Ge­beds­ver­ho­ring bleef uit toen gepeste Carolien God om hulp smeekte

“Als kind voelde ik me nooit goed genoeg. Dat gevoel werd versterkt door pestgedrag van medescholieren. Later op de werkvloer ging het pesten door. Dat bevestigde mijn negatieve zelfbeeld en ik raakte ervan overtuigd dat er iets mis was met mij. Wanneer je op zoveel plekken, van zoveel verschillende mensen te horen krijgt dat er iets aan je mankeert, ga je daar op den duur in geloven.

Om controle over mijn leven te krijgen, ontwikkelde ik anorexia. Ik verslechterde zienderogen. Maar pas toen mijn moeder haar bezorgdheid uitte, besefte ik dat ik hulp nodig had. Ik werd een half jaar opgenomen in een eetkliniek. Op dat moment had ik verkering en droomde ik van trouwen en kinderen krijgen. Als ik zover zou kunnen komen, was mijn leven vast op de rit, dacht ik."

Negatief zelfbeeld

"Ik kreeg mijn eetprobleem onder controle, maar mijn negatieve zelfbeeld niet. Toen ik drie kinderen had, besefte ik dat de pijn in mijn ziel niet was verdwenen. Er waren momenten waarop ik dacht: wat als ik nu tegen een boom rijd? Voor mijn drie kinderen bleef ik vechten tegen deze gedachten. Maar ik was boos op God: waarom had Hij mij zo gemaakt? Ik deugde tenslotte nergens voor? Toen mijn huwelijk op de klippen liep, was dat voor mij opnieuw een bevestiging dat ik niets goed deed in mijn leven. De pijn die ik in die tijd voelde, was zo ondraaglijk, dat ik mezelf begon te beschadigen.

Wonderlijk genoeg voelde God in deze moeilijke periode heel dichtbij. Langzaam krabbelde ik op. Ik kreeg een relatie met mijn huidige man en samen kregen we nog een kindje. Toch bleef ik worstelen met de pijn in mijn ziel en kon ik niet stoppen met zelfmutilatie. Tot we ruim twee jaar geleden lid werden van een evangelische gemeente. Daar voelde ik mij voor het eerst geaccepteerd zoals ik ben. Ik groeide in mijn geloof en kreeg het verlangen om mij te laten dopen. Tijdens mijn doop liet ik mijn oude leven, met mijn rugzak vol pijn en verdriet, achter in het badwater en stond ik op als een nieuw mens."

'De pijn is weg'

"Nu kan ik zeggen: mijn gebeden zijn verhoord. De herinneringen aan alles wat ik heb meegemaakt zijn er nog, maar de pijn is weg. Het was niet op mijn eigen tijd, maar op Gods tijd en passend bij zijn plan met mijn leven. Ik zet mij nu in voor jongeren in mijn kerkelijke gemeente. Het meisje dat zichzelf snijdt, de jongvolwassene die zichzelf haat, de puber met een eetstoornis – ik kan een luisterend oor voor hen zijn, omdat ik weet wat zij voelen.”