‘Ik geloof in een algemene, inclusieve kerk – ook voor transgenders’

Wondermooi zoals u mij gemaakt heeft zo heet de handreiking voor gelovige transgender personen en werkers in de kerk die afgelopen zondag is gepresenteerd in de Oranjekerk in Amsterdam. Een handreiking waar een aantal mensen met diverse achtergronden, transgenderpersonen en kerkelijk werkers een inkijkje geven in hoe je die twee werelden – die het af en toe lijken te zijn – kunt combineren.

De kracht van deze handreiking is de diversiteit in achtergronden van de schrijvers: transmannen, (biculturele) transvrouwen, mensen die zich noch man noch vrouw voelen, partners, maar ook een deskundige zoals Heleen Zorgdrager. We spreken allemaal Nederlands, maar steeds vaker merk ik hoe erin verschillende (christelijke) kringen ander jargon wordt gebruikt.

Deze handreiking is door mensen uit verschillende kringen geschreven waardoor er haast wel een taal in moet staan die jij, als lezer, spreekt en verstaat.

Mijn coming-out en de kerk

Deze handreiking is nodig, en ik wil je graag uitleggen waarom. Vorig jaar rond deze tijd werd ik gevraagd of ik een artikel voor deze uitgave wilde schrijven over mijn ervaringen met mijn coming-out in de kerk. Daarbij legde ik vooral de nadruk op de reacties die ik kreeg en hoe mijn kerkelijke gemeente en ik zijn doorgegaan.

Het schrijven van dat artikel heb ik als heel dubbel ervaren. Aan de ene kant ben ik ondertussen wel klaar om dit deel van mijn verhaal te vertellen. In de vijf jaar na mijn coming-out is er zo veel gebeurd wat interessanter is dan dat ‘uitgekauwde’ verhaal.

Toch was er ook een andere kant: het was voor mij vijf jaar geleden zo fijn om een verhaal te horen van een ervaringsdeskundige van wie ik de kunst kon afkijken. Als ik toen ook nog een verhaal had gehoord over iemand die uit de kast kwam in de kerk, had ik die tips mee kunnen nemen. Iemand die bijvoorbeeld tegen me had gezegd: ‘Doe het nou niet zo snel als jij fijn vindt, maar twee tandjes minder, zodat je omgeving ook mee kan komen.’

Nu ben ik in de positie dat ik die tips kan geven. Vandaar dat je mijn verhaal ook terugvindt in de handleiding, geschreven in de hoop dat er iemand is die iets heeft aan mijn ervaring.

Transgender personen & de kerk

Transgender persoon zijn en je verhouden tot de kerk is soms heel frustrerend: ik moet nog steeds met regelmaat op de rem trappen en een paar stapjes terugzetten. Elke dag hoop ik dat de kerk in zijn geheel verder is dan ze is. Ze is net een log vrachtschip, dat langzaam en soms tegensputterend van koers veranderd. Terwijl ik het idee heb dat ik op een bijbehorend bootje zit die een snellere sluiproute naar het eindpunt heeft gevonden.

Ons eindpunt is de inclusieve, algemene kerk van Christus waar we in geloven en naar verlangen, zoals we de apostolische geloofsbelijdenis lezen. Deze kerk is voor mij een gemeenschap waarin ik als transgender en met mij elke andere minderheid, niet langer een uitzondering ben op de regel, maar een deel van de regel mag zijn. Waarin we ons niet hoeven aan te passen aan elkaar, maar waarin we samen lichaam van Christus mogen zijn. Zou dat niet mooi zijn?

Voordat we dat bereiken, zijn er handreikingen zoals deze nodig om telkens onze norm een klein beetje inclusiever te maken.

Ik hoop dat je de handreiking leest, dat je een verhaal mag vinden in jouw taal. Dat deze, maar ook andere verhalen, het mijne en het jouwe, onze kerk mogen verbreden.