Henk en Ria over hun 66-jarige huwelijk: ‘We tekenen voor nog heel wat jaartjes!’

De eerste blik

Het is 1948 als Henk Ria voor het eerst ontmoet, op de muziekschool Amsterdam. Het moment staat in zijn geheugen gegrift. “Daar stond ze, recht tegenover mij. Ze had een zeegroen jurkje aan. Een heel levendig type was ze.” Met zwaaiende armgebaren doet Henk voor hoe Ria stond te swingen. “Ze was een beetje druk, terwijl ik veel rustiger ben, haar levendige karakter sprak mij aan. Ik was 19, studeerde Werktuigbouw, ging met mijn vrienden op stap en ontmoette meisjes, maar toen ik Ria zag was het anders. Ik vond haar heel erg leuk en er was meteen een klik.”

Als vuurwerk

Het is augustus ’52 als Ria met een vriendinnengroep van de muziekclub op vakantie gaat in Elspeet. Henk, in die tijd opgeroepen voor dienstplicht, lag met zijn kampement in Nunspeet op de hei. “Ik had inside information. Ik kwam een vriendin van mijn zus tegen, die zei: ‘Oh, die van de mandoline-club is in Elspeet.’” Henk ziet dit als zijn uitgerekende kans om Ria op te zoeken en gaat met een paar vrienden naar Elspeet. “Toen is het begonnen.” “Na de vuurwerkshow.” “Ik denk dat het al voor het vuurwerk was.”

Vanaf dat moment zijn ze vaak samen te vinden. “In de winter gingen we schaatsen. En verder fietsten we of zwommen we graag,” vertelt Henk. “Vele zondagen in de zomer lagen we de hele dag op het strand. Ook gingen we regelmatig naar de opera. Dat ging makkelijk, want we hadden een abonnement!”

“Ik wist gelijk dat ik met Ria wilde trouwen, maar waarom? Geen idee. Dat hebben we ons pas nog zitten afvragen, hoe kan het dat het gelijk klikte? Het heeft gewoon zo moeten zijn. Soms hoef je niks te zeggen, dan weet je het gewoon. Ik denk dat er van beide kanten een zeker gevoel was van ‘je lijkt mij wel een leuk type’.” “Zo-oh.” Ria kijkt lachend naar Henk. “Ja, jij moet voor jezelf praten”, grapt Henk. “Ik vond je gewoon een leuk type.” Ria: “Dat kan hij zich wel heel goed herinneren, hè.” “Ja sommige dingen houd ik wel vast ja, nare dingen vergeet ik liever.”

Even valt er een stilte. “Het duurde best een aantal jaar voordat we trouwden.” “Dat had ook oorzaken natuurlijk”, springt Ria bij. “Een geloofskwestie.” Een lach ontsnapt Henk. “Ik had goed gekozen, maar ten aanzien van het geloof had ik het verkeerd gedaan.” Dan wat serieuzer: “Iets persoonlijks, moeten we dat vertellen?” “Ja hoor.”

Verschil kan er wezen

“Het bleek na een tijdje dat Ria van katholieken huize was en ik protestantse.” Ria: “Dat kon vroeger niet, hè.” Henk knikt. “Als je als serieus katholiek trouwde, trouwde je in de katholieke kerk. De andere partij moest katholiek worden en als er kinderen kwamen, werden ze katholiek opgevoed. Ik zag dat niet zitten. Als je iets belooft, moet je het doen. Ik kon niet zeggen dat ik dat vol zou houden.” Ze besluiten om uit elkaar te gaan. Henk: “Ik kon er voor mijzelf niet achterstaan dat ik mijn beloften niet zou nakomen. Dat was het enige struikelblok, het verschil in geloof. Voor de rest zat het altijd goed tussen ons.”

