Bonicia Reijke kiest voor een leven als huisvrouw: 'Het moederschap is een baan op zich'

“Momentje, ik ruim nog even de laatste dingen op”, zegt Bonicia terwijl ze de dweilstok opbergt in de trapkast. De vaatwasser draait, de benedenverdieping van de eengezinswoning in Hoorn is spic en span. “Boven ligt onze jongste zoon te slapen”, glimlacht ze terwijl ze een glas water neerzet.

Bonicia is moeder van een zoon van 12, een dochter van 6 en een zoon van 2 jaar oud. Rust, reinheid en regelmaat is haar credo. “Elke dag sta ik om vijf uur ’s morgens op en begin ik mijn dag met het lezen van de Bijbel en een gebed. Daarna kleed ik mezelf aan en maak ik rond een uur of zeven mijn kinderen wakker. Zo start ik mijn dag vanuit rust en het besef dat ik weer een nieuwe dag van God heb gekregen om voor mijn huis en kinderen te zorgen”, vertelt Bonicia.

“En tijdens het ochtendslaapje van mijn zoontje probeer ik ook altijd even iets voor mezelf te doen. Binnenkort wil ik leren om zelf kleding te maken, en ik lees graag.” Ze bergt het boek Met vreugde vrouw zijn op terwijl ze op de bank gaat zitten. “Doordat ik nu meer thuis ben, kan ik veel meer van mijn creativiteit kwijt. Dat zou niet kunnen als ik fulltime werk, dan ben ik te moe.”

Eerste plaats

Bonicia werkt sinds een jaar of drie in deeltijd als administratief medewerker bij de Sociale Verzekeringsbank. Het liefst zou ze helemaal stoppen met werken. Tot dat inzicht kwam ze een paar jaar geleden, toen ze overspannen thuis kwam te zitten. De zorg voor haar kinderen, het huishouden én een fulltimebaan werden haar te veel.

“Ik besefte: hoe ik mijn leven op dit moment leid, is niet in overeenstemming met hoe God het wil. De Bijbel is er heel duidelijk over: als vrouw moet je je gezin op de eerste plaats zetten. Al het andere komt daarna en moet je niet belemmeren je belangrijkste taak uit te voeren. Mijn werk belemmerde mij wel”, herinnert Bonicia zich. “Ik was altijd moe als ik thuiskwam. Vanuit mijn werk deed ik boodschappen, dan kookte ik snel en bracht ik de kinderen naar bed. Het zorgen voor mijn kinderen voelde als een verplichting.”

In overleg met haar man besluit Bonicia een flink aantal uren minder te gaan werken. “Het liefst zou ik meteen helemaal stoppen, maar dat is financieel niet mogelijk. In de toekomst is dat wel het plan. Als hoofd van het gezin is mijn man kostwinner. Wanneer hij aangeeft dat hij genoeg verdient om onze vaste lasten te dragen én nog leuke dingen te kunnen doen, dan zeg ik mijn baan op.”

Tradwife

Hoewel in Nederland de meeste moeders werken, is Bonicia niet de enige vrouw die liever thuis bij de kinderen blijft. Media spreken van de opkomst van de zogenoemde tradwife-beweging. Overgewaaid vanuit Amerika verzet een groeiende groep vrouwen zich tegen de overtuiging dat mannen en vrouwen de zorg- en werktaken onderling gelijk zouden moeten verdelen. Liever houden zij zich aan de traditionele genderrollen: mannen werken en zorgen voor het geld, vrouwen richten zich op het huishouden en de kinderen.

Vooral online wint de beweging aan populariteit, maar er bestaan veel misverstanden over deze manier van leven, denkt Bonicia. “Wat ik wil, is helemaal zo gek nog niet. Ik wil gewoon graag meer tijd met mijn kinderen doorbrengen, en mijn werk belemmert dat. Tradwife is een kleinerende term voor vrouwen die een simpel leven als huisvrouw willen leiden. In de media lijkt het of het iets nieuws is, maar vrouwen hebben altijd al zo geleefd. Wat we nu wel zien, is dat meer vrouwen erachter lijken te komen dat een succesvolle carrière geen voldoening geeft als je daar veertig uur in de week aan kwijt bent. Maar dat is wel het idee waarmee we zijn opgegroeid.”

