Leven van een Wajong-uitkering: 'Ineens hing er een bood­schap­pen­tas aan de deur!'

“Elf jaar geleden kreeg ik een zware depressie, waardoor ik moest stoppen met de pabo. Ik ben gelukkig hersteld, maar heb er chronische vermoeidheidsklachten aan overgehouden. Ik heb mijn studie niet meer af kunnen maken. Ik krijg nu een Wajong-uitkering. Dat is zeventig procent van het minimuminkomen, vanwege de gedachte dat je nog wat kunt werken. De afgelopen jaren werkte ik maximaal twaalf uur per week als onderwijsassistent, maar op dit moment lukt dat helaas niet. Daarom wordt mijn Wajong aangevuld met een WIA-uitkering.

Ik pin iedere maand € 200,- voor de boodschappen. Die koop ik bij de goedkope supermarkten. Ik koop zoveel mogelijk wat er in de aanbieding is. Door een koemelkallergie ben ik wel aangewezen op de duurdere lactosevrije producten en geitenkaas. Ik zou wel duurzamer boodschappen willen doen, maar dat is voor mij te duur. Alleen koffie koop ik fair trade, omdat een vriend dat verkoopt. O, en chocolade probeer ik fair trade te kopen. Daardoor eet ik minder chocolade. Dat is beter voor mijn koemelkallergie.

Mijn huis is vrijwel geheel ingericht met spullen die ik via weggeefpagina’s op Facebook en via Marktplaats heb verzameld. Je wordt er creatief van. Stiekem is het ook een beetje een sport om met zo min mogelijk geld mijn huis toch gezellig in te richten.

Maandelijks spaar ik € 60,-, daar koop ik onder andere kleding en schoenen van. Ik koop niet heel veel kleren. Een keer per jaar organiseer ik een kledingruilparty bij mij thuis. Mijn spaargeld gebruik ik ook voor de behandeling van mijn chronische vermoeidheid door een alternatieve arts. Die wordt maar deels vergoed.

Via de gemeente maak ik gebruik van een speciale regeling voor mensen met een laag inkomen. Per jaar krijg je dan € 200,-, die je mag besteden aan sport en uitjes. Daardoor ga ik nu vaker naar de bioscoop of het zwembad. En ik betaal er mijn bibliotheekabonnement van, dat is toch € 50,- per jaar.

Ik heb altijd mijn tienden gegeven, ook al heb ik weinig geld. God zegt: ‘Beproef Mij maar.’ Ik mag God vertrouwen dat het goed komt en dat is ook zo. Er waren momenten dat het penibel was, maar dan kwam er altijd wel een onverwachts extraatje. In december 2020 had ik geen boodschappengeld meer en mijn kast was leeg. Hing er ineens een volle boodschappentas aan de deur! Nog steeds weet ik niet van wie.

Het geeft me best een trots gevoel dat ik geen schulden heb en afgelopen jaren zelfs twee keer een grote reis heb kunnen maken. Een groepsreis naar Israël en een bezoek aan een vriendin in Oeganda. Daar heb ik hard voor gespaard. Ik zette onder andere de teruggave van de Belastingdienst ervoor opzij.

In Oeganda heb ik mijn sponsorkindje van Compassion ontmoet. Ik vond het heel bijzonder om haar te zien. De Oegandese man van mijn vriendin is een voormalig sponsorkind en vertelde me hoe belangrijk sponsoring is. ‘Omdat jij uit het rijke Westen aandacht aan zo’n kind besteedt, voelt het zich heel speciaal,’ zei hij. Hier in Nederland heb ik het niet breed, maar ik krijg een uitkering. In Oeganda had ik met lege handen gestaan. 

Over het algemeen red ik het prima en ben ik ook heel tevreden. Al is het soms frustrerend. Mijn bank is totaal versleten. Het zou wel prettig zijn als ik gewoon een nieuwe kon kopen.”

Neem ook een kijkje in Charlotte (42) haar portemonnee.