'Ik mis mijn moeder steeds meer'

Zelfs toen ik jaren geleden drie maanden op reis ging, duurde het missen niet zo lang. Toen kon ik haar vanuit een internetcafé tenminste nog even een mailtje sturen. In die maanden miste zij trouwens míj vooral. Maar nu heb ik het idee dat ze op reis is en gewoon niet echt heel veel bereik heeft. Nou was mijn moeder nooit zo van het appen, dus op een dagelijks berichtje als we voorgoed gescheiden zouden zijn, heb ik nooit gerekend.

Maar toch zijn er gelukkig wel veel contactmomentjes. En die danken we aan het feit dat ze overal en nergens dingen heeft opgeschreven. Zo had ze een agenda met afspraken en eentje die functioneerde als een soort dagboek.

Pas ging ik weer even bij mijn moeder ‘op bezoek’. Haar huis is namelijk nog niet leeg, we nemen er de tijd voor en dat vinden we als kinderen allemaal prima. Langs het bloemenpaadje loop ik naar de deur. In gedachten zie ik haar hier op haar hurken onkruid zitten wieden op deze mooie zomeravond. Meteen huilen natuurlijk. Aan de kapstok hangt haar jas. Die ruikt naar haar. Een knuffel met mamma zonder haar lijf. Nog harder huilen.

Ik ga zitten op mijn plekje – tegenover haar. Maar zij zit er niet. Wel liggen er boekjes, bijbels, doosjes voor me. O o o, wat heeft zij veel verzameld. Ik schenk wat te drinken in voor mezelf en open wat doosjes. Her en der vind ik briefjes met allerlei gedachten. Ik grinnik als ik een van de agenda’s open, en mijn oog op een dag valt waarop ze een lied heeft uitgeschreven: ‘Heer, ik wil uw liefde loven, al begrijpt mijn ziel U niet.’ Op dezelfde dag schrijft ze: ‘Groene container a/d weg.’

Het tekent mijn moeder. Ze kon zó dénken en tegelijk zó praktisch zijn. Heerlijk. Het aardse en hemelse bracht ze zonder problemen bij elkaar. Door deze ‘ontmoeting’ met haar, kon ik het huis met een glimlach verlaten. “Nou mam, het was weer een leuke avond.”