Filmtips van Jaap-Harm: Riders of Justice, Pig, Drijfzand en Mijn vader is een vliegtuig

De bladeren aan de bomen verkleuren en vallen af. Komend weekend wordt de klok verzet en treedt het donker een uur vroeger in. Een ideaal jaargetijde om de bioscoop op te zoeken en jezelf in de schemering van de filmzaal te laten meevoeren naar andere werelden. Werelden die misschien meer over je eigen leven te zeggen hebben dan je dacht. Het aanbod van deze maand is royaal. Van zwaar, verrassend drama met Nicolas Cage in de hoofdrol tot een knotsgekke zwarte komedie uit Denemarken. Hierbij twee dubbeltips en twee losse aanraders.

Pig en Riders of Justice

Zowel in Pig als Riders of Justice speelt een eigenzinnige ‘loner’ met verweerd hoofd en woeste baard de hoofdrol. In de eerste film is het Rob, een kluizenaar in de bossen bij Oregon. Een fascinerende nieuwe hoofdrol van Nicolas Cage. Vrouw en kind leven niet meer en samen met een truffelvarken leidt hij een teruggetrokken bestaan. Totdat zijn geliefde huisdier gestolen wordt en Rob terug naar Portland gaat. Met slechts één doel: zijn varken terugvinden. Het gaat van schimmige, ondergrondse gevechten tot confrontaties met het grote geld in chique restaurants. Aan de ene kant is Pig te bizar voor woorden, aan de andere kant word je compleet meegezogen in de queeste van de hoofdpersoon. Niet onbelangrijk: hoe gruizig Rob ook is, hij laat zich niet verleiden tot geweld, maar kiest voor een weg van liefde en schoonheid.

Minstens zo vreemd is het Deense Riders of Justice. Na het hier eerder geprezen Druk, speelt Mads Mikkelsen opnieuw een prachtige hoofdrol. Militair Markus keert terug van missie als zijn vrouw verongelukt bij een tramongeluk. Hij moet zijn dochter ondersteunen in haar verdriet, maar de deur tot zijn eigen emotie zit muurvast op slot. Ruimte vindt hij als drie vrienden bij hem aankloppen met hun statistisch onomstotelijk bewijs dat het gebeuren met de tram geen ongeluk, maar een aanslag was. Het onwaarschijnlijke viertal bindt de strijd aan met een gewelddadige motorbende en het dodental loopt in fors tempo op. Hoe knotsgek die verwikkelingen ook zijn, het neemt niet weg dat onder de gruwelijke oppervlakte een heel lief verhaal schuilgaat. Over kwetsbare mensen die proberen te dealen met wat ze verloren hebben. En over de vraag of het zin heeft een verklaring te willen zoeken voor het leed dat je overkomt. Voor je het weet zit je sentimenteel te snotteren.

Pig en Riders of Justice draaien vanaf 28 oktober in de bioscoop.

Drijfzand en Mijn vader is een vliegtuig

Dichter bij huis zijn de films Drijfzand en Mijn vader is een vliegtuig. Over dochters die de last met zich meedragen van ouders die een zwaar stempel op hun leven drukken. In Drijfzand is dat Suze’s moeder Helena. Opeens staat ze op de stoep en meldt tussen neus en lippen door dat ze een tumor in haar hoofd heeft. Suze probeert er voor haar te zijn, maar de nabijheid roept oud dwangmatig gedrag weer tot leven. Loepzuiver spel en een aangrijpende moeder-dochter-worsteling maken deze intelligente en gelaagde film een waar genot om naar te kijken.

In Mijn vader is een vliegtuig probeert Eva – een verrassend ingetogen hoofdrol van Elise Schaap – zich te verzoenen met haar verleden. Haar moeder sterft aan het begin van de film en ze probeert toegang te krijgen tot het hoofd van haar vader, die al decennia lang in een psychiatrische inrichting woont. Eva ontdekt schaduwen uit haar jeugd. Heel lang hield ze die voor zichzelf verborgen, maar dat werkt niet meer. Ze moeten in het licht komen. Die zoektocht is uiterst pijnlijk, maar wordt invoelend in beeld gebracht. Niet iedereen kan altijd sterk zijn en juist dat durven deze films krachtig te tonen.

Drijfzand en Mijn vader is een vliegtuig draaien nu in de bioscoop.

En ook:

The Man Who Sold His Skin is een vlijmscherpe satire. De naar Libanon gevluchte Syriër Sam verkoopt zijn rug aan een Belgische kunstenaar. Die tatoeëert er een Schengenvisum op. Opeens openen de grenzen voor Sam zich. Hij is vrij om te reizen in Europa, maar moet wel steeds beschikbaar blijven als levend kunstobject. Zo wordt een wrange werkelijkheid in beeld gebracht: als kunstwerk is Sam vrijer dan als mens. Tegelijkertijd verliest hij door deze keuze zijn gezicht en zijn naam. Als vluchteling werd hij ontmenselijkt, nu gebeurt dat opnieuw. Door sommige regiekeuzes verliest de film uiteindelijk iets van zijn scherpte, maar het uitgangspunt is erg knap gevonden.

The Man Who Sold His Skin draait nu in de bioscoop.

Ten slotte, ook een keer een kinderfilm als tip. Na Dikkertje Dap is nu het kinderliedje over Berend Botje verfilmd. Berend Botje is een heerlijke niets-aan-de-handfilm, met leuke details. Zo is Berend een meisje en kiest de film er voor sterk de kracht van verhalen en fantasie te benadrukken. Het geeft lucht om met verbeelding naar deze wereld te kijken. Berend ontdekt een knoetelei, de burgemeester pikt het in, maar uiteindelijk besluit Berend de verhalen van haar avontuurlijke opa te geloven, die haar helpen ontdekken dat wereld kleurrijker en weidser is als je zo’n ei niet gebruikt als manier om macht en geld naar je toe te trekken, maar als manier om vriendschappen te verdiepen en prachtige avonturen aan te gaan. Het is eigenlijk jammer dat je de bioscoop in moet om te ontdekken dat er buiten een hoop te beleven is. 

Berend Botje draait nu in de bioscoop.