Ineke vindt het moeilijk om God dankbaar te zijn

“Ik krijg regelmatig de vraag waarom ik überhaupt nog in God geloof, want hoe hard ik ook bid, mijn gebeden lijken niet verder te komen dan het plafond. Door alles wat ik heb meegemaakt is mijn vertrouwen in God tot een dieptepunt gedaald. Natuurlijk weet ik verstandelijk wel dat God mijn ellende niet veroorzaakt, maar ik begrijp niet waarom Hij mijn gebeden niet verhoort en bepaalde gebeurtenissen niet heeft tegengehouden. Hij hoefde maar met Zijn vinger te bewegen en mijn man had nog geleefd. Ik besef dat we door de zondeval in een gebroken wereld leven, maar waarom zegt God niet tegen de duivel dat hij mij met rust moet laten? Ik heb al genoeg ellende op mijn bordje. Inmiddels voel ik me een soort Naomi die zegt: ‘God heeft mij bitter gemaakt.’”

‘Het lijkt alsof je als christen niet ondankbaar mag zijn’

“Toen ik de oproep van Eva las, waarin stond dat jullie op zoek waren naar iemand die niet meer dankbaar kan zijn, was ik blij dat er ruimte werd geboden voor deze kant van het geloof. Af en toe kijk ik naar het programma ‘Ik mis je’, maar het lijkt wel of iedereen het eens is met Gods plan in hun leven. Ik erger me als ik de één na de ander hoor zeggen dat ze niet boos zijn geweest, nadat hun geliefde werd weggenomen. Ik ben juist verschrikkelijk boos geweest. Het lijkt echter of dit gevoel er niet mag zijn als je christen bent. Ik voel me hier erg alleen in staan.

Ik geef meteen toe dat het ook aan mijn karakter ligt. Mijn man heeft het tenslotte net zo zwaar gehad in zijn leven, maar hij keek er heel anders tegenaan. Toen hij vanwege ME werd afgekeurd voor zijn werk als kapitein op de Rijn- en binnenvaart en noodgedwongen op kantoor terechtkwam, was hij dankbaar voor deze nieuwe kans. Ik bleef het daarentegen oneerlijk vinden dat hij zijn lust en zijn leven moest inruilen voor een kantoorbaan.”

‘Ik bad vurig voor de genezing van mijn broer, toch stierf hij’

‘Deze aaneenschakeling van tegenslagen begon eigenlijk al in mijn jeugd. Mijn broer stierf toen ik elf was en ik heb dat nooit op de juiste manier kunnen verwerken. Ik had vurig voor zijn genezing gebeden, maar toch stierf hij. Dat was moeilijk te begrijpen en veroorzaakte de eerste scheurtjes in mijn geloofsvertrouwen.

Toen ik veertien was, kreeg ik onverklaarbare pijnklachten in mijn heup en werd ruim vier maanden opgenomen in het ziekenhuis. Omdat er in die tijd geen informatie aan kinderen werd verstrekt, had ik geen idee wat er allemaal met mij gebeurde. Dat was erg traumatisch. Toen ik eindelijk het ziekenhuis mocht verlaten, liep ik mank en had ik nog steeds pijn. Ik kreeg te horen dat ik moest leren leven met deze klachten.”

‘Toen mijn man tweeëndertig was, kreeg hij de diagnose ME’

“Ik droomde ervan om kleuterjuf te worden, maar toen ik me wilde aanmelden voor deze opleiding, kreeg ik te horen dat ik niet in aanmerking kwam, omdat ik een lichamelijke beperking had. Opnieuw een grote tegenslag. Een aantal jaar later ontmoette ik mijn man en in 1985 zijn wij getrouwd. Twee jaar later werd onze oudste zoon geboren. Omdat hij een voetafwijking had, moest hij een week na zijn geboorte met zijn beentjes in het gips en werd hij een jaar later geopereerd. Ik tobte maandenlang met een huilbaby, waardoor ik het psychisch erg zwaar had.

Toen mijn man tweeëndertig jaar was, kreeg hij de diagnose ME. Dit was een harde klap voor hem, want hij moest stoppen met varen en kwam op kantoor terecht. Hij was altijd de rots in mijn leven geweest, de eeuwige optimist, maar dit raakte hem diep.”

‘Na vijfendertig jaar ontdekten artsen dat ik Spina Bifida had’

“Op een dag brak ik zonder aanwijsbare oorzaak mijn voet. Ik heb maanden in het gips gezeten. Na een onderzoek werd, na vijfendertig jaar, ontdekt dat ik Spina Bifida heb, een aangeboren open rug. De puzzelstukjes vielen op hun plek, want dat verklaarde de klachten, waar ik mijn hele leven al last van had. Een zware operatie volgde, maar helaas verminderden mijn klachten niet.

De jaren verstreken en de gezondheidstoestand van mijn man en mij verslechterde. Mijn man werd steeds vermoeider en ging er slecht uitzien. In eerste instantie dachten we dat dit kwam doordat zijn ME extra opspeelde of doordat zijn vader overleed. Toen hij daarnaast slikklachten kreeg, werd hij doorgestuurd voor onderzoek. Hij bleek uitgezaaide slokdarmkanker te hebben. De dag na de diagnose kreeg hij hoge koorts en binnen drie weken stierf hij.”

‘Een leven met God is dragelijker dan een leven zonder God’

“Ik ben woest geweest op God. Ik vond het goed waardeloos dat mijn man de bruiloft van onze oudste zoon niet meer kon meemaken. Dat we ons dertigjarig huwelijksjubileum net niet haalden en dat hij niet bij het afstuderen van onze jongste zoon kon zijn. Ik dacht bij mezelf: als hij toch dood moest gaan, waarom kreeg hij dan niet de drie tot zes maanden die de artsen hadden voorspeld, zodat wij deze hoogtepunten nog samen konden beleven?

Het eerste jaar na zijn het overlijden was vreselijk. Ik huilde bijna non-stop. Het fundament was onder mijn leven weggeslagen. Niet alleen emotioneel maar ook praktisch, omdat hij mijn mantelzorger was. Toen ik tijdens een moment van diepe pijn, muziek opzette, werd ik diep geraakt door het nummer Just be held van Casting Crowns:

De songtekst trof mij enorm en voor het eerst in een jaar voelde ik weer iets van God. Ik besloot weer naar de kerk te gaan en ging inzien dat – hoe vreselijk mijn leven ook is – een leven mét God nog altijd dragelijker is dan een leven zonder God.”

‘Ik hoop dat ik God ooit weer dankbaar kan zijn’

“Het maakt mij verdrietig dat ik niet goed kan zien wat God allemaal nog wél doet in mijn leven. Het verdriet, het vele getob om mijn gezondheid, de doelloosheid en de eenzaamheid in mijn bestaan, hebben mijn vertrouwen in de goedheid van God ernstig geschaad. Tóch vertrouw ik erop dat God dit wel begrijpt en het mij niet kwalijk neemt. Ik hoop dat het ooit goed zal komen en ik gemeend dankbaar kan zijn en mag ervaren dat God van mij houdt.” 

* Ineke is niet de echte naam van de geïnterviewde

Lees ook: Dankbaarheid, meer dan een trucje om je beter te voelen