Tijs in gesprek met Frans Timmermans: 'Ontroerend en kwetsbaar'

Hij is relaxed gekleed, draagt een trui in plaats van een jasje en hij is alleen; er is geen voorlichter te bekennen. “In dit zaaltje hebben we het 50-jarig huwelijk van mijn grootouders gevierd”, vertelt hij enthousiast. “Ze woonden hier om de hoek.”

Politici in Adieu God? vormen altijd een beetje een spannend avontuur. Ze zijn regelmatig te gast. Als ik even terugblader in het archief, kom ik in de twaalfenhalf jaar dat Adieu God? bestaat de namen tegen van onder anderen Ronald Plasterk, Pia Dijkstra, Dries van Agt, Sigrid Kaag, Ferdinand Grapperhaus, Esther Ouwehand, Caroline van der Plas en Hugo de Jonge (allemaal terug te zien op Npostart.nl).

De grote vraag is altijd: zijn ze echt bereid zich in het hart te laten kijken, of mogen we slechts dat deel zien wat de kiezer zou kunnen behagen? Bij een ‘gewoon’ politiek interview is dat minder erg. Dan hoort het erbij dat een politicus een standpunt of opinie komt ventileren zonder meteen z’n hele hebben en houden op tafel te leggen. Maar in AdieuGod? kan dat eigenlijk niet. Als een Adieu-gast niet echt openhartig wil zijn, is de uitzending op voorhand mislukt.

Frans Timmermans stelt niet teleur. Uit het voorgesprek, dat we altijd houden bij dit programma, was al duidelijk geworden dat hij veel te vertellen heeft. Hij is opgegroeid in een katholiek maar tumultueus gezin in het zuiden, “toen God nog overal was”, citeert Timmermans Bruce Springsteen. “Dat vind ik zo mooi omschreven! Altijd en overal was God!”

In tegenstelling tot veel van zijn generatiegenoten heeft Timmermans niet radicaal gebroken met zijn katholieke opvoeding. Hij vertelt openhartig (ik weet het, dit woord wordt vaak misbruikt, maar deze keer klopt het echt) over zijn reis door de kerk en over zijn relatie met God en geloof. “Je kunt wel zeggen dat je niet meer gelooft, zoals ik tegen mijn ouders zei, maar Hij laat je niet zo gemakkelijk los.”

Ik ga de meest indrukwekkende verhalen natuurlijk niet onthullen. En misschien heb ik me laten inpakken, dat kun je als interviewer nooit helemaal uitsluiten, maar ik zag Frans Timmermans zoals ik hem nooit eerder heb gezien: uiteraard kritisch op ‘zijn’ katholieke kerk, maar ook ontroerd en ontroerend, gelovig, eenzaam, kwetsbaar en zoekend.