Envole-moi: over dankbaar zijn voor wat je hebt – hoeveel of weinig dat ook is ★★★☆☆

Het is afgelopen met de feesten, gecrashte dure auto’s en moddervoeten op het tapijt van hun luxe villa. Thomas’ vader geeft hem de keuze: óf hij mag zijn sleutels inleveren en zijn creditcards worden geblokkeerd, óf hij ontfermt zich over één van zijn vaders patiënten.

Zieke Marcus

De patiënt in kwestie is de twaalfjarige Marcus (Yoann Eloundou), wiens leven bestaat uit school en ziekenhuisopnames. Hij slikt tientallen pillen per dag, mag niet sporten en moet inspanning, heftige emoties, zoetigheden en drukte vermijden. “Wat blijft er dan over?”, vraagt Thomas verderop in de film aan Marcus’ moeder. “Tout le rest!”, antwoord ze: “De rest!”

Dr. Henri Reinhard (Gérard Lanvin) legt aan zijn zoon uit dat Marcus het leven niet meer ziet zitten. Hij heeft iemand nodig die hem helpt. Thomas (Victor Belmondo) biedt aan dat hij wel rond kan vragen, maar zijn vader kijkt hem aan en onderbreekt hem: “Ik heb de persoon al gevonden.”

Hartafwijking

Als je hem ziet zitten lijkt Marcus een normale twaalfjarige jongen. Maar schijn bedriegt; Marcus heeft een ernstige hartafwijking. Hóe ernstig ziek hij is, blijkt als hij nauwelijks opkijkt wanneer een meisje in het revalidatiecentrum schokkend op de grond valt. “Het is maar epilepsie”, zegt hij met een verbitterde blik. Marcus weet niet hoe snel hij weg moet komen van al het leed. Maar wil hij van zijn luxeleventje blijven genieten, dan moet hij wel terug.

Yoann Eloundou

Victor Belmondo (Thomas) en Yoann Eloundou (Marcus) zijn allebei nieuwkomers op het witte doek. Yoann zet de doodzieke Marcus heel knap neer, een jongen die het ene moment helemaal in orde lijkt en stuitert van blijdschap, tot hij weer afzakt in de put en een kwetsbaar kind is dat boos uithaalt. Ook Victor weet de onvolwassen Thomas overtuigend te spelen

Spannend én waargebeurd

Thomas en Marcus wennen aan elkaar en er ontstaat een unieke vriendschap. Er volgen hartverwarmende momenten, kwajongensstreken en de twee groeien enorm, maar het gaat niet altijd goed. Omdat de film gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, zijn de spannende momenten waarbij Marcus in elkaar zakt ook écht spannend. Je weet niet hoe het verhaal afloopt en een typisch Hollywood ‘happy-end’ is niet gegarandeerd.

Positiviteit

Het verhaal wordt lichter door de humor van de twee jongens. Hun grappen geven de film een beetje positiviteit, maar halen het qua niveau niet bij de hilarisch uitgevoerde scenes van Omar Sy in de gelijksoortige film Intouchables (2011). De hoop is meer te vinden in de warmte van de relatie tussen Marcus en Thomas – en, niet te vergeten, tussen Marcus en zijn toegewijde moeder. Marie-Sohna Condé, die zijn moeder speelt, is een welkome toevoeging aan het verhaal. Ze is een krachtig, liefdevol figuur die als een stille strijder heel wat uren aan Marcus’ ziekenhuisbed zit te bidden.

Geen Intouchables, maar óók mooi

Het is moeilijk om de film niet te vergelijken met het iconische Intouchables. Beide films hebben dezelfde ingrediënten; een ernstig ziek iemand die weinig plezier meer in het leven heeft, een onwaarschijnlijke helper waar niemand iets van verwacht, een portie humor en een nog grotere portie drama.

Veel films halen het niet bij de kwaliteit (en humor) van Intouchables en helaas weet ook Envole-moi dat niveau niet te behalen. De film had wat meer humor en verrassingen mogen hebben. Dat gezegd hebbende, is het acteerwerk – zeker van de jonge Yoann – bewonderingswaardig sterk en vertelt Envole-moi een raak verhaal over opgroeien, dankbaar zijn voor wat je hebt en (terug)vinden wie je bent.

Lees ook: 9 romantische films voor zwijmelende zomeravonden

Humor ★★
Geweld -
Grof taalgebruik ★
Vloeken -
Seks/naakt ★★