Eva werd afgewezen voor een functie omdat ze zwanger was

“Een bedrijf benaderde mij voor een sollicitatiegesprek,” begint Eva. “De sollicitatieprocedure duurde wat langer en daardoor heb ik aardig wat gesprekken met hen gevoerd. Gedurende die periode werd ik zwanger. In het eerstvolgende gesprek daarna kreeg ik te horen dat alles rond was en ze me graag wilden aannemen. Ik dacht: dan moeten jullie eigenlijk wel weten dat ik in verwachting ben. Toen ik het vertelde schrok de directeur ontzettend en aan zijn gezicht kon ik zien dat hij niet blij was met dit nieuws. Hij trok zich direct terug en zei dat hij het nog even met zijn collega’s moest overleggen. Binnen no time stond ik weer buiten. Ik wist meteen: dit nieuws is niet goed gevallen.”

Vertrouwensprobleem

“Natuurlijk hoefde ik niet te vertellen dat ik zwanger was, maar het leek mij geen fijne start als ik eerst het contract zou ondertekenen en het daarna pas bekend zou maken. Daarnaast was ik nog aan het begin van mijn zwangerschap en had ik daarvoor meerdere miskramen gehad. Ik wist nog helemaal niet hoe het af zou lopen.” Eva hoort langere tijd niks meer van het bedrijf en besluit zelf contact op te nemen. “Ik wilde weten hoe het verder zou gaan en kreeg na lang wachten eindelijk een afsluitend gesprek. Het was een kort en vervelend gesprek. Er werd medegedeeld dat ik vanwege een vertrouwensprobleem de positie niet zou krijgen. Alsof ik bewust pas op het laatste moment gezegd zou hebben dat ik zwanger was.

Deze mededeling overrompelde me en mijn hart ging tekeer. Ik werd op een nare manier aangevallen op mijn betrouwbaarheid. De directeur was een vrij autoritaire man die alles heel beschuldigend bij mij neerlegde. Ik voelde mij ontzettend boos worden en dacht alleen maar: ik moet hier zo snel mogelijk weg. Anders was het niet meer professioneel gebleven.”

Onrechtvaardigheidsgevoel

Als jonge vrouw is Eva al bezig met werken en carrière maken. “Ik kom uit een omgeving, waar het traditioneel gezien niet zo standaard is om als vrouw voor zulke ambities te gaan. Daarover zat ik in tweestrijd. Eigenlijk wilde ik groeien, maar was dat wel goed? Hoe ouder ik werd, hoe meer ik overtuigd raakte van mijn ambities. Ik wilde daarom echt voor de functie gaan. Hoe alles uiteindelijk gelopen is heeft mij zo getriggerd dat ik er wat aan moest doen.

Van vrouwen om mij heen hoorde ik wel eens dat zij iets soortgelijks hadden meegemaakt, maar zij konden geen actie ondernemen. Ze wilden niet dat hun huidige werkgever erachter zou komen dat ze ergens anders aan het solliciteren waren. Mijn werkgever mocht wel van mijn actie afweten, ik wilde toch een andere baan vinden. Ik vind gelijkheid tussen man en vrouw heel belangrijk en er ontstond een ontzettend onrechtvaardigheidsgevoel. Zo anders behandeld worden is niet oké, wie moet anders de kinderen baren? Er ontpopte zich de gedachte: hier komt hij niet mee weg.”

College voor de Rechten van de Mens

“Je kunt dan naar het College voor de Rechten van de Mens stappen, zij maken er vervolgens een zaak van. Er kan dan een zitting volgen waarbij de tegenpartij zich moet verantwoorden. Dat wilde ik heel graag en met twee advocaten uit mijn familie zijn we het aangegaan. De directeur moest naar het College voor de Rechten van de Mens komen en toen ik hem weer zag merkte ik aan alles dat hij het heel naar vond. Op de gang kon er nog geen ‘hoi’ vanaf.

Het College keek er heel feitelijk naar en oordeelde: ‘Als ze niet zwanger was geweest had ze de baan gekregen’. Juridisch gezien was het dus een inkoppertje, het ging duidelijk om zwangerschapsdiscriminatie. Toen ik per post de uitspraak van het College kreeg, was ik heel blij en opgelucht. Ik werd in mijn gelijk gesteld en de man die destijds zo’n autoritaire toon aansloeg kreeg nu te horen hoe het echt zat.

De volgende stap is dat je met de uitspraak een rechtszaak aanspant om schadevergoeding te eisen, maar dat wilde ik niet. Het ging voor mij niet om geld of die baan, maar om de erkenning. De directeur vertrok kort daarna bij het bedrijf en dat was voor mij ook het teken dat het zo goed was.”

Verantwoordelijke werkgever

Inmiddels is Eva eigenaar van haar eigen marketingbureau. “Ik weet dat het voor werkgevers soms lastiger is om een zwangere vrouw in dienst te nemen, maar dat mag op geen enkele manier invloed hebben. Bij mijn bureau werken veel vrouwen en toevallig heeft een van hen net een kindje gekregen. Al heeft zij een belangrijke functie in de bedrijfsvoering, de gedachte om haar nu niet meer in dienst te willen hebben schiet niet eens door mijn hoofd.

Toch denkt niet iedereen in de zakenwereld daar hetzelfde over. Laatst moest ik spreken tijdens een evenement en toen heb ik ook het thema gelijkheid besproken. Ik sprak de aanwezigen aan op hun rol en verantwoordelijkheid als werkgever. Daar waren veel mannelijke ondernemers aanwezig. Naderhand sprak ik meerdere van hen en zij vonden het zelfs een beetje gek wat ik had gezegd. Alsof ik nieuwe informatie had verteld. Terwijl, je weet toch wel dat je niet mag discrimineren? Ze vonden al het vrouwengedoe maar lastig en onhandig. Ik schrok ervan dat ze zich daar zo duidelijk over uitspraken.”

Het bedrijf dat Eva had aangeklaagd is ondertussen klant geworden van haar bureau. “Nadat de directeur was vertrokken had ik toevallig een gesprek met de nieuwe directie. Wel een beetje ongemakkelijk om gelijk bij het eerste salesgesprek van een grote klant te vertellen dat je ze eerder hebt aangeklaagd. Gelukkig waardeerden ze het dat ik daar eerlijk over was.”

Actie

“Ik vind dat meer vrouwen actie moeten ondernemen. Ga bijvoorbeeld naar het College van de Rechten van de Mens. Zij gaan er heel goed mee om en kunnen anoniem een zaak starten. Zo komt je huidige werkgever er niet achter dat je op zoek bent naar een andere baan. Daarna kun je altijd nog de vervolgstap zetten om schadevergoeding te eisen. Omdat deze vorm van discriminatie nog zoveel voorkomt moeten we dat juist kenbaar maken, anders verandert het nooit.”

Lees ook: Sharon liet haar zwangerschap afbreken