Filmrecensie The Outrun: rauw, maar mild

Toch weet Rona dat ze deze AA-bijeenkomsten nodig heeft. Tijdens haar studie in Londen heeft ze zo’n wild leven geleid dat ze zwaar aan de drank is geraakt, met dramatische gevolgen. Na een periode in een kliniek is ze teruggekeerd naar de plek waar ze opgroeide: de afgelegen Orkney-eilanden, hoog boven Schotland. Op een van de kleinste eilandjes werkt ze nu voor de vogelbescherming en probeert ze het hoofd koel te houden. Gelukkig is zelfs hier, aan het einde van de wereld, nog een AA-groepje beschikbaar.

Al is Rona dan niet gelovig, de woeste omgeving kan wel iets spiritueels in haar losmaken. Als ze langs de kust loopt bijvoorbeeld, tussen de zeehonden zwemt, of in haar gammele huisje danst op een housebeat. Die euforische momenten worden in de film knap invoelbaar gemaakt. Net als Rona’s wanhoop trouwens. Dat is deels te danken aan de energieke regie, maar bovenal aan hoofdrolspeelster Saoirse Ronan. De Ierse actrice is bekend van prachtfilms als Brooklyn, Lady Bird en Little Women, en werd niet voor niets al viermaal genomineerd voor een Oscar. Of ze nu speelt dat ze dronken, extatisch of juist heel kwetsbaar is: het is allemaal even overtuigend.

The Outrun (gebaseerd op de autobiografische bestseller van Amy Liptrot) is fragmentarisch verteld, met veel sprongen heen en weer in de tijd. Zo ontstaat gaandeweg een steeds completer beeld van Rona’s achtergrond en worsteling. De toon is soms rauw, maar ook consequent mild voor de personages. Hoe gebrekkig misschien ook, eigenlijk heeft iedereen om Rona heen het beste met haar voor. Ze zal alleen zelf voor hun steun moeten kiezen. Elke dag opnieuw, zoals een AA-vriend haar voorhoudt.