Getekend: Marjan werd meerdere keren seksueel misbruikt

Marjan groeide op in een gezin met zeven kinderen. Doordat zij een verstandelijke beperking heeft volgde zij speciaal basisonderwijs. “Omdat ik anders was dan andere kinderen, werd ik gepest door kinderen uit de buurt, maar gelukkig kwam mijn grote broer altijd voor mij op. Toch maakte het mij verdrietig dat ik er niet bij hoorde en anders was dan andere kinderen.”

Marjan vertelt dat haar moeder haar duidelijk liet merken dat zij teleurgesteld was in haar. “Als ik haar wat vroeg zei ze altijd dat ik niet zo moest zeuren. Er volgde standaard achteraan: ‘Jij, met je beperking!’ Zij wilde ook niet dat ik aan tafel meepraatte met de rest en eiste van mij dat ik mijn mond hield. Gelukkig kon ik altijd bij mijn vader terecht en was hij erg lief voor mij. Hij liet mij duidelijk voelen dat ik er wel bij hoorde en voor hem even belangrijk was als mijn vijf zussen en mijn broer.”

School

Ook op school heeft Marjan het ook niet makkelijk gehad; door haar epilepsie viel zij soms flauw. Dit gaf kinderen op school munitie om haar belachelijk te maken. “Een meisje op school deed mijn epileptische aanvallen na en ik hoorde weleens iemand zeggen dat ik een ‘mongool’ was.”

Dit soort opmerkingen zorgden ervoor dat Marjan zich erg ongelukkig voelde. “Regelmatig vroeg ik mij af waarom ik op deze rotwereld was gezet. Om mij af te sluiten voor de vervelende dingen om mij heen tekende ik huisjes met dichte gordijnen.” Een duidelijk weergave van het feit dat Marjan zich onveilig voelde in een wereld die zij niet begreep en die bovenal háár niet begreep.

Buurjongen

Op een dag, Marjan was toen twaalf jaar, was zij alleen thuis. Haar achttienjarige buurjongen zag zijn kans schoon en vergreep zich aan haar terwijl ze achter het huis bezig was. “Ik begreep niet wat er gebeurde en heb heel hard geschreeuwd, maar niemand kwam mij helpen. Ik heb uit alle macht geprobeerd om hem weg te duwen, maar hij was veel sterker en ik kon geen kant op. Na afloop zei hij tegen mij dat ik er met niemand over mocht praten, want dan zou hij mij vermoorden. Ik was doodsbang en verdrong de gebeurtenis ergens diep binnenin mij.”

Vier maanden lang worstelde Marjan met de voor haar onbegrijpelijk gebeurtenis en kon zij haar verhaal aan niemand kwijt. Op een dag merkten haar vader en moeder dat haar buik dikker was geworden. Mijn vader nam mij mee naar buiten om met mij te praten en ik heb alles tegen hem verteld. Hij zei tegen mij: ‘Meisje, meisje, waarom heb je zolang gewacht voordat je het tegen mij durfde te vertellen?’ Ik vertelde hem dat ik bang was dat ik vermoord zou worden.

Daarnaast dacht ik dat het mijn eigen schuld was en was ik bang dat mijn vader en moeder boos op mij zouden worden. Mijn vader zei meteen dat het absoluut niet mijn schuld was, maar mijn moeder zei: ‘Ze zal het wel hebben uitgelokt.’ Mijn vader is toen heel boos op mijn moeder geworden en zei dat ik nog maar een kind was en niet eens wist wat seksualiteit was.”

Abortus

Er werd aangifte tegen de buurjongen gedaan, waarna hij zijn daad bekende en werd veroordeeld tot een gevangenisstraf . “Mijn ouders besloten om het kindje in mijn buik zo snel mogelijk weg te laten halen. Ik vond dat heel erg en heb mij jarenlang een moordenaar gevoeld. Mijn vader zei echter dat ik zelf nog een kind was en moest kunnen spelen. Het heeft mij vijftig jaar achtervolgd en ik kreeg al die jaren de beelden van mijn vermoorde kindje niet uit mijn hoofd. Pas vorig jaar heb ik EMDR gekregen om de gebeurtenissen uit mijn verleden een plekje te kunnen geven.”

