'Ik voel me on­o­ver­win­ne­lijk'

Bij het station stel ik voor dat hij nog even de verplichte milieusticker op de voorruit plakt, maar zorgvuldig als hij is, vindt hij dat geen goed idee. Het is al donker en volgens hem kan ik dat soort dingen veel beter.

Thuisgekomen zet ik voor het eerst de auto in de garage. Best spannend, omdat je alleen achteruit via een steile helling in de ondergrondse garage kunt komen. Deze auto is wat groter dan de huurauto’s die we hebben gehad en ik moet een paar keer steken op de eenrichtingsweg om goed voor de poort te staan. De garage is niet zo diep en ook al hadden we van tevoren opgemeten hoe lang de nieuwe auto is, in het echt blijkt zestig centimeter speling toch niet zoveel. Want aan de achterkant is minimaal vijftig centimeter nodig omdat de klep anders niet open kan, en aan de voorkant is tien centimeter tussen de neus van de auto en de schuifdeur ook echt minimaal.

Het lukt me om zonder deuken de auto in de garage te parkeren en ik voel me onoverwinnelijk. Dit doe ik toch maar gewoon even!

Olivia en Laurens stappen alvast uit en Simon ligt te slapen in zijn stoeltje, dus die sticker kan ik ook nog wel even opplakken. Ik haal de sticker dicht bij het raam van het vel en hij schiet uit mijn hand tegen het raam aan. Gelukkig wel zonder bobbels of kreukels en daarom druk ik hem nog even goed aan. Tevreden stap ik uit en kijk nog even aan de voorkant van het raam. Dan zie ik tot mijn grote schrik dat ik de sticker ondersteboven heb opgeplakt. O nee! Zo kunnen ze de QR-code natuurlijk niet scannen en mogen we Madrid niet in. Ik ga naar binnen en bel meteen Machiel om van mijn domme actie te vertellen. Machiel denkt dat ik bel omdat ik bij het inparkeren al een deuk in de auto heb gereden, dus die sticker maakt hem niets uit. “Gewoon laten zitten”, zegt hij.

Maar die nacht kan ik er niet van slapen. Voor mijn gevoel is de auto waardeloos en komen we de stad nooit meer in. Ik zoek op internet hoe ik de sticker kan verwijderen en vind allemaal ingewikkelde filmpjes waarbij de sticker met warm water en een föhn wordt losgemaakt. De volgende dag heb ik een rotgevoel. Machiel komt zo laat thuis, dat we er niet meer naar kunnen kijken en op donderdag baal ik er nog steeds van. Als ik ’s middags Simon heb opgehaald, parkeer ik de auto, buig helemaal over de passagiersstoel heen en probeer de sticker los te halen. Het lukt! Voorzichtig trek ik de sticker verder los en plak hem ondersteboven opnieuw vast. Nu zit hij goed. Als Machiel uit z’n werk komt en de auto ziet staan, snapt hij niet waar ik me zo druk om heb gemaakt. “Die sticker zit toch prima?”