'Iemand moet ervoor zorgen dat je af en toe van de rust kunt genieten'

Want als je vanaf de preekstoel vertelt dat de zondag er is om op adem te komen en je de week mag beginnen vanuit de rust die God geeft, moet iemand ervoor zorgen dat je zelf ook af en toe van die rust kunt genieten. Dus blokkeer ik elk jaar een weekend in september.

Dick heeft op donderdagavond een vergadering, maar de fietstassen staan nog ingepakt achter het schot op zolder. Ik rol de tweepersoonsslaapmat op, stop de slaapzakken in een tas, pak wat kleren, handdoeken en toiletspullen in en zet alles beneden. We zijn er klaar voor.

De volgende ochtend vroeg fietsen we richting Lauwersoog, een tocht van ruim vijftig kilometer door het Hogeland. Het lange gras is vochtig, de damp stijgt op uit de velden, de herfst zit al in de lucht, maar halverwege de ochtend is het zo warm dat we onze vesten uitdoen.

De boot zit vol weekendgasten. De vlag wappert, op een drooggevallen stuk wad zien we zeehonden liggen, we drinken thee uit onze thermoskan. En dan zijn we aan de overkant. We fietsen langs de dijk, via het dorp, naar camping Seedune, waar we een perfect plekje vinden onder een boom. Om ons heen worden de seizoenstenten afgebroken, wij zetten onze tent op in nog geen twintig minuten, en gaan op pad, want we hebben nog uren voor de zon ondergaat. We fietsen naar het strand, zwemmen in de lauwe zee, wandelen tot we honger krijgen, en gaan dan terug naar de camping.

Het is of het altijd vakantie geweest is, twee eindeloze dagen lang. Dwalen door de duinen, koken op een klein pitje, eten voor de tent, in het donker over het natte gras naar het wc-gebouw, en daarna weer lekker in je slaapzak kruipen. Op zondagmorgen gaan we naar de kerk, en daarna pakken we de tent weer in. We steken over naar de wal en fietsen in de zon terug naar huis. God dank voor de rust.