Hoe doet ze het? Leanne is po­li­tie­agen­te, moeder van drie kinderen én ge­pas­si­o­neerd ro­man­schrijf­ster

“Ik was niet zo’n kind dat vroeger al schriftjes volschreef met verhalen”, vertelt Leanne. “Nee, ik las al heel vroeg zelf, maar het schrijven is er later pas bij gekomen.” Ze blikt een paar jaar terug in de tijd. “Van 2014 tot 2018 heb ik recensies van boeken geschreven. Ik merkte dat ik schrijven ineens heel leuk vond en ik ben toen ‘echte’ verhalen gaan schrijven voor mezelf die momenteel – gelukkig – ver zijn weggestopt in mijn laptop.”

Een droom die uitkomt

“De droom om een eigen boek te schrijven werd steeds groter. Omdat het zo’n groot project is, stelde ik het uit. Maar na een paar jaar werd mijn verlangen steeds groter en dacht ik: ‘Waarom doe ik het eigenlijk niet nu?’ Kort erna heb ik meegedaan aan de schrijfwedstrijd van Kok Boekencentrum en Eva online en mocht ik zelfs naar de prijsuitreiking voor de laatste drie komen. Ik zei tegen mezelf: ‘Ik mag daar niet weg voordat ik aan de uitgever over mijn manuscript heb verteld.’”

“Toen ik mezelf en mijn verhaal voorstelde aan de uitgever, was ze gelijk enthousiast. Ze zei: ‘Hier heb je mijn e-mailadres, stuur het maar op’. Het was maar één derde van het huidige verhaal, dus ik twijfelde of het genoeg input zou zijn. Maar ik kreeg al snel te horen dat ik het verhaal mocht afschrijven en later zelfs dat ze het wilden publiceren. Dat was een droom die uitkwam.”

Klein meisje

Leanne is momenteel druk bezig met een tweede boek, maar schrijven is niet het enige dat ze doet. “Drie dagen per week werk ik als politieagente en dat bevalt me onwijs goed. Ik heb altijd al iets gehad met de politie en heb mijn studie pedagogische wetenschappen ingeruild voor de politieopleiding. Ik weet nog dat ik als klein meisje de open dag bij het politiebureau bezocht. Ik stond op de schietbaan en dacht: ‘dit wil ik ook!’”

“Ik ben ontzettend blij dat ik die stap heb gezet”, vertelt Leanne. “Ik heb plezier in mijn werk en kan het goed combineren met schrijven en moeder zijn. Over mezelf zou ik niet zeggen dat ik per se heel dapper ben, maar ik durf wel om keuzes te maken en écht voor dingen te gaan. Daarin lijk ik best veel op mijn vader. Hij zei weleens: ‘je kunt beter achteraf vergeving vragen dan vooraf toestemming’. Het is grappig, ik lijk van buiten heel veel op mijn moeder, maar in mijn doen en laten steeds meer op mijn vader. Ik houd bijvoorbeeld totaal niet van conflicten en doe graag het beste voor alles en iedereen.”

“Ik maak me dan ook niet snel druk om dingen, ik ben best een makkelijk persoon. Maar wat ik echt belangrijk vind, sluit ik gelijk in mijn hart. Dat is bijvoorbeeld mijn gezin, maar ook mijn geloof in God. God is mijn houvast in het leven en ik probeer mijn kinderen van Gods liefde mee te geven.” Haar geloof speelt een belangrijke rol in haar leven. “Toen ik ging schrijven wilde ik het liefste een christelijke roman schrijven, zonder dat het er heel dik bovenop ligt. Het zit er gewoon – net als in mijn leven – subtiel doorheen geweven.”

Politiemama

Mijn oudste kinderen vinden het te gek dat ik bij de politie werk. Maar ze vinden het ook leuk dat ik schrijf. Toen mijn boek uitkwam, gaf ik mijn boekpresentatie, we noemden dat thuis het boekenfeestje. Toen vroegen mijn kinderen steeds: ‘Mama, wanneer is nou jouw boekenfeestje?’ Ik vind het heel leuk dat ze er zo op reageren, ondanks dat ze mijn boek voorlopig nog lang niet kunnen lezen. Daarnaast probeer ik zo betrokken mogelijk zijn op hun leven. Als de kinderen wakker zijn, dan schrijf ik niet.”

“Dit is de tijd dat mijn kinderen klein zijn en ze me nodig hebben. Nu zijn zij een grote prioriteit voor mij. Dat is echt een balans waar ik altijd naar op zoek blijf en ik bewust keuzes in maak. Ik kreeg op mijn werk een aanbod voor een nieuwe functie, maar deze heb ik laten schieten. Het aantal uren dat daarvoor gevraagd werd, past op dit moment niet in mijn leven; je kunt niet altijd alles doen. Ik hoef niet per se een grote carrière te maken of in een supergroot huis te wonen. Ik ben gewoon heel erg gelukkig en tevreden met het leven wat ik samen met mijn man en kinderen heb. Het geeft me rust dat het in balans is.”