'Het is mijn schuld dat Marc zijn benen kwijt is'
26 november 2024 · 19:02
Update: 2 december 2024 · 21:46
Schoten lossen in een oorlogssituatie om vervolgens te ontdekken dat je eigen kameraden slachtoffer zijn geworden. Voor Luuk Veltink, een jonge militair in Afghanistan, werd die nachtmerrie waarheid. Het incident kostte twee collega’s het leven en maakte een derde blijvend invalide. “Het is mijn schuld dat Marc zijn benen is kwijtgeraakt.”
Luuk groeit op in een militair gezin. Zijn vader werkte aan voertuigen in het leger, iets wat zijn enthousiasme voor de krijgsmacht al vroeg aanwakkert. In 2007, op 19-jarige leeftijd, gaat hij op zijn eerste uitzending naar Afghanistan, gevolgd door een tweede uitzending naar Uruzgan in 2008.
Over 'Schietgebed'
De serie is gemaakt in het kader van Jezus2033 en biedt niet alleen een uniek inkijkje in extreme beroepen, maar ook een reflectie op de kracht van geloof en vergeving. Voor meer informatie en om de afleveringen te bekijken: eo.nl/jezus2033.
Tijdens die missie, op de avond van 12 januari 2008 gaat het gruwelijk mis. "Ik zat in de toren van het pantservoertuig," vertelt Luuk. "Mijn taak was om slagkracht te bieden en mijn team te beschermen tegen de Taliban. We werden beschoten, dus ik toen ik toestemming kreeg om terug te schieten, heb ik een aantal schoten gelost. Daarna bleef het stil, we dachten dat we de vijand hadden uitgeschakeld.
Lijkzakken
Pas de volgende ochtend komt de waarheid aan het licht. "Er hing een rare sfeer. Iedereen leek bedrukt, terwijl ik dacht dat we juist een succesvolle nacht hadden gehad. Totdat ik twee van onze jongens in lijkzakken zag. Ik kon het niet geloven. We dachten dat we op de vijand hadden geschoten maar dat bleek niet zo te zijn." Luuk hoort later dat zijn schoten collega Marc hebben geraakt, die daardoor zwaargewond raakte en zijn beide benen moest laten amputeren. “Ik had mijn eigen kameraden beschoten. Ik voelde me direct verantwoordelijk, zelfs voordat iemand iets tegen me had gezegd."
Schuldig
Luuk en zijn team worden uitgebreid ondervraagd. "Ik wist dat ik toestemming had gekregen om te schieten, maar het voelde alsof ik als enige de schuld moest dragen." Ondanks dat factoren zoals duisternis, weersomstandigheden en de onoverzichtelijke situatie een grote rol speelden, wordt Luuk formeel verantwoordelijk gehouden voor de verwondingen van Marc, zonder strafvervolging. “Daar moet je mee leren leven. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Het is mijn schuld dat Marc zijn benen kwijt is. Het voelde alsof ik zijn toekomst had afgepakt."
Schietgebed
Motorongeluk
Drie jaar later krijgt Luuk een motorongeluk. Hij verliest het gebruik van zijn linkerarm en kan niet meer terugkeren naar zijn werk bij Defensie. "Door het ongeluk kwam ik stil te zitten. Al die gedachten die ik jarenlang had weggestopt, kwamen keihard terug. Het schuldgevoel, de trauma’s. Het voelde alsof ik niet meer kon ontsnappen."
Luuk besluit uiteindelijk hulp te zoeken bij Defensie en psychologische begeleiding te krijgen. In dat traject wordt hem gevraagd of hij openstaat voor contact met Marc. "Ik was doodsbang voor wat hij zou zeggen.” Toch gaat Luuk de confrontatie aan. Wat er tijdens en na die ontmoeting gebeurde, verandert alles.
