In memoriam: Leendert de Jong (72)

Samen met de collega’s Ad de Boer en Hans le Poole vormden we jarenlang de zogenaamde “bende van vier” van Tijdsein-radio, de rubriek waar we veel samenwerkten en optrokken.

In die tijd leerde ik Leendert kennen als een betrouwbare, gelovige, aardige en bescheiden collega. Een man waarin geen bedrog was, hoewel hij dat zelf ten stelligste zou ontkennen.
In dezelfde periode werd hij ziek en met een bewonderenswaardige moed en een vast geloof zijn hij en zijn vrouw Henriette door deze zware periode heen gekomen. Zo zelfs dat hij weer helemaal gezond werd verklaard.

Ik herinner me nog ons nachtelijk werk voor Tijdsein, als er weer eens een spannend debat was. (dat ging vroeger vooral ’s nachts). Een debat over kernreactoren voor Zuid-Afrika of een debat over de plaatsing van kernwapens of over abortus. Dan hoopten we beiden dat we erbij konden zijn, om dan ’s morgens heel vroeg op Radio 3 verslag te doen.

Radio had zijn hart, maar de gedrukte media nog meer. Vandaar zijn overstap naar het Nederlands Dagblad, waar hij deel ging uitmaken van de hoofdredactie. Daar is zijn liefde voor print verder gegroeid, want het grootste deel van zijn loopbaan zou hij bij print blijven. Na zijn ND periode keerde hij weer terug naar de EO, nu als hoofdredacteur van Visie en bij dit blad is hij een belangrijk vernieuwingsproces gestart.

Van Visie weer terug naar radio als directeur van ZVK (Zendtijd voor de kerken) en daarna weer terug naar print als directeur van EB media. Een boeiende carrière in een turbulent medialandschap.

Waarom werd hij veel gevraagd? Ik denk vanwege zijn zorgvuldigheid in zowel in bedrijfsprocessen als omgang met mensen. Want Leendert was een mensenmens. Hij had veel oog voor collega’s die het moeilijk hadden. Hij had er een antenne voor en wilde hun leven delen.

Daarnaast heeft hij in tal van besturen en commissies gezeten. En natuurlijk was hij ook jarenlang lid van een kerkenraad (NGK) tot aan deze zomer aan toe.

Het kerkelijk opinieblad Onderweg heeft hij jaren geleid; zo kon hij na zijn pensioen doorgaan met het medium van zijn hart, print en dat ook nog in een kerkelijke omgeving. Ad de Boer, Leendert en ik, samen met onze echtgenotes kwamen nog altijd een paar keer per jaar bij elkaar. En dan praatten we over de kerk, politiek, de gezinnen, de EO, de herinneringen en onze vakanties. Die avonden duurden vaak tot laat in de avond, want we hadden elkaar veel te vertellen en de sfeer was opperbest.

En we zeiden dan ook tegen elkaar hoe bijzonder het was dat we elkaar nu 46 jaar kenden, en dat we ondanks pijn en leed dat we allen hadden meegemaakt, we toch nog tamelijk vitaal bij elkaar zaten.  Vlak voor de zomer was nog zo’n avond. Hij had wat last van zijn knie gekregen, maar ach, wie heeft dat niet dachten we allemaal.

Na de zomer ging de pijn niet over en na een paar onderzoeken bleek dat de ziekte van veertig jaar daarvoor weer was teruggekomen. Uiteindelijk is hij op 15 december overleden. In het vaste vertrouwen op zijn Heer en Heiland. We denken aan Henriëtte, en de dochters Karina, Ilona, Marita samen met hun echtgenoten en de kleinkinderen. 

Die laatsten zullen hun opa zeker missen, want hij was er altijd voor hen. Ze speelden een belangrijke rol in de laatste periode van zijn leven.

Een echtgenoot, vader, opa, collega en vriend is van ons heengegaan.

Andries Knevel