Emmelie verloor twee zoontjes tijdens de zwangerschap

Het duurt langer dan gehoopt voordat Emmelie (34) zwanger raakt van haar tweede kindje. “Het was een zware periode met maandelijkse teleurstellingen door een uitblijvende zwangerschap.” Ze was dan ook dolgelukkig toen zij in 2017 eindelijk een positieve zwangerschapstest in handen hield. “Vlak voor de zomervakantie kreeg ik een twintigwekenecho. Het kindje was gezond en alles zag er goed uit.” Met een gerust hart gaat het gezin op vakantie.

Tijdens de lange autorit voelt Emmelie zich niet goed. Ze kan niet goed omschrijven wat zij voelt. “Ik dacht zelf dat ik me zo naar voelde door de lange reis.” Ze besluit het zekere voor het onzekere te nemen en na aankomst op hun bestemming de verloskundige te bellen. “Zij zei dat ik meteen moest bellen als ik bloed verloor.” Als Emmelie die avond naar het toilet gaat, ziet zij dat ze bloed verliest. “Ik besefte meteen dat het helemaal mis was.” Met spoed wordt zij met een ambulance naar een ziekenhuis in Slovenië gebracht.

Hij was volmaakt! Met alles erop en eraan

Na onderzoek wordt duidelijk dat Emmelie ontsluiting heeft. Hoe graag zij het ook zou willen, er is niets wat zij kan doen om dit proces tegen te houden, onherroepelijk zet de bevalling door. Ze weet wat dit zal betekenen voor haar kindje; hij zal geen schijn van kans hebben dit te overleven. Haar wereld staat stil. “Na een korte bevalling werd onze zoon Jesse Immanuël geboren. Hij was volmaakt! Met alles erop en eraan.” Omdat hij groter is dan gemiddeld én ademt, wordt hij gereanimeerd. Helaas mag dit niet baten en sterft het kleine jongetje na maar enkele minuten geleefd te hebben.

“Het was hartverscheurend. Er mankeerde niks aan hem. Hij had alleen de kans moeten krijgen om nog iets langer te groeien, al waren het maar enkele weken geweest.” Terwijl ze in shock is en haar hart in duizend stukjes gebroken, wordt haar gevraagd wat ze met het kindje wil doen. “Ze vroegen in gebrekkig Engels of ik hem wilde houden of dat hij verbrand mocht worden. Waarschijnlijk was dit ‘normaal’ in Slovenië, maar voor ons was dit een onbegrijpelijke vraag. Via onze ouders konden we regelen dat Jesse in een kistje naar Nederland werd gevlogen, zodat we op een waardige manier afscheid van hem konden nemen.”

Opnieuw zwanger

Niet lang daarna raakt Emmelie opnieuw zwanger. “Ik had een traject bij een rouwcoach gehad en was herstellende van een zwarte bladzijde in mijn leven, toen ik opnieuw zwanger raakte. Op dat moment wisten we nog steeds niet wat de oorzaak was van de vroegtijdige geboorte van Jesse. Hoewel ik erg blij was opnieuw zwanger te zijn, was ik vaak bang dat het opnieuw mis zou gaan.” Om een herhaling te voorkomen staat zij dit keer onder controle van de gynaecoloog.

Als Emmelie negentien weken zwanger is, is het erg onrustig in haar buik. “Ik vond het superspannend dat het opnieuw fout zou kunnen gaan, dus belde ik voor overleg het ziekenhuis. Ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat het door de warmte kwam; het was bloedheet in die tijd.” Emmelie moet meteen naar het ziekenhuis komen voor een echo. “Daarop was te zien dat mijn baarmoedermond al aan het ontsluiten was en de bevalling op gang was gekomen. Ik moest meteen geopereerd worden om een bandje (cerclage, red) te plaatsen om mijn baarmoedermond, zodat de bevalling gestopt kon worden.” Helaas is het te laat; de ontsluiting is al zo ver, dat het bandje niet meer geplaatst kan worden.  

Geen hartslag

In de hoop het kindje nog enkele weken de kans te kunnen geven te groeien wordt Emmelie opgenomen in het ziekenhuis. “Helaas braken mijn vliezen in deze week.” Toch komt de bevalling niet meteen op gang. “We hoefden het nog maar enkele weken vol te houden, dan zou het kindje levensvatbaar zijn en een kans hebben te overleven. Ik begon heel voorzichtig weer wat hoop te krijgen. Elke keer als we voor het kindje baden en ik mijn handen op mijn buik legde, gaf hij een reactie. Dat was zo wonderlijk.”

