Fahishta uit ‘Meer dan verwacht’: ‘Me-time? Dat ik kan eten, vind ik al zorgen voor mezelf’

Hoe was het om te ontdekken dat je een drieling verwachtte?

“Ik zie mezelf nog in de stoel liggen in het ziekenhuis. De echografiste streek met dat ding over mijn buik en zei: ‘Ik zie er één, en nog één… en nog één…’ Ik was niet blij, niet verdrietig. Ik staarde alleen maar verdwaasd naar die grijze echovlek. Er kwamen drie, vier specialisten bij en ik verkeerde alleen maar in shock. Na de echo liepen we verdwaasd het centrum in. Ik hoopte al twee jaar op een kind. Ik had überhaupt niet meer gedacht dat het zou lukken. Maar nu werden het er opeens drie.

Daar in het centrum brak ik. Ik ben altijd bezig, houd van mijn werk als voedingscoach, mijn eigen bedrijf. Daarnaast volgde ik een opleiding tot kindercoach. Hoe moest ik dit klaarspelen? Pas geleidelijk begon het besef in te dalen. Ik ben gelovig. Ik vertrouw op God en wat er ook op mijn pad komt, ik wist dat er licht zou zijn aan het eind van de tunnel.”

Hoe heb je de zwangerschap ervaren?

“Zowel de zwangerschap als de bevalling waren wonderlijk genoeg niet moeilijk. Ik heb niet één keer overgegeven, ik ben niet misselijk geweest. Ik begrijp het zelf ook niet, maar na de schok werd ik zo relaxed. De gynaecoloog had me aangeraden om tijdelijk met de opleiding tot kindercoach te stoppen om stress te vermijden, maar tot een week voor de bevalling was ik nog aan het werk met mijn werk als voedingscoach. Ik heb gewandeld, ik bakte een paar dagen voor mijn bevalling pannenkoeken en ging dan tussendoor even zitten. Uiteindelijk ben ik met 35 weken en 4 dagen in het ziekenhuis zonder medicatie bevallen. Ik ben niet uitgescheurd. Binnen een uur en een kwartier perste ik ze er alle drie uit.”

Een uur en een kwartier?

“Ja. Althans, om één uur ’s middags werd ik volgens afspraak aan een weeënmachine gekoppeld en werden mijn weeën opgewekt. Er waren zes specialisten bij betrokken. Elke 40 minuten werd de intensiteit opgevoerd. Op een gegeven moment had ik persdrang. Dat leek de betrokken specialist nog te vroeg. Maar ik kon die drang vrijwel onmogelijk weerstaan. Ik gaf aan dat ik mijn lijf kende. Smeekte bijna. Eindelijk controleerde ze hoeveel ontsluiting ik had. ‘O wow, het is inderdaad zover’, zei ze. De beugels aan weerszijden van mijn bed werden omhoog geklikt zodat mijn benen hierop konden rusten. Vanaf toen duurde het een uur en een kwartier. Mijn moeder was ook bij de bevalling en bad voor me. Ik voelde dat ik het niet zelf hoefde te doen.”

Wie kwam er eerst?

“Naila was de eerste en tot onze verrassing daarna Justice. Na Naila’s geboorte ontstond er ruimte in mijn baarmoeder en wisselden Joah en Justice van plek. Ik blijf me hierover verbazen. Ze hebben zelf besloten wanneer ze geboren zouden worden. Toen het Joah’s beurt was om geboren te worden, sloeg de sfeer om. Was die eerst gezellig, werden er tussendoor zelfs grappen gemaakt, nu waren de gezichten ernstig. Er werd een vacuümpomp gehaald. De specialisten begonnen Latijn te spreken. De pomp werd op mijn lijf gezet, ik perste, de pomp schoot los, mijn moederinstinct zei dat ik alle kracht moest gebruiken. Joah kwam, en met een snelle beweging werd de navelstreng van zijn nek getrokken. Dat was het dus. Hij was bijna gestikt, huilde niet, ademde nauwelijks.

Ze wreven over zijn ruggetje, namen hem mee naar een andere ruimte. Mijn moeder volgde. In die ruimte kreeg hij zuurstof toegediend. Toen kwam het goed. Hij heeft een nachtje op de couveuse-afdeling gelegen, daarna mocht hij net als Justice bij mij op de kamer liggen. Of ik bang was? Joh, ik was gewoon te moe om bang te zijn. Ik wist nauwelijks wat er gebeurde.

