Ellen had een buitenbaarmoederlijke zwangerschap
‘Ik was ziek en in de rouw om een kind dat ik nooit had gezien’
Beschut achter de Spakenburgse dijk staat het huis van Ellen en haar gezin. In Eva 9 geeft zij een kijkje in haar stijlvolle woning én in haar hart. Ze vertelt hierin onder meer over haar buitenbaarmoederlijke zwangerschap. “Op de verkeerde plek in mijn lichaam groeide een volmaakt mensje, van al negen weken oud.” Hoe kort ze dit kindje ook maar heeft mogen dragen, nog altijd heeft het een eigen plek in het gezin.
Ellen: “Wat waren we blij toen ik voor de eerste keer zwanger was! Helaas kreeg ik al snel bloedingen. En alhoewel het ook innestelingsbloedingen konden zijn, zat het me niet lekker. En inderdaad; na opnieuw een heftige bloeding, bleek het vruchtzakje dat ik droeg leeg. Nota bene op oudejaarsdag werd ik gecuretteerd. Het was een gekke Oud & Nieuw. Ik kwam thuis uit het ziekenhuis en voelde me eenzaam, leeg en ziek. De paar dagen erna knapte ik niet op. ‘Dit is niet normaal hoor,’ zei Jacques op een op een bepaald moment. Ik had immense pijn. Zo erg dat ik uiteindelijk in shock in het ziekenhuis belandde.”
Kind op de verkeerde plek
Eenmaal in het ziekenhuis bleek er nog een zwangerschap te zijn, maar dan buiten de baarmoeder. Een uitzonderlijke situatie. “Op die verkeerde plek groeide wél een kindje, van al negen weken oud.” Opnieuw volgde een narcose. Ditmaal om het kindje en een eileider weg te halen. Op 2 januari werd ik wakker in het ziekenhuis en voelde ik me leger dan ooit. Bovendien was ik onzeker: zou ik ooit nog zwanger kunnen worden nu een eileider was verwijderd?”
Extreme zwangerschapsmisselijkheid en coeliakie
“Gelukkig gebeurde dat wel: na vier maanden was ik zwanger van Sam. Zorgeloos werd ook deze zwangerschap niet. Ik was negen maanden lang aan een stuk door misselijk. Ik bleek hyperemesis gravidarum te hebben: extreme zwangerschapsmisselijkheid en braken. Ondanks medicijnen, werd ik drie keer opgenomen in het ziekenhuis vanwege uitdroging. Ik kon geen hap eten. En, gek hè, op de avond nadat Sam was geboren werkte ik gewoon weer met plezier een boterham met hagelslag naar binnen.” De actieve Ellen dacht haar leven weer met energie op te kunnen pakken. Maar een enorme vermoeidheid speelde haar parten. Ondanks vele onderzoeken vond zijzelf pas na anderhalf jaar de oorzaak daarvan. Ze leed aan coeliakie: glutenintolerantie. Nu pas kon ze opknappen!
Zwanger worden durf ik niet meer aan
Tenminste, tot ze 2,5 jaar later weer zwanger werd. Want de zwangerschap van haar dochter Noor was een throwback: opnieuw was ze extreem misselijk en kon ze negen maanden weer niet veel ondernemen. Daarna vonden Ellen en Jacques het genoeg. “Zwanger worden durf ik niet meer aan.”
Rouw
Altijd met oud & nieuw denkt Ellen terug aan haar eerste zwangerschap. Die luidde immers een bizarre tijd in waarin haar gezondheid voor een lange periode zo wankel was. “Pas later realiseerde ik me dat ik naast ziek, ook in de rouw was om ons eerste kindje dat buiten de baarmoeder groeide en dat we nooit hadden kunnen zien. Laatst vond ik op internet nog een afbeelding van een foetus van negen weken oud. Dat is dan al helemaal compleet; een mensje met voeten, vingers en handen. Het zat me dwars dat ik het nooit had kunnen zien, zelfs niet op een echo.”
Het was een jongetje
“Het klinkt misschien gek, maar ik geloof dat we dit kind jaren later tóch hebben mogen ontmoeten. We lagen te slapen, maar ik werd wakker: ik zag een jongetje naast mijn bed staan Hij leek heel erg op Sam, samen met nog iemand. Ik voelde een hele diepe liefde. Ik vroeg nog: wat komen jullie doen? Daar schrok Jacques wakker van. Ik deed het licht aan en daarmee was het beeld weg. Angstig voor het onbekende en in verwarring door het gevoel sliep ik verder. Ik had er verder niets over gezegd tegen Jacques. Tot hij er de volgende avond zelf over begon. Ook hij had hetzelfde beeld gezien. En heel bijzonder: ook mijn kinderen hebben later een soortgelijke ervaring gehad.”
Ik heb hem ook een naam gegeven: Joshua
“Ik geloof dat God ons heeft laten zien en voelen dat we een zoon in de hemel hebben en dat hij het goed heeft daar. Ik ben God enorm dankbaar dat ik daarmee die nare periode kon afsluiten. De liefde die ik die nacht voelde was overweldigend. Ik heb hem ook een naam gegeven: Joshua: ‘God is mijn redder’ Zo heeft hij – want ik ben er nu dus van overtuigd dat het een jongen was - toch nog een plek mogen krijgen in ons gezin. Hij komt best vaak ter sprake. Ik heb een prachtig beeldje in huis staan dat symbool staat voor deze zwangerschap. Ik kocht het al snel na de miskraam. Toen kon ik er nog geen verdere invulling aan geven. Nu wel en markeert het voor mij het dragen van Joshua en de bijzondere gebeurtenissen daaromheen.”
Lees ook: Jacomine was 20 weken zwanger toen haar vliezen braken
Beeld: Vier de liefde fotografie
Geschreven door
Martineke Poppe
