Finalist Esther Koffeman: ‘Mijn cliënten voelen bijna als familie’

In groep 7 stond Esther voor de klas in een zusterpakje: ze hield haar spreekbeurt over haar zus en de zorgorganisatie waar zij werkte. “Mijn zus was mijn grote voorbeeld”, vertelt Esther. “Zij deed de opleiding Verzorgende IG, en later verpleegkundige. Als klein meisje wist ik dat ik dat ook wilde doen, en ik heb nooit een andere keuze gemaakt. De zorg voelt niet als een beroep, maar als een passie.”

Esther studeerde af in de kraamzorg, maar vond daar destijds geen werk in. Ze kwam in de ouderenzorg terecht en is daar nooit meer weggegaan. Inmiddels werkt ze al zeventien jaar bij zorgorganisatie Talma Urk, als opleidingscoördinator en als verzorgende op de afdeling voor eerstelijnsverpleging. Hier wonen ouderen die herstellen van bijvoorbeeld een heupfractuur of die (tijdelijk) niet meer thuis kunnen wonen. “Het mooiste aan mijn werk vind ik het contact met de cliënt, de relatie die je met elkaar opbouwt. Daarom werk ik op maar één locatie, anders heb ik niet die verbinding.”

• Finalist Nienke van der Kaap: ‘Ik dacht dat ouderenzorg saai was, maar het tegendeel is gebleken’

  Finalist Nienke van der Kaap: ‘Ik dacht dat ouderenzorg saai was, maar het tegendeel is gebleken’

Bijna familie

“Cliënten vinden het ook fijn om vertrouwde gezichten te zien. Dan zeggen ze: ‘Jou ken ik al zo lang, je weet precies wat ik nodig heb.’ Ik heb zelf ook genoeg meegemaakt in mijn leven, mijn cliënten durven daar ook naar te vragen. Zo zoek je de diepere laag bij elkaar op. Ik kan bijvoorbeeld van hen leren hoe zij vroeger omgingen met onvoorziene situaties en rouw, hoe zij dingen verwerkten. Dat soort gesprekken geeft een diepere relatie met elkaar. Het voelt bijna als familie waar je voor zorgt. Ik vind het heel waardevol om in dat laatste stukje van hun leven van betekenis te zijn.”

Talma Urk is een christelijke organisatie, en dat komt volgens Esther ook terug in haar contact met cliënten. “Je kunt bijvoorbeeld het gesprek voeren over het leven na de dood. Het versterkt mijn eigen geloof ook, het kan me enorm bemoedigen. Als ik mijn werk niet zou hebben, zou het een groot gemis zijn. Het voelt als een tweede adem, hier leef ik voor. Als je in de zorg werkt, moet het vanuit je hart zijn. Dan kun je echt vanuit liefde voor je cliënten zorgen.”

Ontwikkeling

Dat draagt Esther ook graag over aan haar collega’s en de stagiaires die ze begeleidt. Sinds 2013 is ze opleidingscoördinator: ze is ervoor verantwoordelijk dat medewerkers zich blijven bekwamen door middel van opleidingen en trainingen, en ze begeleidt de BOL- en BBL-studenten die bij Talma Urk stagelopen. “Ik heb me doorontwikkeld, omdat ik graag mensen begeleidt en enthousiast maak voor de zorg.”

In 2019 heeft Esther de opleiding Service, Zorg en Welzijn gedaan, waarbij ze zich bezighoudt met zorgoptimalisatie in een veranderende wereld. “Ik vind het belangrijk om als persoon mee te gaan in alle ontwikkelingen. De zorg staat nooit stil. Hoe kunnen we dat handen en voeten geven? Daar mag ik over meedenken.”

In de klei

Esther werkt voornamelijk als opleidingscoördinator, maar draait een paar vaste ochtenden nog diensten in de zorg. “Zo houd ik verbinding met de zorg – dat is mijn passie en daar haal ik veel voldoening uit. En zo zie ik ook waar medewerkers tegenaan lopen, wat ik weer kan gebruiken in mijn werk als opleidingscoördinator. Omdat ik met beide benen ‘in de klei’ sta, kan ik mijn collega’s goed ondersteunen in hun vraagstukken en kan ik richting het management de stem van mijn collega’s laten horen.

Zo zie ik in de praktijk dat zorgmedewerkers meer taakgericht worden opgeleid, terwijl wij het belangrijk vinden om persoonsgerichte zorg te geven. Dan adviseer ik het management dat daarin meer scholing nodig is of dat het netwerk van de cliënt er meer bij betrokken moet worden, zodat collega’s genoeg tools hebben om persoonsgerichte zorg te faciliteren. Ook adviseer ik mijn eigen team, bijvoorbeeld dat ze bij het wakker worden niet meteen aan het werk gaan, maar even naast de cliënt op het bed gaan zitten en rustig de dag met hem of haar bespreken.”

Droom

Juist omdat Esther dicht bij de cliënt wil staan, droomt ze ervan om ooit zelfstandig een kleine woonvorm voor terminale zorg op te richten. Samen met haar grote voorbeeld: haar zus. “Ik zou de woonvorm klein willen houden, om het hele proces met de cliënt door te gaan. In een grote instelling word je vaker afgewisseld en moet je diensten overdragen. Dat vind ik soms lastig.

We hebben al eens een pand bekeken, maar we hadden nog helemaal geen plan van aanpak of financieel plaatje bedacht. Dat is mijn valkuil: ik zie in mijn hoofd al voor me hoe het zou kunnen zijn, maar je hebt meer nodig dan dat. Ik weet niet of het er ooit van komt, en ik wil ook niet weg bij Talma Urk. Maar dromen moet je houden – dat houdt je passie levend.”