’Ik zou mijn dochtertje van zes maanden achterlaten zonder vader’

Het jonge stel is gelukkig, als ze erachter komen dat ze een meisje krijgen, maar een baby en een nieuwe baan geven ook stress. ‘’Ik merkte dat ik erg moe was en dat ik ‘s ochtends mijn bed niet meer uit kon komen’’, vertelt Remco terugdenkend aan die periode. Ze besluiten er een weekje tussenuit te gaan om uit te rusten. De vakantie begint heerlijk. ‘’Maar er gebeurde een aantal rare dingen. Zo vond ik de zon erg fel en kon ik niet zonder mijn zonnebril. En bij het eten probeerde ik komkommer en tomaat door te bijten en dat lukte mij niet… Ik dacht: wat is er met mij aan de hand?’’, zegt Remco bedenkelijk.

‘Dat was iets waar ik heel erg van schrok’

Remco merkt dat hij kracht verliest in zijn hele lichaam, maar hij wil van de vakantie blijven genieten. Het stel gaat de volgende dag op de scooter richting de top van een berg. ‘’Maar ineens lag ik languit op de grond, nadat we even afstapten. Dat was iets waar ik heel erg van schrok.’’ Het ziekenhuis wordt gebeld en terwijl Remco alleen op zijn hotelkamer ligt te wachten, voelt hij dat zijn armen en benen het langzaam helemaal niet meer doen. Er gaat door zijn hoofd dat hij misschien wel zal sterven. ‘’Ik zou mijn dochtertje van zes maanden achterlaten zonder vader.’’

De klachten worden vervolgens erger en erger. ‘’Om van het bed naar het toilet te komen, deed ik een half uur’’, vertelt Remco. Het is voor de doctoren een raadsel wat er met de jongeman aan de hand is. Hij wordt naar Nederland gebracht. Daar ondergaat Remco eindeloze onderzoeken en de uitslag is niet mals: hij heeft een chronische spierziekte en hij moet leven op medicijnen hopend dat het niet erger wordt dan het nu is. ‘’Ik schrok mij kapot. Er speelt zich ineens een film voor je ogen af, dat je de rest van je leven in een rolstoel zal doorbrengen en niets meer kan.’’

Geen toeval

Als steun geeft zijn schoonvader hem een boek. ‘’In dat boek gaat het op een gegeven moment over een jongen die dezelfde ziekte heeft. Mijn schoonvader wist hier niets vanaf, dat kon voor mij geen toeval zijn’’, geeft Remco aan. Later in het boek geneest de jongen. Remco neemt dit aan als het woord van God voor zijn situatie. Hij zegt tegen zichzelf: ‘’Ik ga niet meteen genezen, maar ik gá genezen.’’

Remco wordt ontslagen uit het ziekenhuis, maar er volgt een zware periode waarbij hij bijna niets kan, alleen wat stukken lopen. Na twee jaar probeert hij weer een keer te gaan trainen met een collega. Ze spreken nog een aantal keer af en Remco voelt dat zijn kracht langzaam terugkomt. ‘’Ik kon steeds meer en op een bepaalt punt kon ik honderd kilo bankdrukken’’, vertelt Remco. Hij gaat op controle bij de neuroloog en vertelt wat er is gebeurd. ‘’Hij vond het een wonder en zei dat ik kon stoppen met mijn pillen. Ik was genezen.’’