Illegaal snoeien op zondagmiddag

Als ik ergens de nummers 134, 135, 138 of 143 zie, krijg ik een blij gevoel, want dat zijn de mooiste kerstliederen uit het Liedboek. Op de piano heb ik altijd wel een kerstig deuntje binnen handbereik en ik borduur al sinds de zomer van 2023 een kersttafereel omdat de kerstkleuren me zo blij maken.

Maar het beste is dus toch wel de dennengeur in huis. Vooral als je ’s ochtends de woonkamer in komt. En aangezien ik dennenbomen in de tuin erg lelijk vind, had ik bedacht dat ik het groen ergens van een heg uit de buurt moet snoeien, vóórdat de hele buurt weer vol staat met busjes van tuinmannen die de boel winterklaar komen maken.

En zo loop ik al een week lang met de snoeischaar onder in de buggy door de buurt. Er is een prachtige groengrijze cipreshaag die schreeuwt om mijn snoeischaar. Hij steekt een halve meter uit over de stoep, dus ik zou de buurt een dienst bewijzen door hem wat in te korten. Maar ik ben een angsthaas. Ik durf geen takjes van een haag te knippen die dicht bij een benzinepomp staat, op een punt waar telkens mensen langslopen. Bang dat het toch niet mag. Dus op zondagmiddag moet Machiel mee. We gaan een wandelingetje maken met Simon in de buggy en in het net eronder ligt een grote boodschappentas met snoeischaar.

Machiel moet op de uitkijk staan, terwijl ik het gereedschap uit de tas pak. Hij moet vreselijk lachen, want hij vindt me maar een watje dat ik niet gewoon wat groen van die haag durf te knippen. Maar ik ben blij dat hij mee is. De kust is veilig: niemand te zien. Ik begin te snoeien, Machiel staat achter de buggy. Onhandig snoei ik met één hand, terwijl ik met mijn andere hand de tas openhoud om de takken in te gooien. Maar dit werkt niet. Machiel moet de tas openhouden. “Er komt iemand aan!”, sist Machiel. Ik stop de snoeischaar snel in de tas, als blijkt dat Machiel me gewoon zit te pesten.

Met een kloppend hart snoei ik verder. Het gaat lekker zo, de tas is al halfvol. Als er wel mensen aan komen lopen, ziet Machiel niets omdat hij op zijn telefoon staat te kijken. Ik steek de schaar snel in mijn vest en doe of ik Simons schoen aantrek. Machiel komt niet meer bij van het lachen, maar ja, ik weet natuurlijk niet of er hier in Spanje een boete staat op het snoeien van openbare hagen. Na nog een minuut of tien is er aan de haag niets te zien, maar is mijn gigantische boodschappentas helemaal vol. We kunnen naar huis.

Als ik op maandagmiddag weer langs de haag kom, is deze over de volledige tien meter gesnoeid en al het snoeiafval opgeruimd.