'Hoe kan die man dit zijn kinderen aandoen?'

Maar Tygo zegt: “Doe niet zo moeilijk, ik ben er toch nog gewoon tot de zomervakantie? En mijn ouders weten niet eens waar we naartoe gaan.” “Ja-ha,” zegt Laurens, “dat bedoel ik ook: als ik 12 word, woon jij niet meer in Madrid.” Zijn stemming is behoorlijk bedorven en hij begint een hele lijst op te noemen van al zijn vrienden die dit komende rampjaar gaan verhuizen. Yasja gaat terug naar Israël, Ben gaat ook terug naar Israël – als de oorlog over een jaar tenminste voorbij is – Doughjuan gaat terug naar Zuid-Korea, Rudi gaat weer naar Duitsland en ga zo maar door.

Laurens stort zijn hart uit bij zijn vriend. “Na de zomervakantie had ik echt zin om weer naar school te gaan. Maar nu ben ik net gewend aan deze school en gaan al mijn vrienden weg. Zakaria is helemaal niet teruggekomen van vakantie, dus van hem heb ik niet eens afscheid kunnen nemen. Als jij ook weggaat, vind ik er echt niets meer aan!”

Laurens’ vriendje zit er blijkbaar niet zo mee, want hij zegt dat het echt nog lang duurt. Hij stelt voor om op het playstation te gaan.

Die avond, als het vriendje naar huis is, wordt Laurens weer verdrietig. Ik hoef van hem echt niet te zeggen dat het nog een heel schooljaar duurt voordat het zover is, en dat hij ook echt wel weet dat er dit jaar weer allemaal nieuwe kinderen bij gekomen zijn, maar zijn beste vriend Zakaria komt niet terug.

Gisteren hoorden we van een ander vriendje dat de vader van Zakaria vond dat hij en zijn zusje beter Arabisch moeten leren. Daarom had hij besloten dat ze in Libië moeten blijven. De moeder wilde absoluut niet blijven en is alleen teruggegaan naar Ierland.

Laurens begint weer te huilen, niet alleen omdat hij zijn vriend mist, maar ook omdat hij het zo intens gemeen vindt van Zakaria’s vader. Ik houd het ook niet droog; hoe kan die man dit zijn kinderen aandoen? Ze spreken de taal niet, ze zijn opgegroeid in een westers land en nu wonen ze in dat onveilige oord.

Ik beloof Laurens dat ik Zakaria’s moeder zal appen om te vragen hoe het gaat en of ze de groeten van Laurens wil overbrengen. Om hem iets op te beuren, help ik Laurens herinneren dat Zakaria wel zin had om in de zomer naar zijn familie te gaan. “Ja,” zegt Laurens, “maar hij had vooral zin omdat hij wist dat het alleen in de vakantie was.”

Ik heb hier een naar gevoel van in mijn maag. Ik snap Laurens helemaal dat dit heel verdrietig is. Afscheid nemen ís al zo moeilijk. Ik geef Laurens een dikke knuffel en we doen het enige wat we kunnen in deze situatie: bidden voor Zakaria, zijn zusje en zijn ouders.