"Ik kan terecht voor een oog­lid­cor­rec­tie, bil­ver­gro­ting, neus­cor­rec­tie of lipfillers"

Ik moet mijn ogen permanent opensperren om iets te kunnen zien, en de eyeliner die ik ’s ochtends aanbreng komt, zodra ik knipper, op mijn wangen terecht.

Het zijn de genen. Mijn moeder had het, mijn opa had het, en mijn arme overgrootmoeder had nauwelijks nog zicht toen ze de 90 gepasseerd was. Maar er is wat aan te doen, en het is verrassend simpel: een klein stukje ooglid weghalen en de rest weer aan elkaar naaien. Er zijn zelfs huisartsen die het doen: het valt onder de kleinere chirurgische ingrepen. Misschien zou ik het zelf wel kunnen, ik ben handig met naald en draad.

Als ik zie dat mijn eigen broer behoorlijk is opgeknapt van de ingreep, besluit ik dat het geen kwaad kan om een onderzoek in te stellen naar de mogelijkheden. Voor het eerst van mijn leven betreed ik de wondere wereld van de kosmetische chirurgie. In de particuliere kliniek vlak bij mijn woonplaats kan ik niet alleen terecht voor een ooglidcorrectie, maar ook voor een eventuele bilvergroting, een neuscorrectie, lipfillers en voor het laten wegzuigen of toedienen van vet op diverse plaatsen op het lichaam.

Een vriendelijke arts bekijkt mijn gezicht. Ze ziet het probleem, maar ze heeft slecht nieuws: een ooglidcorrectie is geen optie. Het probleem zit in mijn voorhoofd, of liever gezegd in de grote hoeveelheid overtollige huid daar. De enige mogelijkheid: een wenkbrauwlift. Boven de wenkbrauw wordt een stuk vel weggesneden, en daarna wordt de boel weer aan elkaar genaaid.

“Is er iemand die je kan brengen?” vraagt ze. “Want je mag na afloop niet zelf rijden. En je moet na de ingreep veertien dagen op je rug slapen. En je mag een paar weken niet sporten en je ook niet inspannen. O ja, en je moet ook botox in die fronsrimpels in je voorhoofd. Een jaar lang, elke drie maanden. Want anders trek je de wond weer open.”

Ik ga er even over denken.