Naila woog maar 1760 gram toen ze werd geboren en na enkele dagen viel ze af tot 1560 gram. Ze zeggen weleens dat de oudste van een tweeling – of drieling in dit geval – veel weggeeft aan de jongste. Ze ademde wel zelfstandig, maar na haar geboorte had ze meer zorg nodig. Ze heeft een paar weken op de afdeling neonatologie gelegen.”

Staat je leven niet op z’n kop in die eerste weken?

“Het gekke is, ook toen voelde ik me rustig. Alsof dit altijd al zo moest zijn. Ik had geen angst meer. Ik had zoiets van: ‘bring it on’. Hoewel die slapeloze nachten er natuurlijk wel waren.”

Wat moet ik me voorstellen bij zo’n slapeloze nacht?

“Nou, je slaapt gewoon… niet. Net wanneer je indommelt, is het weer tijd om flesjes te maken. Ik heb een maand borstvoeding gegeven. Ik wilde het langer doen, maar het ging niet meer. Ik was als een melkkoe nonstop aan het voeden en kolven. Aan eten kwam ik amper toe. Al mijn energie ging eraan op, ik viel kilo’s af en at nauwelijks. Na die maand, toen we overstapten op flesvoeding, ging het beter.”

Inmiddels zijn Justice, Naila en Joah 14 maanden oud. Hoe ziet een dag met de drieling voor jou eruit?

“Carlo en ik zijn inmiddels uit elkaar. Ik woon voorlopig bij mijn moeder. Op dit moment ben ik nog niet aan het werk. Wanneer het kan begin ik weer en in de loop van het jaar hoop ik ook weer de opleiding tot kindercoach op te pakken. Alle energie en tijd heb ik nu nodig voor de kindjes.

Joah wordt rond 4 uur ’s ochtends wakker. Dan begint de dag. Justice volgt een uurtje later, Naila slaapt het langst. Tussen vijf en zes zijn ze alle drie op en rond zes uur maak ik hun flesjes klaar, kleed hen aan en breng hen drie dagen per week naar de opvang. Vervolgens rijd ik terug naar huis, douche, ontbijt, doe de administratie, de boodschappen, de schoonmaak. Ik werk nog niet, maar bouw voorzichtig wat op. Rond 4 uur in de middag rijd ik weer naar de opvang om de kinderen op te halen. En dan begint het badritueel. Drie keer badjes vol laten lopen, leeg laten lopen, kind inzepen, afdrogen, aankleden. Dat is ook quality time voor mij. Ik neem de tijd, klets met hen, spreek positieve woorden over hen uit. Hoe dankbaar ik voor hen ben, hoe gewenst ze zijn. Ze krijgen hun fruithapje met granen. Alle drie op een rij in hun stoeltje, hap, hap, hap. Ik ben voedingscoach en vind gezonde voeding belangrijk, voor hun lichaam en hun brein.”

Hoe zorg je te midden van al die hectiek een beetje voor jezelf?

(lacht). “Me time, bedoel je? Och, dat is zo’n… luxe. Het feit dat ik kan eten, vind ik al zorgen voor mezelf. Ik begin wel voorzichtig wat meer tijd voor mezelf in te plannen. Sporten. Een spa-dagje, dat blok ik dan in de agenda. En elke ochtend als ik de kinderen naar het kinderdagverblijf heb gebracht, bid ik. Dat is ook een moment voor mezelf. Gesprekken met God, net zoals ik dat met een vriendin heb. Die gesprekken zijn onmisbaar voor mij.”

Welk advies zou jij andere ouders van meerlingen geven op basis van jouw ervaringen?

“Geniet! De drieling is de grootste verrassing van mijn leven. Ik heb veel gedaan en gezien, maar dit overtreft alles en zal nooit worden overtroffen. Al zou ik naar de maan reizen.

En laat het gewoon op je af komen. Je kind is leidend, je kunt je hier niet op voorbereiden, met een drieling kan je schema weleens uitlopen. Zo poepte er vaak genoeg één van de drie in z’n broek terwijl ik op het punt stond de deur uit te gaan."

Wat is jouw wens voor je drie kinderen?

“Ik wens hen innerlijke rust toe. Geluk komt en gaat. Ik hoop dat ze weten dat ze nooit alleen zijn, dat ze God altijd hebben en dat ze vertrouwen op wie ze zijn. Ooit ben ik er niet meer. Ik voed hen op, en zolang ik er ben kunnen ze altijd op mij bouwen en vertrouwen, maar uiteindelijk moeten ze het ook zonder mij kunnen redden. Hen daar klaar voor maken, dat is mijn doel.”

Meer dan verwacht is te zien via NPO Start.