Toch komen Henk en Ria elkaar nog regelmatig tegen. Het blijkt moeilijker dan gedacht om elkaar los te laten. Henk: “Dan vroeg ik aan Ria: ‘Zullen we ergens heen om wat leuks gaan doen?’ En dan was het weer aan.” Dit gebeurt een aantal keer, totdat ze de knoop doorhakken en, ondanks het verschil in kerkstroming, voor de liefde en elkaar kiezen. 

En het huwelijksaanzoek? Ria barst in lachen uit. “Ik kan mij het niet eens herinneren dat je mij hebt gevraagd!” Henk lacht ook. “We zijn nooit zo romantisch geweest dat ik op de knie ben gegaan. Het ging gewoon zo. Ik heb haar niet ten huwelijk gevraagd en ook niet over de drempel gedragen. Dat zou ik toch nog eens moeten doen eigenlijk, hè!” Het is wat Henk en Ria zo siert: geen grote poespas maken van dingen, maar het leven nemen zoals het is.

Op 7 oktober 1957 besluiten ze eindelijk toch in de Rooms-Katholieke kerk te trouwen, met de zegen van de bisschop. “Maar… ik ben niet katholiek geworden!” stelt Henk. “In het begin, gingen we beide steeds naar een andere kerk, maar na twee jaar zei Ria: ‘Ik word protestants.’” “We deden alles samen, maar dat was het enige wat afweek. Natuurlijk was het even anders, maar ik heb er nooit spijt van gehad!” voegt Ria toe met een glimlach.

Pantoffels

Vanwege de naoorlogse woningcrisis is het lastig om een woonplek te vinden voor het pasgetrouwde stel. “Je kon nog niet eens een kamer krijgen!” vertelt Ria. “Eigenlijk precies zoals nu. We hadden nog gekeken naar een zolderkamer, met een dakraam dat niet goed sloot. Maar toen boden mijn ouders gelukkig hun zolder aan. En dat ging heel goed. Ik zei tegen mijn moeder: ‘Ik zorg voor mijn Henk, zorg jij maar voor pa.’”

In 1959 krijgen ze hun eerste eigen woning toegewezen in Amsterdam. Hoewel ze graag een kindje willen, gaat dat nog niet zo vanzelfsprekend. “Ik raakte niet zo snel in verwachting, pas in 1962 kwam de eerste.”, vertelt Ria. “Het is niet direct ingewikkeld, maar eerder iets wat je overkomt. Daar moet je samen mee leren omgaan. Ook onze eerste dochter kwam niet makkelijk. Zij werd vijf jaar later geboren, met een handicap. Dat bracht in het begin best wat zorg met zich mee; er was altijd wel iets aan de hand. Gelukkig kwam de derde wel spontaan!"

Leven van dankbaarheid

Henk en Ria zijn ondertussen wat dichter bij elkaar op de bank gaan zitten. Na vele jaren werken en zorg voor het gezin ervaren ze nu pas de ruimte om te reflecteren op de mooie jaren die ze achter zich hebben. “Uiteindelijk gaat het niet zozeer om het huwelijk an sich, maar een goede verstandhouding en openheid naar elkaar toe,” zegt Henk bedachtzaam. Ria knikt instemmend. “Absoluut, het is belangrijk dat je openstaat voor elkaar.” “Het is heel gek,” zegt Henk, “want we zijn niet beter dan een ander, maar we hebben in ons huwelijk nooit last gehad van ‘nu gaat het niet meer tussen ons’.

“Het gaat tegenwoordig zo snel om seksualiteit,” vervolgt Henk, “maar die verbinding, elkaar goed leren kennen en begrijpen, dat mag niet vergeten worden. Vertel elkaar wat je wilt. Het gaat er vooral om dat je elkaar goed leert kennen. Voor ons was dat ook het voordeel van die vijf jaar voor ons trouwen. Achteraf zien we dat dus als iets positiefs. Geef het de tijd en denk goed na over wat je doet en waar je aan begint!”

Inmiddels zijn Henk en Ria alweer 66 jaar getrouwd. Henk: “Ik hoop dat er nog heel wat jaartjes bij komen, daar tekenen we voor.”