'Het boek 'Rauw' is een steen in een evangelische vijver'

Tot nu toe geen rare zinnen, maar ik teken ze op uit de mond van evangelist David de Vos. Hij behoort tot de eredivisie-evangelisten met grootse campagnes in binnen- en buitenland van zijn club Go&Tell (inderdaad, rijmt op Go&Sell, maar dat is toeval). Die campagnes mislukken niet, die zijn niet rauw. David is een sterke stoere man met een missie. Een type dat ik met een zekere argwaan bekijk.

Ik heb al eens een column over hem geschreven. Zijn naam heb ik toen niet genoemd, maar de aanleiding was een preek van hem die ik hoorde. Ik haakte al na twee minuten af. Te veel van dit soort preken gehoord in mijn jeugd, te vaak geïntimideerd geweest door de retoriek en te vaak me schuldig gevoeld over mijn gewone leventje. Ik trap er niet meer in, ik wendde me af. Anderen vonden het geweldig en radicaal, ik vond het losgezongen van de dagelijkse realiteit. Ik kanaliseerde mijn ergernis in een column: ik lustte hem rauw.

En nu schrijft hij een boek over zijn dagelijkse realiteit: de coulisse van de missie, de wil tot succes (“want God zegent! amèn?”) die leidt tot evangelastiek waardoor er een loopje wordt genomen met de waarheid, de schijnheiligheid, de heimelijke verslavingen, de strijd met zijn eigen demonen. Het blijkt dat hij een steen in een evangelische vijver heeft gegooid, want hij krijgt van alles over zich heen. Hij zou een nestbevuiler zijn, de missie in gevaar brengen, de bruid besmeuren. Hij mag niet meer preken bij de Doorbrekers – blijkbaar is dat een serieus probleem.

Er gebeurde bij mij iets anders: ik wendde me naar hem toe. Ik vond hem direct geloofwaardig en interessant. Waarom? Omdat ik ineens wél mijn leven in hem herkende: de dubbelheid, de strijd, de zonde die maar niet weg te bidden is, het stuklopen in het dagelijkse leven. Ik herkende gebrokenheid die hij erkende in zichzelf. Hij sprak mild over mensen die hij eerder veroordeelde. Een bekering tot het gewone leven: rauw, rafelig, onaf, maar prachtig. Daar komt genade tot zijn volle recht. Ik zou zeggen: Go en Tell!