Heidi verbrandde al haar schepen achter zich en boekte een enkeltje Costa Rica

“De dag dat ik in het vliegtuig stapte, was voor mij een life changing moment. Het was voor mij de dag dat ik letterlijk het geluk tegemoet vloog. Terwijl ik in mijn vliegtuigstoel zat en we de startbaan op reden, dacht ik: ik ga vanaf nu alleen nog maar dingen doen die ik wil. Ik hoef niet meer te voldoen aan de verwachtingen van anderen en niet meer te doen wat hoort. Dat moment voelde zó als een bevrijding!”

Knoop doorhakken

“Mensen verklaarden me voor gek toen ze hoorden dat ik m’n baan had opgezegd en dit leventje vaarwel wilde zeggen. ‘Je had het toch zo goed voor elkaar?’ zeiden ze dan. Mijn ouders snapten er ook niets van. Ze dachten dat ik depressief was, dus ze maakten zich in eerste instantie zorgen om mij. Mijn vriend voelde het wel aankomen, denk ik. Hij vond het heerlijk om op de bank te hangen, terwijl ik er altijd op uit wilde. Ik was op zich wel gelukkig, maar het idee dat dit voor de rest van mijn leven zo zou blijven, benauwde me. Het hele idee van huisje-boompje-beestje was niet het leven dat ik wilde. Het duurde een jaar voordat ik de knoop doorhakte, en daarna ook nog een tijdje, omdat mijn baan een opzegtermijn had.”

Gelukkiger

“In het gezin waarin ik opgroeide, ontbrak het me aan niets. Mijn ouders hadden beiden wiskunde gestudeerd en hadden een goede functie. Mijn zussen en ik kregen mee dat het belangrijk is om goede cijfers te halen en ervoor te zorgen dat je een goede baan hebt. Ik volgde dat spoor perfect – tot die bewuste dag. Ik heb eerst een rondreis door Costa Rica gemaakt, leren surfen in Panama, mijn duikbrevet gehaald in Mexico en Spaanse les gevolgd in Guatemala.”

“Verder ben ik ook in Colombia, El Salvador en Curaçao geweest en ben uiteindelijk geëindigd in Spanje, in Valencia. Daar woon ik nu. Ik ging voor een callcenter werken waar ik veel minder geld verdiende dan op de Zuidas, waar ik werkte in Nederland. Maar ik was zoveel gelukkiger in Spanje. De Spaanse mentaliteit is zo anders dan die in het Nederlandse milieu waarin ik verkeerde. Daar is niet zo de drang dat je per se carrière moet maken en tachtig uur in de week moet werken. Dat deed ik zelf ook allemaal, hoor. Mijn doel was eerst om miljonair te worden. Maar ja, als je niet eens de tijd hebt om het geld uit te geven, wat heb je er dan aan?”

“Ik heb nu net, na drie jaar, deze baan bij het callcenter toch weer opgezegd. Het was een Nederlands bedrijf en ik merkte, hoewel ik in Valencia was, dat ik nog steeds door de Nederlandse mentaliteit werd beïnvloed: als je een minuut te laat was, werd je op de vingers getikt. En het was nog steeds haasten. Dat wil ik niet meer. Ik denk dat veel mensen niet het leven leiden dat ze willen, maar zoals anderen het voor ogen hebben. Ik heb daar twee jaar geleden ook een boek over geschreven (The quarterlife crisis opportunity – van Zuidas naar Zuid-Amerika, red.). Met mijn verhaal wil ik mensen inspireren om kritisch naar hun leven te kijken, verwachtingen los te laten en hun droom na te jagen. Ik denk dat het mogelijk is om je eigen geluk te creëren. De meeste mensen durven die sprong niet te maken. Hoewel mijn ouders me eerst niet begrepen, zien ze nu dat ik veel gelukkiger ben.”

Nog op zoek

“Uiteindelijk was het denk ik een spirituele zoektocht, hoewel dat niet de reden was. Wat ik graag wil, is reizen en veel van de wereld zien. Dat maakt me gelukkig. En ik heb een nieuwe liefde gevonden die op dezelfde manier in het leven staat. Ik hoopte natuurlijk dat ik een Spanjaard aan de haak zou slaan, maar het is een Limburger geworden die ook op zoek was naar meer. Ik moet zeggen dat ik tachtig procent van waar ik naar op zoek was, heb gevonden. Ik ben echt heel gelukkig. Nu alleen m’n werk nog. Dus ik dacht wel even: is dit nog wel een goed verhaal? Het is namelijk niet af. Ik wil het liefst nu mijn geld verdienen als freelancer, zodat ik kan reizen. Tegenwoordig kun je vanaf overal ter wereld werken. Naar die laatste twintig procent geluk ben ik dus nog op zoek.”