Het kwartje valt

PopUpGedachte Dinsdag 28 mei 2019 – Het kwartje valt

Dat iemand op je verliefd was, maar dat je dat niet zag tot iemand je erop wees en dan alles op z’n plek viel. ‘Ah, daarom deed hij of zij zus of zo.' Je moet het maar net zien. Het moet allemaal maar net op z’n plek vallen in je hoofd en je hart. Als dat eenmaal gebeurt, kun je het bijna niet meer niet zien.

Er is dat prachtige gedicht van Vasalis, waarvan ik niet zo goed weet of het enige toepassing heeft op de lezing van vandaag (die gaat over dingen die op z’n plek vallen), maar wat wel een waanzinnig mooi stuk gedicht is. Deze:

Tijd 

Ik droomde, dat ik langzaam leefde... 
langzamer dan de oudste steen. 
Het was verschrikkelijk: om mij heen 
schoot alles op, schokte of beefde, 
wat stil lijkt. 'k Zag de drang waarmee 
de bomen zich uit de aarde wrongen 
terwijl ze hees en hortend zongen; 
terwijl de jaargetijden vlogen 
verkleurende als regenbogen... 
Ik zag de tremor van de zee, 
zijn zwellen en weer haastig slinken, 
zoals een grote keel kan drinken. 
En dag en nacht van korte duur 
vlammen en doven: flakkrend vuur. 
- De wanhoop en welsprekendheid 
in de gebaren van de dingen, 
die anders star zijn, en hun dringen, 
hun ademloze, wrede strijd .... 
Hoe kón ik dat niet eerder weten, 
niet beter zien in vroeger tijd ? 
Hoe moet ik het weer ooit vergeten ?

uit de bundel Parken en Woestijnen.

Vandaag in de lezingen kondigt Jezus aan dat hij zal vertrekken. Na de meest brute executie denkbaar zal hij uiteindelijk van de aardbol verdwenen zijn. En de haters zullen hun feestje vieren, want dan zijn ze verlost van de murensloper, de betweter, de godslasteraar, de landverrader, de volksmenner of hoe ze hem ook noemen. En even zal er verdriet zijn bij jullie, zegt hij tegen zijn leerlingen, maar dan stuur ik de Geest, zijn Geest, de trooster. Die zal duidelijk maken dat zijn vertrek niet het blazen van de aftocht is, maar het in handen nemen van de touwtjes van deze wereld om het op zijn eigen manier zachtjes in de richting van een nieuwe wereld te sturen. Geweldloos, van binnenuit en onderop, zoals hij dat altijd deed. Die Trooster, die Geest, dat Pinksteren, maakt dat het kwartje valt.

Eenmaal gekomen zal Hij de wereld het overtuigend bewijs leveren van wat zonde, ge­rech­tigheid en oordeel is: van wat zonde is, omdat zij niet in Mij geloven; van wat gerechtigheid is, omdat Ik naar de Vader ga, zodat gij Mij niet meer ziet; van wat oordeel is, omdat de vorst dezer wereld geoordeeld is.

Het zijn wat cryptische interpretaties van zonde en gerechtigheid en oordeel. Maar het is als die Romeinse soldaat die Jezus van Nazareth mede heeft gekruisigd en vervolgens de lucht ziet betrekken waarna het drie uur middenoverdag stikdonker wordt. En mompelt: ‘Waarlijk dat was een zoon van God’. Een nogal hevig oeps-moment.

‘Hoe kon ik dat niet eerder weten, niet beter zien in vroeger tijd. Hoe moet ik dat ooit weer vergeten?’

Vergeten is er niet bij, vergeven wel. Er is zo waanzinnig veel dat we niet zien. Dat niet op z’n plek is gevallen. Waardoor we met open ogen steeds weer in onze valkuilen tuimelen. Tot er dan een lichtje aangaat en we ons afvragen hoe we het kan dat we het niet hebben gezien. De geest van Jezus van Nazareth laat ons onze soms zo horkerige handen zien. Waarmee we denken de dingen wel even op te lossen en waarmee dat zo vaak niet gaat. Hij laat ons ook zien wat vergeving is en opnieuw beginnen en dat zelfverwijt niet het einde is. Omdat de Vorst van het Verwijt geoordeeld is, zo staat er.

De meeste wijsheid kan niet worden aangeleerd, die moet op z’n plek vallen. Door lezen, denken, brood breken, wijn drinken en keuzes maken die matchen met een rechtvaardige wereld, doen we niet meer dan het ploegen van de grond zodat het op z’n plek kán vallen.

Tot zover. Heb het goed. Dat het maar vruchtbare grond mag blijken te zijn. En tot morgen.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.