Erika heeft een hele hippe oppas

Ik heb Teresa net een uur geleden voor het eerst ontmoet. Ik zocht al langer een oppas en via via ben ik haar op het spoor gekomen. Ze appt me nog dat de afspraak confirmadisimo is, oftewel mega-ultra-bevestigd. Ik ben allang blij dat we toch nog op tijd iemand gevonden hebben via iemand die ik vertrouw. Dus ook al is ze onbekend, het zal wel goed zijn.

Om stipt half zes ’s middags komt ze met haar eigen auto aanrijden. Ik sta me boven net om te kleden, maar Laurens weet gelukkig dat er een oppas komt, dus hij doet de deur open. Ik hoor hoe Teresa hem al lekker op z’n Spaans begroet met twee dikke kussen en enthousiaste kreten over hoe knap hij is en hoe leuk dat ze elkaar nu leren kennen. Tot mijn verbazing begint hij al gezellig te kletsen met haar. Dit is goede Spaanse les voor Laurens. Ik hoor nog meer klapzoenen en vreugdekreten, dus ze zal nu wel kennismaken met Simon. Als ik de trap af loop, zie ik dat Olivia onder de indruk is van de hippe oppas. Volgens mij wordt dit voor iedereen een heel leuke avond.

Ik maak kennis met Teresa en laat haar meteen de slaapkamer van Simon zien. Ik wijs haar zijn pyjamaatje en de luiers, want zij moet Simon straks op bed leggen. We lopen langs de badkamer, waarop ik zeg dat ze hem wel in bad mag doen als ze dat leuk vindt. “O ja”, reageert ze enthousiast, dat vindt ze heel leuk. Ze is gek op kinderen en loopt stage op de kinderafdeling in het ziekenhuis. Nou, dat geeft vertrouwen, wat een perfecte oppas! Als Teresa vraagt hoe laat Simon in bad moet, zeg ik dat dit wel meteen na het eten mag. “Ná het eten?” Teresa schrikt. “Echt?” vraagt ze ongelovig. “Doen jullie dat altijd?” Ze vertelt dat dit verschrikkelijk slecht is voor de spijsvertering. Maar als wij het willen, doet ze het wel.

“En hoe laat eet hij dan?” vraagt ze. Ik zeg dat half zeven wel een mooie tijd is. Haar wenkbrauwen zitten inmiddels tegen haar haargrens aan. “Wat? Zo vroeg? Hoe laat gaan ze dan avondeten?” Als ik zeg dat dít het avondeten is, ook voor Olivia en Laurens, knikt ze begrijpend, maar het is duidelijk dat dit niet normaal is. Op mijn uitnodiging om zelf ook mee te eten, schudt ze haar hoofd. Teresa eet op z’n vroegst om negen uur. Maar geen zorgen, ze snapt dat ze hier in een Nederlands gezin is met een afgebakend systeem. Ze verzekert me dat ze mijn kindertjes goed zal verzorgen. Terwijl Machiel en ik weglopen, hoor ik Olivia nog zeggen dat die etenstijden alleen voor Simon zijn. Zij en Laurens zijn heel Spaans, zij mogen zelf weten wanneer ze iets eten en naar bed gaan.

Olivia voelde zich een beetje te groot voor de oppas, maar ik denk dat Teresa wel mag blijven.