Glen Faria verloor zijn broer: 'Ik praat nog steeds met hem'

Songtekst uit ‘Als alles wegvalt’ - Glen Faria
(...)
Maar in de avond zien ze mij
Met honderden biljetten gooien
Met al die liters alcohol
Kan ik misschien m'n hart ontdooien
Met al die mensen om me heen
Hoe kan er niemand zijn van wie ik hou?

't Is geen excuus
Maar dit is wie ik ben als alles wegvalt
't Is geen excuus
Maar dit is hoe een man wordt als alles instort

Glen: ‘Soms gebeurt er iets in mijn leven en kan ik dat nog niet direct opschrijven omdat het nog te vers is. Maar ik weet, op een dag in de studio, komt het er ineens uitrollen. In twintig minuten heb ik het geschreven. Zo ging dat ook met dit nummer. De aanleiding was hoe ik me voelde na het overlijden van mijn broer.’

'Ik kon het niet geloven'

Glen blikt terug op de dag dat zijn broer zich niet zo lekker voelde en hij hem ophaalde om hem bij zijn moeder te brengen. ‘Hij dacht dat hij een buikgriep had. Hij ging naar de dokter en die constateerde blaasontsteking. Hij stuurde hem naar huis met medicijnen. Ik dacht er niks bijzonders van. Maar de volgende ochtend belde mijn moeder mij in paniek op: ik denk dat we hem kwijt gaan raken! Ik ben naar huis geracet en toen ik daar aankwam zag ik hoe het ambulancepersoneel probeerde hem te reanimeren. Ik kon het niet geloven, het was toch maar een blaasontsteking? Maar hij bleek een sepsis te hebben; een bloedvergiftiging die komt door een ontsteking van je lichaam. Ik heb niet meer met hem kunnen praten.’

Aanwezigheid

‘Op zijn begrafenis waren er zo’n 500 mensen die zich allemaal met hem verbonden voelden’, vervolgt Glen. ‘Hij keek nooit naar iemands uiterlijk, oordeelde niet. Ik heb alles van hem geleerd: lopen, fietsen, praten. We scheelden maar anderhalf jaar. Hij was de reden dat ik ook muziek ben gaan maken. Als ik aan hem denk, denk ik aan zijn aanwezigheid – nu. Ik praat ook nog met hem, als ik iets moois of iets lelijks meemaak. Ja, dat doe ik misschien wel dagelijks.’

Tijdbom

‘In het liedje zing ik over hoe het kan dat er zoveel mensen om me heen zijn, maar dat er niemand is van wie ik hou. Dat ligt aan dat ik mensen vaak maar tot een bepaald niveau toelaat in mijn leven, uit veiligheid. Ik probeer daar wel in te veranderen. De laatste tijd merk ik dat mannen sowieso opener zijn over vragen die ze hebben en emoties. We moeten als mannen veel meer leren praten. Ik creëerde 'weekendvrienden' omdat ik niet die emotionele plekken durfde aan te raken. Maar ik realiseerde me; ik kan dit niet als een lopende tijdbom met me meedragen.’