Henk en Herman

Dit gesprek tussen Henk Binnendijk en wijlen Herman Brood vond plaats in een achteraf historische uitzending van fifty/fifty.

Misschien herinnert u het zich nog wel. Twee levens die elkaar uit leken te sluiten troffen elkaar en, heel bijzonder, raakten elkaar. Het werd een prachtige, intense uitzending over geloof en liefde. Onlangs zag ik het fragment waaruit ik citeer.

Dat komt zo: deze week zijn er terugblikken op tv naar aanleiding van het 70-jarig bestaan van dit medium in Nederland. Op 3 oktober is er ook aandacht voor 70 jaar levensbeschouwing op televisie. Een van de fragmenten die ik in dit programma samen met Jacobine Geel en Wilfred Kemp mag bespreken, is het fragment met Henk en Herman. Toen ik het na jaren weer zag, ontroerde het me. Een ontwapenende Herman Brood die misschien onbewust de kern van het evangelie verwoordde en een heel betrokken Henk.

Dat vertelde ik ook in een preek die ik onlangs hield. Het was in een studentenstad en er zaten dus veel jongeren in de kerk. Toen ik over het fragment en de boodschap die erin zat vertelde, zag ik voor mij vooral wat glazige ogen. Henk Binnendijk? Herman Brood? “Mijn vader ging ooit met Henk Binnendijk op reis,” vertelde een – hoewel iets oudere, toch jonge – vrouw mij. “Daarom ken ik die naam nog.” 

Sorry Henk, zo gaat het dus. Ooit toegezongen door 50.000 jongeren op de 25e EO-Jongerendag (ook een fragment in de uitzending op 3 oktober) en nu glazige ogen.

• Lees ook: Ik ga niet preken, ik ga gewoon aardig zijn.

Maar wat blijft? Dat is de boodschap. De boodschap van zonde en genade. Van die vreemde vrijspraak voor mensen die niet deugen. Voor Herman, voor Henk en voor mij.