Sophie snapt niks meer van God, maar wil wel graag dat hij erbij is…

Wat is uw enige troost in leven en sterven? Dat ik …. het eigendom ben, niet van mijzelf, maar van mijn trouwe Heiland Jezus Christus. Dit begin van de Heidelbergse Catechismus kunnen de goede gereformeerden vast en zeker met mij mee dromen. Wat is de standvastigheid die je leven overeind houdt? Waarom blijf je geloven? Waar hoop je op met geloven? Het zijn essentiële vragen, en ik begrijp daarom ook dat de Catechismus ermee begint.  Waarom geloof je eigenlijk?

Met het antwoord van de Catechismus kan ik op het moment wat minder. Als mijn kinderen aan mij deze vraag stellen, zeg ik niet: ‘want Hij heeft met zijn kostbaar bloed voor al mijn zonden volkomen betaald en mij uit alle macht van de duivel verlost. Hij bewaart mij zo, dat zonder de wil van mijn hemelse vader geen haar van mijn hoofd kan vallen, ja zelfs zo, dat alles dienen moet tot mijn heil. Daarom geeft Hij mij door zijn Heilige Geest ook zekerheid van het eeuwige leven en maakt Hij mij van harte bereid om voortaan voor Hem te leven.’ Eigenlijk kan ik niks hiervan nog van harte onderschrijven. Ben ik dan nog wel goed genoeg voor de kerkelijke banken?

Mijn geloof hangt aan een zijden draadje

Zoals ik in mijn eerdere blogs al schetste, hangt mijn geloof hangt aan een zijden draadje. Ik was dan ook blij toen ik een dominee een nieuwe suggestie hoorde doen voor het antwoord op deze eerste catechismusvraag. Hij stelde voor om het verhaal van Mozes die geroepen wordt te noemen. God noemt hier zijn naam en eigenlijk is dat alles wat we nodig hebben. Ik ben die ik ben en ik zal er zijn.

Meer is het niet, God staat los van ons, en boven onze ellende en tegelijk midden in onze ellende. Hij neemt het niet weg, laat ons het leven leiden en lijden, hoe unfair dat soms ook lijkt.
Ik snap verder helemaal niks van God meer. Kan niet zoveel met het idee dat alles moet dienen tot mijn heil. Maar ik wil wel graag dat God erbij is. Dat geeft mij rust, dat geeft mij de moed om door te blijven gaan. Geloof ik dat altijd? Nee, er zijn dagen dat ik zelfs dat niet meer kan geloven. Of zo gezegd: ‘de meeste mensen hebben er verdriet van … dat hij zwijgt. En dat ze daardoor zelf in zekere zin tot zwijgen vervallen.’ (Mintijteer, p. 200)

Toch blijf ik met Augustinus hopen op de vrede en rust die alleen God ons kan geven. Hij zei ‘Onrustig is ons hart tot het rust vindt in God.’ (naar psalm 62). Mensen en liederen die daarbij aansluiten of eenvoudigweg wijzen op de aanwezigheid van God, zonder alle ellende op te willen lossen. Ja, dat zijn de stukjes rust en vrede die ik ervaar en toelaat in mijn hart.

Ik heb alles geprobeerd, met én zonder God

Vrede en rust in mijn hart, dat is wat ik zoek. Ik heb hiervoor van alles geprobeerd, met én zonder God. Kerk, boeken, meditatie, drank, werken, sporten, dates, dus eigenlijk zo’n beetje alles waar de schrijver van het boek Prediker over praat als hij zegt: ‘Laat ik proberen de genoegens van het leven te smaken en te genieten van het goede.’ Maar net als de Prediker kwam ik tot de conclusie: ‘Maar ook dat ontdekte ik, is enkel leegte.’

Bij en door dit alles ontdekte ik iets wat groter en machtiger was dan mijzelf. De God die zegt: ‘Ik ben die ik ben en ik zal er zijn.’ Dat te weten, te kennen en te doorleven brengt mij rust en vrede die alle verstand te boven gaat. Ben ik daar? Nee, maar ik zoek het en ik blijf zoeken, tot de God die is, zal zijn.

Sophie (pseudoniem) schreef al eerder voor Lazarus over haar scheiding. Toen haar man z’n geloof vaarwel zei, schudde ook haar geloof op z’n grondvesten. Hoe dat zich uiteindelijk ontwikkelde, beschrijft ze hier. Dit blog is het laatste uit de serie.