Helaas loopt het anders dan gehoopt. Tijdens een echo wordt duidelijk dat het hartje niet meer klopt. De grond zakt onder hun voeten vandaan. “Opnieuw verloren wij een kindje. Het was niet te bevatten. We waren zo intens verdrietig.” Terwijl zij deze verschrikkelijke boodschap tot zich laten doordringen, wordt hen gevraagd of ze willen wachten tot de bevalling spontaan op gang komt of dat de bevalling opgewekt moet worden. “Ik wilde zo snel mogelijk bevallen.” Dezelfde avond krijgt Emmelie weeënopwekkers en zet de bevalling door. “Een paar uur later werd Jonathan geboren”, vertelt ze geëmotioneerd. “Sorry, het raakt me steeds opnieuw als ik aan dit moment denk. Hij was zó mooi en zo compleet, maar nog zo ontzettend klein.”

Watermethode

Van de bevalling van hun zoontje Jesse heeft hun dochter Noémie niet veel meegekregen. Dit keer besluiten ze het vierjarige meisje er wél bij te betrekken. “We hebben Jonathan bewaard door middel van de watermethode. Hij lag in de koelkast, in een bak met koud kraanwater. Bijzonder fijn dat dit kon, maar wel behoorlijk confronterend als we de koelkast openden om iets te pakken.” Samen met hun dochter hebben zij de mooiste gesprekken over de dood.

“We bestudeerden Jonathan en vertelden Noémie dat alleen zijn huisje er nog was. Jonathan zelf was bij Jezus in de hemel, waar ook haar broertje Jesse was. Er zijn mooie foto`s gemaakt om deze bijzondere momenten vast te leggen.” Noémie krijgt van de begrafenisondernemer twee knuffels. “De ene stond voor Jesse, de andere voor Jonathan, zodat ze met hen zou kunnen knuffelen als zij hen miste. Nu, ruim vier jaar later, zegt ze nog steeds regelmatig dat ze haar broertjes mist. Ze hebben echt een plekje in haar hart.”

Ik zou het niet aankunnen als we opnieuw een kindje zouden verliezen

“We hebben lang getwijfeld of we het aandurfden om opnieuw zwanger te raken”, vertelt Emmelie. “Ik zou het niet aankunnen om opnieuw een kindje te verliezen. De specialisten vertelden ons dat er uit voorzorg een bandje geplaatst zou worden bij mijn baarmoedermond. Ik worstelde enorm met God of we dit wel moesten doen, maar uiteindelijk kreeg ik vrede in mijn hart en durfde ik een zwangerschap aan. Ik geloofde dat God ons hier doorheen zou helpen.” 

Als zij zeventien weken zwanger is begint het opnieuw te rommelen, net als bij Jesse en Jonathan. “Dankzij het bandje zette de bevalling dit keer niet door en bleef het kindje zitten. In totaal heb ik zeventien weken bedrust moeten houden. Elke mijlpaal die we bereikten, werd de hoop groter dat we ditmaal wél een levend kindje zouden krijgen.” Als zij zesendertig weken zwanger is, wordt het bandje verwijderd. Toch komt de bevalling niet meteen op gang. Pas na negenendertig weken zwangerschap, wordt hun zoon Joël geboren. “Het is niet te omschrijven wat er door ons heen ging, toen we na deze spannende zwangerschap zijn eerste huiltje hoorden. God is goed!

Aan de voeten van Jezus

In de woonkamer prijkt een prachtige schaduwfoto van het complete gezin. “Niet alleen de kinderen waar we hier op aarde voor mogen zorgen staan hierop, maar ook onze kinderen die in de hemel zijn. Deze foto laat zien dat we hier op aarde niet compleet zijn, maar ik geloof dat dat slechts een kwestie van tijd is; er zal een moment komen dat we herenigd worden. God liet mij beelden zien van onze jongens, vredig spelend aan de voeten van Jezus. Het geeft ons zoveel troost om te weten dat Hij Zelf voor onze lieve jongens zorgt en dat ze gelukkig zijn bij Hem. Ook het lied In control van Hillsong hielp mij enorm. De songtekst van dit lied, raakt me en geeft mij moed om door te gaan!

Beeld: Francis Photography