Gor Khatchikyan door de ogen van zijn moeder Laura

“Gor kan heel aanwezig zijn, terwijl hij grappig genoeg als baby bijna niet van zich liet horen. Soms hadden gasten bij ons thuis in Armenië niet eens door dat we een baby hadden, omdat hij uren stil kon zijn. Na tien maanden was het gedaan met de rust en kon hij al hele zinnen maken.

Toen Gor 12 was, vluchtten we als gezin naar Nederland. Via een azc in Leiden kwamen we op Texel terecht. De eerste tijd was voor Gor best lastig, omdat hij de taal niet sprak en geen vriendjes had. Dat vond ik als moeder moeilijk om te zien. Hetzelfde gold voor zijn twee jaar oudere broer Grigor. Toch merkte ik nooit rebellie bij Gor. Natuurlijk veranderde hij als tiener wel en wilde hij ineens stoere kleding en een ander kapsel.

Op Texel won Gor meerdere pianowedstrijden en kreeg hij voor het eerst aandacht in de krant. Iedereen dacht dat hij naar het conservatorium zou gaan, alleen wist ik wel beter. Op zijn 10e had hij mij namelijk gevraagd: ‘Mama, wat denk je dat ik word als ik later groot ben?’ Ik heb toen geantwoord: ‘Je gaat arts worden.’ Daarna heeft hij nooit iets anders willen worden. Waarom ik dit zei? Ik kan het niet verklaren; ik geloof dat het Gods plan voor hem was.

Toen Gor en zijn broer jong waren, zei ik altijd dat ik hun beste vriendin was. We deelden veel en dat is nog steeds zo. Inmiddels leer ik veel van mijn jongens. Zo ben ik erg onder de indruk van Gors verantwoordelijkheidsbesef. Als hij iets doet, geeft hij zich voor de volle honderd procent. Hij heeft ook een enorm doorzettingsvermogen.

Ooit deed Gor mee aan het tv-programma Premier gezocht. Hij won, maar ik geloof niet dat de politiek voor hem is weggelegd – laat staan dat hij minister-president wil worden. In de politiek moet je compromissen sluiten en dat past niet bij hem en bij zijn geloof in God.

Als moeder leef ik natuurlijk enorm met hem mee en een jaar of vier geleden maakte ik me best zorgen om hem, omdat Gor zich uitsprak over de opgelaaide oorlog tussen Armenië en Azerbeidzjan. Tot onze schrik kwamen er diverse doodsbedreigingen aan zijn adres binnen en dat vond ik heel eng. Gelukkig waaide het over en ben ik niet meer bezorgd om hem.

Als je een publiek figuur bent, komt er best veel op je af. Mensen vinden van alles over Gor en hij weet dat hij bij mij altijd een veilige haven aantreft. Wat er ook speelt, ik sta voor hem klaar. Hij maakt daar niet zo vaak gebruik van en dat vind ik juist een goed teken. Het betekent dat hij geen grote problemen heeft en prima zijn eigen boontjes kan doppen.

In coronatijd kocht Gor een landhuis in Ameide en nodigde hij me uit om naast hem te komen wonen. Komt hij na een drukke dag thuis, dan valt hij altijd eerst even bij mij binnen. We maken een praatje en hij checkt of ik nog wat lekkers heb gemaakt. Zelf koken kan Gor namelijk niet zo goed. Waar hij wel heel goed in is? Verbouwen. Dat ontdekte ik na de aankoop van het huis. Ik beschouw hem inmiddels als de beste bouwvakker die ik ken.”