'Ik geloof in één algemene, katholieke kerk'

Hij woonde met zijn zus Tiny in het andere hoekhuis en het voelde een beetje alsof we familie waren. Misschien ook wel omdat zij verder geen enkel levend familielid meer hadden; behalve lieve mantelzorgers en nog wat kerkleden van vroeger waren ze alleen overgebleven.

Omdat ik graag naar de begrafenis wil, zeg ik al mijn plannen voor de komende dagen af. Ik koop een veel te duur ticket voor een vlucht die op een onmogelijke tijd aankomt, boek voor het eerst een hotel in Amersfoort – de stad waar we jaren woonden – en ik kan gaan. De dag voor vertrek bedenk ik me dat ik geen ov-kaart meer heb en dat ik helemaal niet weet hoe ik nu met de trein moet reizen. Ik voel me nogal dom dat ik dat nu al niet meer weet, maar na wat zoeken, bemachtig ik online een kaartje.

Mijn late vlucht heeft ook nog vertraging, dus na de landing ren ik het hele stuk naar de trein. Op het nippertje haal ik de laatste intercity naar mijn stad. Ik hoop dat ik straks op het perron in Amersfoort nog kan uitchecken, want de datum op het online ticket is inmiddels verlopen.

De volgende ochtend regent het pijpenstelen, dus onderweg naar de kerk koop ik een paraplu. Veel Nederlandser kan het niet worden. Ondanks onze jaren in Amersfoort ben ik niet eerder in deze katholieke kerk geweest. Aan de buitenkant is het geen heel bijzonder gebouw, maar vanbinnen is het schitterend. Mooie beelden en schilderingen, en een met goud versierd altaar. Er is een koor dat prachtig zingt, de kist wordt bewierookt en we gaan ter communie. De hulpbisschop van het aartsbisdom Utrecht leidt de dienst en hij en de andere ambtsdragers zijn mooi gekleed in witte gewaden. Dat was de uitdrukkelijke wens van Jan, die zelf opgebaard ligt in een wit priesterkleed. Zo wordt zichtbaar dat we nog in de tijd van Pasen leven en dat de dood niet het laatste woord heeft. Ik had verwacht dat er voor mij onbekende rituelen zouden zijn en liederen in het Latijn, maar er is juist veel herkenning. Terwijl Jan de kerk uitgedragen wordt, zingt het koor ‘U zij de glorie, opgestane Heer’. Zijn oude zus wordt in een rolstoel erachteraan geduwd.

Later bij de koffie ga ik naast Tiny zitten. Ik geef haar de tekeningen die Olivia en Laurens voor haar gemaakt hebben en houd haar handen vast. Ze zegt dat ze het koud heeft sinds Jan overleden is. Ze vindt het fijn dat ik gekomen ben, en ik vertel dat de dienst me echt heeft geraakt. “Bijzonder hoor, dat je naar de dienst kwam”, zegt ze. “Je bent niet eens katholiek!” Ik citeer dat ene zinnetje uit de geloofsbelijdenis: “Ik geloof in één algemene, katholieke kerk.” De afstand in kilometers is groter geworden, maar de afstand tussen onze verschillende kerken lijkt er bijna niet meer te zijn.