Toen Marjan na zes jaar eindelijk weer wat rust had gevonden, werd zij opnieuw verkracht. Een coach van sport voor mensen met een beperking had de sleutel van het huis waar zij samen met haar vriend woonde. “Tijdens onze vakantie had hij voor de planten gezorgd en de sleutel nog niet teruggeven. Op een ochtend stond hij opeens naast mijn bed. Mijn vriend was naar zijn werk - hij werkte op dezelfde sociale werkplaats als de zoon van de sportcoach, dus hij wist dat de kust veilig was en hij niet gestoord zou worden.

Ik was doodsbang, want hij was heel groot en agressief. Toen hij klaar was zei hij dat hij terug zou komen. Twee á drie keer per week, zes jaar lang is hij langsgekomen op momenten dat mijn vriend niet thuis was en al die tijd durfde ik het tegen niemand te zeggen. Ik leefde voortdurend in angst, want ik wist van tevoren niet wanneer hij zou komen.”

Bijna-doodervaring

“Ik vroeg me echt af waarom ik nog leefde en verlangde sterk naar de dood”, vertelt Marjan eerlijk. “Tijdens een operatie, ik weet niet eens meer waarvoor, kreeg ik een bijna-doodervaring en zag ik mezelf op de operatietafel liggen. Ik zweefde naar een andere, veel mooiere wereld en wierp een blik in de hemel. Ik zag prachtige bloemenvelden, met onbeschrijfelijk heldere kleuren en er waren allemaal bekenden. Toen ik na mijn operatie bijkwam wist ik zeker dat er een God bestond, ondanks dat ik van huis uit niks van het geloof of God had meegekregen. Ik ben vanaf dat moment tot God gaan bidden en voelde hoe Hij mij hielp op moeilijke momenten.”

Na zes jaar durfde Marjan eindelijk tegen haar persoonlijk begeleider te vertellen dat zij werd misbruikt. De politie werd ingeschakeld en de woningstichting kwam alle sloten vervangen. “De man van de woningstichting zei tegen mij dat ik meteen na de eerste keer al had mogen bellen, dan hadden ze gratis alle sloten voor mij vervangen. Ik vind het vreselijk dat ik dat niet zelf heb kunnen bedenken. Ik was zo bang voor die man dat ik niet meer na kon denken.” Marjan zat jarenlang klem tussen haar angsten en haar verstandelijke beperking en was zodoende een weerloos slachtoffer.

Tegenslag op tegenslag

Marjan heeft in haar leven onbeschrijfelijk veel leed moeten dragen. Haar zoon is na zijn geboorte overleden aan een ernstige aangeboren afwijking en een half jaar later stierf haar man onverwachts aan een hartaanval. Ze bleef alleen achter met haar dochtertje, maar een dronken buurman reed haar dochtertje – een week voor haar vierde verjaardag – dood.

Jarenlang is het donker geweest in het leven van Marjan, maar sinds twee jaar heeft zij een lieve man getroffen, waar zij samen mee kan praten en bidden. Langzaam maar zeker is Marjan uit het donkere dal opgeklommen. Na de therapie die zij twee jaar geleden kreeg kan zij zeggen dat ze krachtiger is dan ooit tevoren. “Ik voel mij op dit moment voor het eerst sinds jaren oprecht gelukkig”, zegt Marjan dankbaar. Zij wil haar verhaal graag delen om mensen te waarschuwen, zodat zij er wél over durven te praten en het niet wegstoppen als hun zoiets ergs overkomt. Marjan: “Hoe pijnlijk en verdrietig het ook is, zoek hulp!”

In het programma Getekend – sporen van kindermishandeling tekent kunstenaar Herman van Hoogdalem slachtoffers van kindermishandeling. In zijn atelier vertellen de slachtoffers over hun duistere kinderjaren. De eerste aflevering is te zien op woensdag 11 november om 21:10 uur op NPO2.

Een van deze slachtoffers is Marjan. Zij besloot haar verhaal te delen en mee te werken aan het boek Getekend - sporen van kindermishandeling van Gijs Wanders en Herman van Hoogdalem. 

Lees ook: ‘Onze zoon met een verstandelijke beperking houdt ons dicht bij God’