Nieuw seizoen 'Het Fa­mi­lie­di­ner': niet alleen ruziënde families

“Wij zijn al meer dan twintig jaar familieruzies aan het oplossen”, vertelt Bert van Leeuwen, ook al meer dan twintig jaar de presentator van het programma. “En ik moet zeggen: dat verveelt nooit. Iedere keer is het weer spannend of het lukt om families bij elkaar te krijgen. We krijgen veel reacties van mensen die zeggen: ‘Bij ons is er geen ruzie, maar ik zou wel heel graag een keer weer met mijn familie bij elkaar komen.’ We besloten hier wat mee te gaan doen. In het nieuwe seizoen krijgen mensen die geliefden, om een andere reden dan ruzie, al lange tijd niet hebben gezien de kans om elkaar weer te ontmoeten. Redenen waarom ze het een poos zonder elkaar hebben moeten doen kunnen bijvoorbeeld financiën, ziekte of afstand zijn. Het is supermooi om zoiets heel positiefs te kunnen brengen in een soms behoorlijk ingewikkelde situatie.” Een van de verhalen is dat van Manon (29), die al acht jaar in het buitenland woont. Bert: “Manon woont in Australië en haar zus in Spanje. Haar grootste wens was om samen als gezin Kerst te vieren. Dat hadden ze, mede door corona, al vijf jaar niet gedaan.”

Dromen over kangoeroes

Dat Manon op een dag zou emigreren, was geen verrassing voor haar ouders. Haar moeder komt uit Brazilië, haar zus verhuisde twee jaar voordat Manon uitvloog al naar Spanje. Ze vertelt: “Al van jongs af aan wilde ik in het buitenland wonen. Mijn ouders hebben ons hierin ook nooit tegengehouden, mijn moeder snapt het natuurlijk als geen ander.” Op haar 21e vertrok Manon voor een jaar naar Portugal om een jaar later haar zus achterna te reizen naar Spanje. “Spanje was nog goed aan te reizen vanuit Nederland. Ik heb een hechte vriendengroep en ben ook een onwijs familiedier. Het kwam weleens voor dat ik mijn ouders een paar maanden niet zag, maar we gingen regelmatig naar Nederland of zij kwamen naar Spanje.” Na twee jaar koos Manon voor een sabbatical. “Ik had net een paar documentaires gezien over Australië en droomde op een gegeven moment zelfs van kangoeroes. Toen dacht ik: ik ga naar Australië! Ik boekte een enkele reis, met het idee om na zes maanden weer terug te keren naar Spanje. Ik had niet echt een plan, maar ging m’n gevoel achterna.”

Backpacken

“Hoewel ik het geweldig vond in Australië, kwam ik er al snel achter dat backpacken het niet helemaal voor mij was. Ik was ouder dan de meeste backpackers en wilde liever langere tijd op een plek blijven. Ik kon een baan krijgen in een hotel in een klein mijndorpje. Hier sprongen kangoeroes rond en genoot ik van prachtige zonsondergangen. Ik vond het heel leuk om me onder de locals te begeven. Een van de jongens uit het dorp nodigde me uit om met zijn vrienden mee te gaan om op oude blikjes te schieten, typisch Australisch. Toen ik de volgende dag in de auto stapte, zag ik Kyle zitten. Ik was meteen van hem onder de indruk. In de dagen die volgden, zagen we elkaar veel en voerden we eindeloze gesprekken rond een kampvuur onder de sterrenhemel. We werden smoorverliefd, al wilde ik dit helemaal niet. Ik had nog mijn baan in Spanje en was van plan om weer terug te gaan naar Europa. Maar al vrij snel werd duidelijk dat dat ’m niet ging worden. Ik zei m’n baan op en bleef. Mijn ouders vonden dit natuurlijk wel lastig. Maar mijn moeder zei ook: ‘Ik snap het wel, je straalt helemaal! Liever gelukkig aan de andere kant van de wereld, dan ongelukkig bij ons in de straat.’ Ik vind het heel knap hoe mijn ouders ermee omgaan dat ik zo ver weg zit. Regelmatig sturen ze ons pakketten met kaas, mayonaise, Nederlandse tijdschriften of speciaalbiertjes. Superlief!”

