‘Ik heb een vrouw én kinderen, ben ik dan nu volwassen?’

Ik moet er nog steeds aan wennen dat ik vader ben. Vond mijn ouders altijd ‘ouwelui’ (stiekem nog steeds) en zo gaan Pip en Wies mij ook hun hele leven zien. Als een volwassene. Iemand die alles al lijkt te weten. Die hen vertelt hoe je het leven wel of juist niet moet leven. Terwijl ik zelf nog steeds geen idee heb…

“Waarom mag ik dan niet in mijn piemel rondlopen?”, vraag ik met oprechte verbazing. We zijn in een zwemparadijs en mijn moeder trekt snel een Speedo langs mijn 4-jarige benen omhoog. Ik ben net geheel nakig in het pierenbadje gesprongen. “Dat hoort niet, vooral niet nu je zo’n grote jongen wordt”, klinkt het onbetwistbare antwoord.

Als kind/tiener/student keek ik altijd vooruit. Naar een oudere en grotere ‘jongen’ worden. Naar de volwassen toekomst. Voelde de druk en de maatschappelijke behoefte om een goede baan te vinden. Een relatie te krijgen. Een huis te kopen. Een kind te verwekken. Het liefst nog voor mijn dertigste. Want dat doet toch iedereen? En dan ben je toch echt volwassen?

Ik werk nu acht jaar. Bezit een rijbewijs en een eigen bedrijf. Ik heb een huis, een relatie en een kind. Begrijp me goed: ik ben er heel dankbaar voor. Maar eigenlijk heb ik nog steeds geen idee wat ik van het leven vind. Vroeger dacht ik er nu wel te zijn. Alle zogenaamde vinkjes voltooid.

Tegenwoordig weet ik dat je ook prima een kind kan grootbrengen zonder relatie. En zonder koophuis. Dat je ook prima een relatie kan hebben zonder kinderen. Dat je prima een huis kunt hebben zonder kind of relatie. Er is geen checklist voor volwassen zijn. Voor mens zijn. Iedereen doet maar wat. Ook na hun 30e. En dat is prima.

Want ook al word ik ooit 40, 67 of 100 jaar. Hoe alle jaren mij ook zullen verharden, verouderen of bekinderen. Hoe vaak Pip en Wies mij ook een oude zak gaan vinden. Ik zal me waarschijnlijk voor altijd dat jochie voelen dat het liefst met bevrijde leuter door het stromende waterleven laveert.

Volwassen: ✅