'Het loopt een beetje in het honderd in Den Haag'

Ons langst zittende Kamerlid dat zich – gedurende de campagne – opeens Geert Milders noemde. Die andere veteraan, Pieter Omtzigt, die iedereen en zijn moeder vertelde dat hij stopte met de onderhandelingen, behalve de mensen met wie hij onderhandelde. Een ambtenaar die tot zijn eigen verbazing opeens premier werd. Een vicepremier die tweets verstuurt vanuit Vak K, waardoor de premier in nog grotere problemen kwam.

Het zijn momenten waarop ik me met popcorn op de bank kon vergapen aan politiek gedoe. Geklungel van mensen die tot hun eigen schrik opeens de macht kregen. Het is een spektakeldemocratie waar ik iedere week met plezier een podcast over volpraat.

Als burger die in een beschaafd en goed bestuurd land wil wonen, was dit een rampjaar. Ik wil graag dat Haagse politici nadenken over het langetermijnbelang van dit mooie land, maar ik zie ze zich druk maken over elkaars tweets van de dag. Ik wil graag dat we – met al onze onderlinge verschillen – in vrede samenleven en samenwerken, maar ik zie gekozen politieke leiders met de grootst mogelijke tegenzin een coalitie vormen. Ik wil dat we elkaar weer gaan vertrouwen, maar ik zie coalitiegenoten die elkaar hele dagen vanuit de ooghoeken bekijken. Ik wil graag dat de beste mensen van dit land de zwaarste bestuurlijke posities bekleden, maar ik zie bewindslieden die te licht zijn om de deurklink van een ministerie in te drukken.

Ooit schreef Neil Postman Wij amuseren ons kapot, een boek over de desastreuze uitwerking van de tv op ons leven. Maar die tv van toen is nog kinderwerk vergeleken met de social media van nu. Het algoritme bedient ons met snippers van politieke botsingen die we vermakelijk vinden. We lachen om het filmpje van een politicus die een minister als ‘knettergek’ bestempelt. We slaan op onze dijen bij de post van een politicus die een vrouwelijke minister ‘heks’ noemt. We schateren als we zien dat een politicus in een debat een grap maakt over het forse gewicht van zijn opponent. En o ja, ik heb het trouwens steeds over dezelfde politicus. Maar het probleem is groter en raakt ons allemaal. We amuseren ons – al popcorn etend – kapot met pestgedrag waarin mensen die ons niet bevallen een kopje kleiner worden gemaakt. We amuseren ons kapot met geruzie dat ons land kapotmaakt. We amuseren ons kapot met wangedrag waarvan we – al popcorn etend – vroeg of laat ook zelf slachtoffer kunnen worden.

Het loopt een beetje in het honderd in Den Haag en omstreken. De grote vraag is natuurlijk: lopen we daarin mee of gaan we tegen de stroom in lopen?