‘Geloof ik wel in dezelfde God als ‘Forum-christenen’?’

Ik was helemaal oké met alle politieke kleuren en smaken in de christelijke gelederen. Totdat een aantal dierbaren tijdens de coronacrisis begon te veranderen. De een wat meer dan de ander. Theorieën over een wereldmacht die erop uit is om de mensheid te verwoesten, gecombineerd met individuele vrijheid als grootste goed, plus de verwachting dat Jezus binnen zeven jaar terugkomt, gaan hand in hand in de gesprekken die ik voer.
Misschien klinkt het voor de meeste lezers als een ver-van-je-bed-show. Bestaan deze mensen überhaupt wel? Ik neem om me heen een groeiende groep evangelisch georiënteerde christenen waar die deze dingen uitdragen. En ik weet niet wat ik ermee moet…

Intense gesprekken over verzet

Vanuit mijn christelijke levensovertuiging probeer ik me altijd open te stellen voor mensen en hun visie. Ik wil naar hen luisteren en zien wat hen beweegt. Wat raakt hen? Wat houdt hen bezig? Ik wil mensen niet wegzetten als wappies als hun zienswijze (te) ver bij die van mij vandaan ligt. Dat zorgde de afgelopen maanden voor diverse gesprekken – soms erg intens – met verschillende Forum-christenen (zoals ik ze voor het gemak even noem).

De Forum-christen ziet de wereld snel eindigen en de strijd tegen de hogere (wereld)machten voor individuele vrijheid als de belangrijkste opgave van deze tijd. God is dichtbij haar en ze weet wanneer Jezus terugkeert op aarde. Daarom is het volgens haar belangrijk om te stemmen op een partij die niet de gevestigde wereldorde gedwee volgt, maar juist oproept tot verzet.

Toewijding intrigeert

Het gekke is dat de Forum-christen niet zo makkelijk in een hokje te plaatsen is. Het zijn in mijn omgeving linkse hippieachtige mensen. Type: 100 procent vegan, 150 procent tweedehandskleding en 200 procent biologisch. Het zijn mensen die ik hoog heb zitten vanwege hun trouw, toewijding, rotsvaste geloof en idealen. Iets wat ik misschien wel wat mis bij mezelf. Idealen heb ik wel, maar een rotsvast geloof? Ik betwijfel het. Na al die jaren als christen voel ik me nog steeds een mosterdzaadje. Ik voel me klein en God is heel groot. Soms onbereikbaar, hoewel ik wel weet dat Hij er is en er altijd zal zijn.

Het intrigeert me als mensen zo toegewijd zijn. Hoe zij vol voor hun ideaal gaan, zoals dat zij hun biologische en duurzame levensstijl zo rechtlijnig weten uit te leven. Ik ben zelf meer van het halve werk. Wel kringloopshoppen, maar ook regelmatig naar de H&M. Minderen met vlees, maar als ik zin heb in een frikandel (of twee) dan laat ik me gewoon gaan. En laat ik duidelijk zijn, dat vind ik zelf geen enkel probleem. Ik heb vrede gesloten met mijn Franse-slag-kant.

Fanatieke kant

Maar waar ik eerder veel ontzag had voor deze toewijding, zie ik nu dat het zoeken naar het goede, wijze, echte en ware veel van deze mensen drijft naar een fanatieke kant waar ik geen klap van begrijp. Het ligt zelfs zover bij me vandaan, dat ik me afvraag of ik nog wel geloof in dezelfde God.

Mijn gevoeligheid ligt waarschijnlijk ook in het feit dat deze Forum-christenen sociaalbewogen zijn maar het ook prima vinden dat immigranten niet meer in Nederland thuishoren. En dat illegalen opgespoord en uitgezet moeten worden en geen enkele genade kunnen verwachten. ‘Ik was een vreemdeling, en jullie namen mij op’ (Mattheus 25:35) is niet meer belangrijk?
Ja, zegt de Forum-christen dan, dat is ook niet de taak van de overheid. Maar, vraag ik me dan af, hoe kun je dan stemmen voor een beleid waarin de overheid vervolgens alle ‘vreemdelingen’ het land uit wil zetten?

Eenheid van christenen?

Als ik Bijbelteksten lees zoals: ‘Gezegend wie op God vertrouwt, wiens toeverlaat de Heer is’ (Jeremia 17:7) vraag ik me af of dit voor mij is of voor die mega toegewijde en overtuigd gelovige Forum-christen. Hoe is het zover gekomen dat mijn geloof zo anders aanvoelt? Het lijkt alsof ik deze kennissen niet meer (her)ken als geestelijke zussen en broeders. Of ben ik de enige die geen een-op-eentje heeft met God? Ben ikzelf misschien de alien?

Deze gedachten maken mij nerveus. Ik merk dat ik zo mijn best doe om deze Forum-christenen te begrijpen omdat ik het niet wil opgeven. Want als ik erken dat ik hen niet begrijp en me distantieer van hun mensbeeld, wereldvisie en Godsbeeld, wat blijft er dan over van mijn geloof in de eenheid van de christenen in de wereld.

Als in de gesprekken weer ter sprake komt dat het beter is dat er geen asielzoekers meer worden opgenomen en men vervolgens verder vertelt over hoe Jezus terugkomt, vraag ik me af wie Hij dan is. Ik voel bevreemding. Ik ken die Jezus niet, wil ik dan eigenlijk zeggen. De Forum-christen lijkt mijn Godsbeeld kapen. Maar wie heeft het meeste recht op God, vraag ik me soms af? Zij of ik? Of is hun God en die van mij überhaupt niet dezelfde…