Filmrecensie: 'Op­pen­hei­mer'

Barbie blijkt een behoorlijk venijnige satire over man-vrouwverhoudingen – een thema dat meer dan ooit op scherp staat. Het apenrotsgedrag van types als Trump, Poetin en influencer Andrew Tate wordt genadeloos op de hak genomen.

Oppenheimer laat intussen zien wat zulk machismo teweeg kan brengen: een onstuitbare wapenwedloop die de hele mensheid zou kunnen uitroeien. We ontmoeten de Amerikaanse natuurkundige J. Robert Oppenheimer (sterke rol van de Ier Cillian Murphy), die begin jaren veertig door zijn overheid wordt ingezet om eerder dan de Duitsers en Russen een atoombom te ontwikkelen. Het plan is vervolgens om die bom één keer te gebruiken, in de hoop dat niemand het daarna ooit nog in z’n hoofd zal halen. Achteraf gezien natuurlijk hopeloos naïef. Zo ontdekt ook Oppenheimer zelf: na de oorlog ontwikkelt hij zich tot een uitgesproken tegenstander van de bom.

Twee verrassend kritische zomerfilms dus, al kun je na Barbie nog vrolijk lachend de bioscoop uit lopen. Dat zit er bij Oppenheimer niet in: de film komt aan als een mokerslag. Dat ligt deels aan de stijl van regisseur Christopher Nolan, bekend van blockbusters als Inception en The Dark Knight. Als altijd vertelt Nolan erg indringend, met een stortvloed aan fraai gestileerde beelden, een imposante cast en non-stop intense muziek. In zijn fictiefilms is dat erg effectief, in deze complexe geschiedenisles voelt het soms ook wat overdadig.

Anderzijds past dat bombastische wel goed bij de thematiek. Als Oppenheimer íéts weet over te brengen, is het een besef dat de wereld kwetsbaarder is dan ooit. Nolan laat zien hoe die situatie begon, en laat ons achter met de vraag hoe we ermee om willen gaan.