Grenzen dicht

In 2020 was Manon van plan om samen met Kyle naar Nederland te komen om vrienden en familie te bezoeken. Maar corona gooide roet in het eten. Manon: “Ik kon het land wel uit, maar omdat de grenzen dicht waren, zou ik niet meer terug kunnen. Ik moest kiezen: of naar mijn ouders en niet weten wanneer ik weer terug kon naar Kyle, of hier blijven en mijn ouders lange tijd niet zien. Mijn ouders vonden dat ik beter in Australië kon blijven. De regels vielen mee in het gebied waar ik woonde en ik had hier mijn leven. Alles bij elkaar zorgde het er wel voor dat ik mijn ouders bijna drieënhalf jaar niet heb gezien.”

Toen de pandemie voorbij was, kon Manon in mei 2022 eindelijk weer naar Nederland om Kyle in levenden lijve voor te stellen. “Het was een korte en bomvolle reis. Ik wilde zo veel mensen zien, dat ik nauwelijks ruimte had voor iedereen. Ik had graag meer tijd met mijn ouders willen doorbrengen, maar dat lukte niet.”

Manon is een echt familiemens. “Mijn kamer is één grote collage van familiefoto’s. Ik ben er superdankbaar voor dat we het zo goed hebben met elkaar. Ik spreek mijn familie vaker dan veel mensen die net als hun ouders in Nederland wonen. Ik mis mijn familie enorm. Daar kan ik best weleens om huilen, al vertel ik dat niet zo gauw tegen ze. Ik wil hun geen rotgevoel bezorgen. Ik spreek mijn ouders en zus dagelijks. Ik kan uren videobellen met familie, maar ook met vrienden. Dat ik mee mocht doen met Het Familiediner was dan ook geweldig!”

Dubbele verrassing

Na een vlucht van dertig uur werd Manon op Schiphol opgewacht door Bert. “De volgende dag werd ik naar een supermooie locatie gebracht waar ik mijn zus ontmoette. Het was heel fijn om haar weer te zien. Terwijl wij de kerstboom versierden en de tafel dekten, ging Bert naar mijn ouders toe om ze mee te lokken naar het verrassingsdiner. Vanuit het vliegtuig had ik foto’s gestuurd die ik eerder in Australië had gemaakt. Ze dachten dat ik gewoon thuis was en hadden geen idee dat ik voor hun neus zou staan. Het was een enorme en emotionele verrassing. Het was heerlijk om ze weer te zien en te knuffelen.”

Bert: “Het mooie aan het verhaal van Manon is dat het eigenlijk een dubbele verrassing was. Ze hadden al vijf jaar geen Kerst gevierd als gezin. De dochter uit Spanje zien de ouders nog af en toe, maar dat Manon ook over was, maakte het natuurlijk extra bijzonder. Dit gezin bestaat uit mensen die niet graag met hun neus vooraan staan, maar die wel dol- en dolblij waren dat ze werden herenigd met allebei hun dochters. Dat we dit voor deze mensen konden doen, geeft mij ook een hoop plezier.”

Wat kunnen we verder nog verwachten van het komende seizoen? Bert: “Ik ben heel benieuwd naar hoe de nieuwe rubriek ontvangen wordt. Het zijn prachtige verhalen. We gaan bijvoorbeeld ook naar een jonge vrouw die heel ernstig ziek is geweest, op het randje van de dood lag, en door haar gezondheid de ene na de andere verjaardag niet kon vieren. Het was heel mooi om voor haar een familiediner te kunnen organiseren. Daarnaast zijn er natuurlijk ‘gewoon’ de familieruzies waarin ik mensen bij elkaar probeer te brengen. Ruzie komt in de beste families voor. En iedereen heeft zijn eigen kant van het verhaal. Bovendien roept het programma veel herkenning op: iedereen heeft weleens iets meegemaakt op dit gebied of kent mensen die dat hebben. En het is nooit helemaal te voorspellen of de mensen die uitgenodigd worden aan een familiediner meewerken. Het hangt er maar net van af wie ze spreken nadat ik ze heb uitgenodigd voor die avond. Als ze een buurvrouw treffen die hen aanmoedigt, of een vriendin bellen die vindt dat ze hier niet aan mee moeten werken, dan is dat van invloed. In al die jaren heb ik alle scenario’s voorbij zien komen. Mensen die toch kwamen terwijl ze heel stellig waren dat ze het niet zouden doen en andersom.”

Tekst: Francien van der Valk