Hebben jullie die gelijke verdeling wel geprobeerd?

“Ja, maar dat deed ons huwelijk niet altijd goed. Ik hield bij wie wat deed, en we maakten dan onbewust vervelende opmerkingen naar elkaar. We hadden daardoor vaker ruzie.”

Hoe zijn jullie uitgekomen bij deze traditionele rolverdeling?

“Mijn man is het hoofd van het gezin, dus alle eindbeslissingen liggen bij hem. En als vrouw kan ik het beste voor de kinderen en het huishouden zorgen. Daarin is ons huwelijk inderdaad traditioneel, en ben ik afhankelijk van mijn man. Maar hij is ook afhankelijk van mij. Mannen zien bijvoorbeeld minder snel een sok op de vloer liggen die opgeruimd moet worden, of storen zich er minder snel aan. Daarnaast zijn mannen gemaakt met een cyclus van een dag, en dus kunnen ze elke dag weer hard werken. Vrouwen hebben een cyclus van een maand, en kunnen beter naar hun lichaam luisteren als ze thuis zijn. Mijn man en ik leven allebei vanuit de intentie om goed voor ons gezin te zorgen, en dat doen we vanuit onze mannelijke en vrouwelijke rol.”

Deze manier van leven roept kritische reacties op. Vrouwen zouden onderdrukt worden en als minderwaardig worden gezien. Wat vind je daarvan?

“Daar is bij ons totaal geen sprake van. Ik haal mijn voldoening uit mijn gezin. Als mijn huis schoon is, de was is gedaan en de kinderen zijn verzorgd, ga ik met een voldaan gevoel naar bed. Het huishouden en het moederschap kosten veel tijd en energie. Het is in die zin een baan op zich. Ik hoef niet te werken voor een werkgever om een baan te hebben, ik werk thuis al. Ik ben de hele dag bezig, en dat doe ik nu met heel veel liefde in plaats van vermoeidheid. Daarnaast verwacht ik ook veel van mijn man, en aan hem wordt ook niet gevraagd of hij zich onderdrukt voelt.”

‘Dit is mijn baby’

De keuze om er fulltime voor haar kinderen te willen zijn, is niet vanzelfsprekend. Sterker nog, de droom om moeder te worden had Bonicia niet. Toen ze op haar 18e ongepland zwanger raakte, twijfelde ze zelfs of ze het kind zou houden.

“Mijn moeder was alleenstaand en werkte veel. Ze voedde me op met het idee dat ik als vrouw financieel onafhankelijk zou moeten zijn, en dus wilde ik advocaat worden. Toen ik zwanger raakte, was mijn moeder bang dat het mijn leven zou verpesten. Ik overwoog om abortus te laten doen. Maar toen ik de eerste echo zag, wist ik meteen: dit is mijn baby.”

Na de geboorte van haar zoon begint Bonicia aan een hbo-opleiding rechten. Daarnaast loopt ze stage en heeft ze een bijbaan. Ze brengt haar zoon vijf dagen per week naar de kinderopvang, een verschil van dag en nacht met haar huidige ambitie.

Hoe kijk je nu naar die keuze?

“Soms voel ik me er schuldig over naar mijn oudste toe. Zijn eerste stapjes heb ik gemist, en van anderen moest ik horen hoe zijn dag was geweest. Maar de omstandigheden waren toen totaal anders, dus die schuldgevoelens motiveren me om het nu anders te doen. Bovendien was ik het van huis uit gewend: mijn moeder bracht mijn broertje en mij jarenlang voor én na haar werk naar de opvang.”

Neem je dat je moeder kwalijk?

“Ik heb mijn moeder vaak gemist. Als ik uit school kwam, was er niemand thuis. Ik werd weleens geplaagd op school. Daar kwam mijn moeder dan pas weken later achter. En als tiener had ik meer toezicht nodig. Ik leidde best een losbandig leven, en stal bijvoorbeeld weleens wat uit een winkel. Tot twee keer toe stond er politie aan de deur. Als mijn moeder vaker thuis was geweest, had ze me erop kunnen aanspreken. Ze accepteerde veel van wat ik deed. Ik neem het haar niet kwalijk, haar omstandigheden waren destijds heel anders.”

