‘Ik wilde niet weten dat ze dement werd, ik negeerde de signalen’

Linda: ‘Mijn moeder kreeg de diagnose Alzheimer in 2015, mijn vader volgde een paar jaar later en had vasculaire dementie. Bij hem ging het snel; hij kreeg de diagnose en is een jaar later gestorven. Mijn moeder heeft na haar diagnose nog zes jaar geleefd.’ 

Vergeetachtig

Linda vervolgt: ‘Het begon heel geleidelijk, eerst was ze gewoon vergeetachtig. Maar de eerste keer dat het me op begon te vallen dat het echt erg werd, was toen mijn moeder bij ons op vakantie was. Ze stond in de woonkamer en zei: waar staat nu mijn bed? Het duurde even voordat de diagnose kwam en wij zover waren dat we stappen gingen ondernemen. Achteraf heeft ze meer hulp nodig gehad dan wij doorhadden. Wij dachten dat mijn vader nog goed voor haar zorgde, maar ook hij werd erg vergeetachtig. Omdat we daar wel eens logeerden, kwamen er we er op een gegeven moment achter dat ze met haar kleding en schoenen in bed lag. In eerste instantie wil je het ook niet weten, je negeert de signalen. Je lacht erom en ik heb ook wel eens gezegd dat ze dertig jaar geleden ook al een verkeerde naam bij iemand zei. Pas toen het echt fout ging, kwamen we in actie.’ 

Mantelzorg

‘Mijn zus woonde in die tijd vlak bij mijn ouders. Mijn andere broer en ik woonden wat verder weg. We keken wat we konden doen; ik belde bijvoorbeeld veel met instanties. Op een of andere manier was ik er toch vaak urenlang per week mee bezig. De zorg werd steeds zwaarder. Elke dag was ik bezig met; gaat het wel goed daar? Op een gegeven moment stond ze midden in haar pyjama op straat.’ 

Godsgeschenk

Uiteindelijk werd de moeder van Linda opgenomen in een verzorgingstehuis. Linda: ‘Het was een godsgeschenk. Je kunt weer kind zijn en bij je ouders op bezoek zonder dat je van begin tot eind aan het zorgen bent. Ze is onlangs overleden, dus het is nog heel vers. Het was een schitterend mens. Vooral de laatste fase was heel bijzonder. Ze was heel dankbaar en heel lief. Haar kinderen herkende ze nog tot bijna het einde. Elke keer als we kwamen, en we vroegen hoe het met haar ging, was haar vaste uitspraak: nu ik jou zie, gaat het weer helemaal goed.’ 

Dankbaar

'Je ervaart het werk dat je doet niet als mantelzorg. Ik was vooral heel dankbaar dat ik iets voor ze terug kon doen. Op een van haar laatste dagen, bezocht ik haar en lag ze gelukzalig naar het plafond te staren. Ze zei: ‘Ik hoef niks, ik kan alles en ik mag alles.’ En dat voor iemand die volkomen hulpeloos in bed ligt, in de laatste fase van haar leven. Heel bijzonder. Ook vroeg ze of we samen wilden bidden. Het maakte haar niet uit waarvoor. Het ging haar om de verbinding, iets wat ze voelde en tot uitdrukking wilde brengen. Ook voor mij was het op dat moment net of ik opgetild werd, ik voelde dat nog in de auto naar huis – het was niet van deze aarde.'

Over de podcast 'En toen was ik mantelzorger'

In samenwerking met MantelzorgNL lanceert de EO de podcast 'En toen was ik mantelzorger'. Een podcast om verhalen en ervaringen te delen. De presentatie is in handen van Tom Herlaar. 

Meer podcasts luisteren?