Ik hoorde in een droom: ‘Je mag je kindje Isa noemen’

Vijf jaar lang doorlopen Damaris (35) en David fertiliteitsbehandelingen, voordat zij eindelijk hun eerste kindje kunnen verwelkomen. “De maandelijkse teleurstellingen braken ons op. We kwamen op een punt dat we door moesten gaan met ons leven.” Ze gaan hierover in gesprek met hun predikant. “Tijdens een gebed vroeg hij of God ons duidelijk wilde maken of we door moesten gaan met dit traject of dat we hiermee moesten stoppen.” Damaris en David besluiten nog eenmaal een behandeling te ondergaan. “Als dat opnieuw op niets zou uitlopen, was dat voor ons het antwoord van God en zouden we stoppen”, zo bedachten ze.

Tot hun grote verwondering raakt Damaris dit keer wél zwanger. “Dit was zó’n groot wonder, dat we dat in de naam wilden laten doorklinken. Toen we wisten dat we een jongetje zouden krijgen, besloten we hem Noah te noemen. We vonden deze naam altijd al mooi, maar door de betekenis van deze naam werd dit extra bijzonder. Het betekent namelijk rust en troost. Na een moeilijke periode bracht zijn komst rust en vertroostte hij ons. Eindelijk konden we stoppen met de zware behandelingen. Als tweede naam kreeg hij Emanuel, dat God met ons betekent.”

Tweede zwangerschap

“Toen we een jaar later naar een tweede kindje verlangden zijn we opnieuw het fertiliteitstraject ingestapt.” Er lagen meerdere ingevroren embryo’s te wachten op een terugplaatsing. “Al na de tweede poging raakte ik zwanger.” Vanaf het begin van deze zwangerschap waren er helaas zorgen. “Ik verloor veel bloed. Toen er tijdens een echo werd gekeken waar dit bloedverlies vandaan kwam kreeg ik opnieuw een bloeding. Het leek erop dat ik een miskraam zou krijgen.”

Die nacht krijgt Damaris een droom. “Ik hoorde een stem, waarvan ik onbewust wist dat het de stem van Jezus was, ondanks dat ik hem niet zag. Jezus zei tegen mij: ‘Je moet mij vertrouwen. Je mag je kindje Isa noemen, God is mijn redding.’ Het bloeden stopt en het lukt Damaris, dankzij de droom die zij had, de zorgen los te laten en het kindje over te geven in Gods handen. “Ik had niet de belofte gekregen dat dit kindje het zou redden of dat het gezond zou zijn; Jezus had niet gezegd dat het wel goed zou komen en dat ik me niet druk moest maken. Hij zei alleen dat ik op Hem moest vertrouwen en dat ik ons kindje een naam mocht geven. Dat ontroerde mij enorm. Het herinnerde mij aan een tekst in de Bijbel, in Psalm 139, waarin samengevat staat: Nog voordat je bestond, kende Hij je naam. Ik mocht weten dat ons kindje gekend was door God, ook al was het nog zo klein. Ik voelde dat dit kindje in goede handen was, wat de uitkomst ook mocht zijn.”

Slecht nieuws

Tijdens een uitgebreide termijnecho wordt duidelijk dat er iets niet goed is met het kindje van Damaris en David. “De verloskundige vermoedde dat ons kindje een megablaas had. Als dat het geval was kon de urine niet worden afgevoerd en zou de blaas steeds groter worden. De nieren zouden het begeven en andere organen in de verdrukking raken. Daarnaast zou er een gebrek aan vruchtwater ontstaan, waardoor de longen niet goed konden rijpen.” Ze worden doorverwezen naar een gynaecoloog voor verder onderzoek.

Drie dagen later volgt een uitgebreide prenatale screening in het ziekenhuis. “De grote blaas was duidelijk zichtbaar, maar er kwamen nog meer zorgen aan het licht; er werd geen neusbotje waargenomen en ook het schedeltje en de hersenen leken zich niet goed te ontwikkelen.” Huilend vallen Damaris en David elkaar in de armen. “Onze wereld stortte in. We beseften dat dit bijzonder slecht nieuws was.” De arts vertelt hen dat een vergrote blaas, het ontbreken van het neusbotje en de achterblijvende groei van de schedel, markers konden zijn van een chromosoomafwijking (trisomie13, 18 of 21).

In de weken voorafgaand aan de echo, die uitsluitsel zal geven of er inderdaad sprake is van één of meerdere afwijkingen, denkt Damaris vaak terug aan de droom die zij had. “Ik wist dat ik op God moest vertrouwen, maar makkelijk was dat niet. Mijn geloof werd behoorlijk op de proef gesteld. We hebben in die dagen veel gebeden voor een wonder, maar tegelijkertijd was mijn gebed ook dat God het kindje in de hemel zou opnemen als het inderdaad zo ernstig ziek was. Ik wilde haar in dat geval liever met een volmaakt lichaam ‘aan de overkant’ ontmoeten, zodat haar en ons veel lijden bespaard zou blijven.”

Als Damaris 16 weken zwanger is, blijkt tijdens een echo dat er toch geen sprake is van een vergrote blaas, maar van een cyste in de buikholte. Ook het neusbotje is tijdens deze echo gewoon zichtbaar en het hoofdje en de hersenen perfect gegroeid. Toch blijft het tot aan de twintigwekenecho spannend of er geen sprake is van andere afwijkingen.” Op de dag van de twintigwekenecho is de spanning dan ook om te snijden. Niks kan hun verwondering schetsen, als zij tijdens deze echo te horen krijgen dat er niets afwijkends meer is te zien. “Echt helemaal niks! Ze zag eruit zoals alle gezonde kindjes tijdens de twintigweken echo”, vertelt Damaris nog steeds vol verwondering. “Zelfs de cyste in het buikje was verdwenen!” Volstrekt onbewust van de grote zorgen die haar ouders hadden gehad, maakt het kleine meisje vrolijk salto`s.

Gebedsverhoring

“Het antwoord op mijn gebeden was vele malen mooier dan we ooit hadden durven hopen”, aldus Damaris. “Alle markers voor een ernstige afwijking waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Natuurlijk, kun je alles rationeel verklaren en afdoen als menselijke inschattingsfouten, maar wij ervaren dit als een wonder van God. Ik denk vaak terug aan een uitspraak van aartsbisschop William Temple: ‘Als ik bid, gebeuren er allerlei toevalligheden; als ik stop met bidden, blijven ze weg.’

Lees meer hierover in de blog die Damaris bijhield tijdens haar zwangerschap.

Reageren

Haatdragende en/of respectloze reacties worden verwijderd.