‘Het is goed zo’

Terugkijkend op die tijd, omschrijft Bonicia zichzelf als “een verdorven ziel”, waar ze verder niet te lang bij stil wil staan. “Om het netjes te verwoorden: ik deed dingen die niet goed waren, vooral op relationeel gebied. Ik voelde me vies en liep met veel schuldgevoelens rond.”

Daar komt verandering in wanneer haar man haar meeneemt naar de kerk. Hij is de vader van haar kind, en ze hebben op dat moment voor de tweede keer een relatie. “Ik werd meteen geraakt, en kwam erachter dat ik als jong meisje een bepaald soort liefde miste. Mijn vader was wel in mijn leven aanwezig, maar niet betrokken op een manier zoals ik dat graag had gewild. In de kerk kwam ik erachter dat alleen God die leegte kon vullen. En ik besefte dat ik had gezondigd. Toen ik thuiskwam, schreeuwde ik het uit naar God. Plotseling voelde ik een rust over me heen komen, en ik wist: ‘Het is goed zo, je hoeft deze pijn niet meer alleen te dragen als je het aan Mij geeft.’”

Heeft jouw bekering te maken met de keuze om huisvrouw te willen worden?

“Tien jaar geleden heb ik me bekeerd en me laten dopen, drie jaar geleden koos ik ervoor om meer tijd thuis door te brengen. Die ambitie is dus later bij me opgekomen, maar ik geloof wel dat dit is wat God voor mij bedoeld heeft. Hij heeft mijn ziel veranderd.”

Ieders eigen keuze

De droom op advocaat te worden verdwijnt niet meteen. Wanneer Bonicia zes jaar later zwanger is van haar tweede kind, zit ze in de laatste maanden van haar hbo-opleiding om daarna verder te kunnen studeren aan de universiteit. “Vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was, dacht ik: ga ik dit weer doen? Kies ik ervoor om weer vaak bij mijn baby weg te zijn om een carrière na te streven? Dat wilde ik niet. Advocaat worden is mooi, maar het weegt niet op tegen de tijd die ik kan hebben met mijn kinderen.”

Sommige moeders zeggen een leukere moeder te zijn als ze werken en hun dromen najagen. Wat vind je daarvan?

“Natuurlijk is het ieders eigen keuze, maar op het moment dat je een gezin hebt, denk ik dat je je moet afvragen wat het beste is voor je man en kinderen. Als je je kind naar de opvang moet brengen om aan het werk te gaan of tot rust te komen, mis je ontzettend veel. Iedere moeder zou zichzelf moeten afvragen of ze dat ervoor overheeft. Ik wil moeders geen schuldgevoelens aanpraten om je daarmee de grond in te trappen. Wel om je te motiveren om na te denken over de keuzes die je maakt.”

Geen vakantie

Op social media adviseert Bonicia andere vrouwen die ook zouden willen stoppen met buitenshuis werken om meer tijd thuis met de kinderen door te brengen. “Daarop krijg ik ontzettend veel positieve reacties, vooral van vrouwen die zeggen zich niet zo alleen meer te voelen. Ik weet uit eigen ervaring dat het niet altijd makkelijk is. Dat was bij ons ook zo. We gingen er financieel flink op achteruit, en nu nog is het soms lastig om de eindjes aan elkaar te knopen. Dit jaar zijn we bijvoorbeeld niet op vakantie geweest, dat vond ik wel even wennen. Maar ik vertrouw op God, Hij zorgt voor ons.”

Heb je soms getwijfeld aan je keuze?

“Nee. Het is niet alleen iets dat ik zou willen, maar het is ook echt nodig. Mijn gezin zou ineenstorten als ik er niet meer ben, op mijn werk ben ik vervangbaar. Ik wil zijn op de plek waar ik nodig ben en de volledige liefde krijg voor het werk dat ik doe.”