'Ik hoopte op een teken, op een signaal dat het ‘goed’ was'
20 januari 2022 · 13:20
Update: 27 maart 2023 · 14:09
Als kind lag ik regelmatig in bed te huilen bij de gedachte dat mijn moeder op een dag dood zou gaan. Toen ik ouder werd, kon ik daar beter mee omgaan, maar moest ik er ook echt niet aan denken.
Mijn moeder deed haar naam eer aan: Trijntje Fikse-Kragt. Een vrouw die, ook al was ze in de tachtig, tijdenlang gehurkt in haar tuin werkte, die de volgens haar oude mensen in het verzorgingshuis koffie bracht en die nog steeds een avondmens was. Ik kon gerust rond half elf ’s avonds bij haar langs gaan en met een wijntje de grote en kleine dingen van het leven bespreken.
Toch is het gebeurd. Mijn fitte, flegmatische moeder kreeg lymfeklierkanker, onderging bijzonder goed de chemokuren, maar na drie jaar kwam het terug. En na een laatste jaar met nog veel mooie momenten, overleed ze 18 december.
Kort na haar overlijden liep ik door het bos om even alleen te zijn. Ik hoopte op een teken, op een signaal dat het ‘goed’ was. Maar ja, waar moet je dan op hopen? Een boom pal voor me vind ik geen teken. Een zonnestraal erlangs, die dan net op een bloemetje eronder valt, zou me wel weer overtuigen. Vreemd toch, want de boom an sich is minstens zo’n groot wonder. En trouwens: mijn moeder was een nuchtere vrouw, dus een teken dat bij haar past, moet ik niet in zonnestralen en bloemetjes zoeken.
Mijn moeder knipte altijd allerlei krantenartikelen voor ons uit waarvan ze vond dat wij ze moesten lezen. Ook interviews met mij bewaarde ze trouw. En toen mijn vader overleed, zorgde ze ervoor dat iedereen de krant met zijn rouwadvertentie kreeg.
Ik moest dan ook zorgen dat ik de krant met háár rouwadvertentie in bezit kreeg. Maar ja, we zijn niet geabonneerd op De Stentor, maar op Trouw. En zoiets bedenk ik pas om vier uur ’s middags… We toerden vlug naar het dichtstbijzijnde tankstation, maar daar hadden ze De Stentor niet meer. En ook bij de supermarkten in de buurt was-ie uitverkocht.
Een beetje moedeloos en toch al verdrietig openden we bij thuiskomst de brievenbus. En jawel, daar lag De Stentor! Dan denk je natuurlijk: wat lief, iemand heeft hem bij ons door de bus gedaan. Maar nee. Want bovenaan stond met pen geschreven: ‘Excuus, ik had geen Trouw meer, daarom krijgt u vandaag De Stentor. De bezorger’.
Beeld: Wessel de Groot