“Ik vast van koek, snoep, Instagram en TikTok.”

“Nee, er is NIETS! Jij moet gewoon niet zo naar me kijken”, kef ik.
Faith kijkt Hope aan: “Wat is er met hem?”
Hope glimlacht naar Faith: “Hij is aan het vasten. Dan is-ie nooit zo aardig.”

“Dat hoorde ik!” loei ik. “Ik doe tenminste pogingen om mijn geloof serieus te nemen. Ik durf te wedden dat je daar niets over geleerd hebt op je gesponsorde schooltje! Vasten is karaktertraining: eten of een pleziertje laten staan om te laten zien dat het geloof je menens is. Dat zie ik jullie nog niet doen: een beetje genadebrood eten en luieren in de Afrikaanse zon!”

“Ik woon in Azië”, mompelt Faith.
“Allemaal buitenland! Jullie zouden een voorbeeld kunnen nemen aan ons: met dit soort zelfdiscipline zijn wij in het Westen heel rijk en welvarend geworden!” blaat ik trots. “Ik vast van koek, snoep, Instagram en TikTok.”

Faith: “Makkie, daar vast ik al jaren van! Houd jij dat wel vol?”“Al drie dagen, nog 37 te gaan”, balk ik. “Het is afzien, maar het geeft me wel een goed gevoel.”

Hope kijkt me aan: “Tja, als je vasten blijft zien als een demonstratie van jouw zelfdiscipline, dan probeer je zelf iets te verdienen. Ik heb ooit op mijn sponsorschool geleerd dat vasten om iets anders gaat. Niet om iets te verdienen, maar om te ontvangen: een oefening in verlangen.”

Faith veert op: “Ja, zoals ik verlang naar een brief van mijn sponsorvader…” “Of zoals ik verlang naar jouw maandelijkse gift,” vult Hope aan, “maar de vraag is of jíj in het Westen nog iets te verlangen hebt. Jullie denken alleen maar aan verdienen.”

Ik val stil, Hope heeft zoals altijd meer gelijk dan ik wil toegeven. Waarom vast ik eigenlijk? Wil ik iets verdienen? Durf ik nog te verlangen om iets te ontvangen? Ik voel me ineens een stuk minder goed.
“Denk je dat ik dat nog kan: verlangen?” piep ik.
Faith glimlacht: “Als je goed oefent, lukt dat vast.”