‘Het gemis is er alle dagen, maar met de feestdagen nog net iets meer’
6 april 2023 · 20:39
Update: 6 december 2024 · 09:52
Yerèll wordt geboren en later blijkt dat hij een stofwisselingsziekte en een moeilijk instelbare epilepsie heeft, waardoor hij al jong veelvuldig in het ziekenhuis ligt. Zo ook tijdens Pasen in 2005. Hij is dan 9 jaar. Dit keer is de situatie erg kritiek en de artsen denken dat zijn einde nabij is. Toch wordt Yerèlls toestand na een aantal uur stabieler en heeft hij daarna nog zeven jaar geleefd. Daar is zijn moeder Astrid heel dankbaar voor.
Cruciale situatie
‘’Die Pasen was gewoon heel bijzonder en vergeet je je hele leven lang niet meer’’, glimlacht Astrid van Eck-Wijngaarden. Ze was regelmatig met haar zoon in het ziekenhuis te vinden. ‘’Want als zijn situatie escaleerde, konden we niet thuisblijven. Dan moest Yerèll opgenomen worden.’’ Op Eerste Paasdag 2005 werd Yerèll wederom opgenomen, omdat zijn situatie opnieuw zorgelijk was. Astrid herinnert het zich nog als de dag van gisteren. ‘’Ik had thuis geslapen en was vroeg weer in het ziekenhuis’’, vertelt ze. ‘’Yerèll had een zware epileptische aanval en er moesten allerlei doctoren bijkomen.’’ Het team ging hard aan het werk, want zo’n aanval kon best 3 à 4 uur duren. ‘’De arts vertelde mij dat het er niet goed uitzag. Hij zei dat ik de mensen thuis kon bellen, omdat het niet meer goed zou komen.’’
Bijzonder
Astrid belt een vriendin en vraagt of ze tijdens de dienst van half 10 met de gemeente wil bidden. ‘’Waar meer mensen bidden, is gebed ook groter’’, beaamt Astrid. En zo geschiedde: tijdens deze dienst op Eerste Paasdag werd er door de voorganger met de gemeente gebeden voor de kleine Yerèll. Niet lang daarna ziet Astrid de situatie van haar zoon stabieler worden. ‘’En op een gegeven moment kon de dokter zelfs zeggen dat het oké was’’, vertelt Astrid. ‘’Dat hadden ze nooit verwacht.’’ De dokter komt nogmaals op controle en Astrid ontdekt iets bijzonders. ‘’We hadden altijd dezelfde doctoren en verpleegkundigen om ons heen, omdat we vaste bezoekers van het ziekenhuis waren. Alleen met de feestdagen wisselde het. Die ochtend hadden we geen vaste artsen.’’
De onbekende dokter vraagt aan Astrid hoe ze zo rustig kon blijven in deze benauwde situatie. ‘’Ik vertelde haar dat ik niets meer kon doen dan bidden en vragen om gebed. Ik voelde op een gegeven moment een bepaalde rust. Alsof er een arm om mijn schouder werd gelegd. Ik voelde dat het goed zou komen. Mijn geloof is mijn kracht’’, legt Astrid uit. ‘’De dokter vroeg mij of ik geloofde en zei vervolgens ‘ik ook’. Ik kan niets anders zeggen dan dat God ons die ochtend geleid heeft. Ook een andere verpleegkundige wandelt op dat moment langs en zegt: ‘God is groot’. ‘’Het was zo bijzonder dat ik juist met Pasen deze mensen om mij heen kreeg. Ik zie dat als heel bijzonder. Een ander mag er alles van vinden, maar ik zie er Gods leiding in.’’
Dankbaar
Na dit cruciale moment heeft Yerèll nog zeven jaar geleefd. In 2012 is hij overleden na jarenlang chronisch ziek te zijn. ‘’Er zijn nog veel zorgwekkende periodes geweest, maar God gaf toch iedere keer weer de wijsheid op het gebied van medicatie of een nieuwe behandelmethode, waardoor Yerèll toch nog 16 jaar is geworden.’’ En dat terwijl bij 3 maanden al werd gezegd dat het kindje niet oud zou worden. ‘’We zijn veel jaren verder en er is veel gebeurd, maar ik kan blijven zeggen: ik ben dankbaar voor de 16 en een half jaar aan herinneringen. Het is pittig geweest, ik wist dat het een jongetje was met een heel
zorgverhaal en dat de leeftijdsverwachting niet hoog was, maar we blijven dankbaar voor de herinneringen die er wel zijn.’’ Yerèll was nu anders 27 jaar geweest.
‘Je mist altijd die ene’
Het is weer Pasen en ook nu komen de herinneringen weer terug. ‘’Het gemis is er alle dagen’’, zegt Astrid. ‘’Maar met de feestdagen is het nog iets groter.’’ Het gaat goed met Astrid, maar deze dagen blijven lastig. ‘’Dat komt omdat je tijdens deze dagen met het hele gezin samenkomt en je mist altijd die ene. Ik kies er dan ook bewust voor om niet te vaak met het hele gezin samen te zijn. We hebben al 17 jaar een samengesteld gezin, maar als iedereen er is, met aanhang en al, heb ik er moeite mee en is het gemis lastiger.’’
Pasen is kracht
Ondanks rouw die ook weer tijdens deze Paasdagen gevoeld wordt, is geloof Astrids kracht. ‘’Pasen blijft voor mij belangrijker dan het kerstfeest: Jezus is voor onze zonden opgestaan uit de dood! De paashaas en eitjes zijn leuk, maar realiseer je waar Pasen werkelijk om draait. Ik zou niet weten hoe ik mijn leven zonder mijn geloof zou redden. Ik hou de dagen vol omdat ik weet dat ik mijn zoon ooit terug ga zien. Dat geeft mij kracht.’’
