Feuilleton Annemiek #1 | Een ver­ras­sings­da­te

Zaterdag

Is het het zonlicht dat tussen de gordijnen door mijn gezicht raakt, of zijn het de klanken van het carillon die me wekken? Ik knipper met mijn ogen en rek me uit. Negen uur. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo lang geslapen heb. Ik stap uit bed, trek de gordijnen open, en kijk naar de Martinitoren, nog geen dertig meter van mijn raam vandaan. Ik kan nog steeds niet geloven dat ik hier woon, in het hartje van de stad, met dit uitzicht.

We konden dit appartement vorige zomer huren, vlak voor we gingen trouwen, en het was een geschenk uit de hemel. Natuurlijk zijn we van plan iets te kopen, Taco en ik. Maar veel haast hebben we niet, want wat een fantastische plek is dit. Vanuit onze slaapkamer kijken we uit op de Martinikerk, vanuit de woonkamer zien we de Grote Markt, het stadhuis, de bomen. Het centrum van Groningen, alles en iedereen komt hier voorbij, maar tegelijk is het een oase van rust.

Ik neem een snelle douche, droog me af, trek een spijkerbroek en bloesje aan en begin aan mijn make-up. Ik moet altijd lachen als mijn collega’s me zoveel jonger schatten dan ik ben. “Echt waar? 57? Ik dacht dat je ergens begin 40 was.” Ja hoor. Ik denk zelf dat het ligt aan de camouflerende dagcrème. En aan mijn kapper, de enige die mijn echte haarkleur kent. Voorzichtig breng ik een laagje mascara aan, teken mijn wenkbrauwen bij. Een klopje op de deur. Taco kijkt om de hoek. “Hé, je bent al klaar! Wil je thee?”

“Lekker!” zeg ik. “Heb jij al ontbeten?”
“Ha, ik heb al hardgelopen en gedoucht. Kom je zo? Ik heb iets leuks bedacht voor vandaag.”

Ik glimlach. Een verrassingsdate. Toen we elkaar leerden kennen deden we dat heel vaak: om de beurt bedachten we iets leuks om samen te doen. Een escaperoom. Een high tea op een bijzondere plek. Een concert, een dagje weg met de trein. Om heel even samen te zijn, zonder kinderen om ons heen. Sinds we getrouwd zijn is het er niet meer van gekomen. Maar Taco heeft de draad weer opgepakt, en ik kan niet wachten. Wat heerlijk, een man die de moeite doet om me te verrassen.

Zondag

Mijn kuiten, mijn onderrug, mijn bovenbenen: alles doet pijn. En ik heb een paar enorme blaren. We hebben gisteren bijna twaalf kilometer gewandeld. “We gaan naar Pieterburen”, zei Taco, toen we in de bus zaten en dwars door het Hogeland reden.

“Zeehondjes kijken!” zei ik blij.
Hij grinnikte. “We gaan wandelen. Naar Winsum.” De eerste etappe van het Pieterpad. Dat leek hem wel een goed idee. Taco’s ideeën over een geslaagde date verschillen toch wat van die van mij. Maar ik genoot. De weilanden vol paardenbloemen, waar je dwars doorheen mocht lopen, het wuivende fluitenkruid langs de kant van de weg, de stilte, de leegte, de zon, de wind. Halverwege rustten we uit op een bankje. We dronken thee en aten mueslibroodjes, en daarna liepen we verder, over dijkjes, langs sloten en vaartjes. “Morgen weer?” zei Taco, toen we thuiskwamen.

“Geen denken aan”, antwoordde ik.

• Volgende week: Annemiek komt bijna te laat op een concert

  Volgende week: Annemiek komt bijna te laat op een concert