Elise heeft PCOS, waardoor een tweede kindje op zich laat wachten

Zeven jaar geleden trouwde Elise (27) met haar man Rens. “Voor ons was het duidelijk: we wilden een gezinnetje. Je hebt het niet voor het zeggen, maar twee of drie kinderen was ons ideaalbeeld. We wilden eerst genieten van onze tijd samen, dus we wachtten een paar jaar. Een paar maanden nadat we het begonnen te ‘proberen’, was het raak. Natuurlijk waren we superblij, want het is niet vanzelfsprekend – dat zeg je gemakkelijk als het wél lukt. Bij ons ging het allemaal goed en we genoten heel erg van onze zoon Tim.”

Een tweede kindje

Als Tim anderhalf jaar is, zijn Elise en haar man klaar voor nog een kindje. “Maar die liet op zich wachten, na een jaar was ik nog niet zwanger. In onze omgeving kregen we opmerkingen als: ‘Een broertje of zusje zou leuk zijn, hè?’ In de eerste maanden zeiden we volmondig ‘Ja!’ Maar hoe langer het duurde, hoe pijnlijker het werd. Want ja, we willen het heel graag, maar als het niet lukt, word je iedere keer met je neus op de feiten gedrukt… De eerste maanden dachten we: pech gehad. Maar we werden steeds onzekerder. Waarom lukte het bij de eerste wel gewoon?”

PCOS is een tekort aan bepaalde hormonen, waardoor je maar af en toe een eisprong hebt

“Na een jaar ‘proberen’ is het advies om naar de gynaecoloog te gaan. Dat hebben we gedaan. Hij constateerde PCOS. In het kort gezegd is dat een tekort aan bepaalde hormonen, waardoor je maar af en toe een eisprong hebt.”

Er niet over praten

“We deelden het niet meteen met onze omgeving. Het is zo’n intiem onderwerp. Maar als je het niet vertelt, blijven mensen ernaar vragen – en dat voelde steeds pijnlijker. Op een gegeven moment vond ik het gewoon asociaal dat mensen ernaar vroegen. Wat is dat toch in deze tijd, dat we allemaal maar moeten voldoen aan het verwachtingspatroon van anderen? ‘De eerste is nu bijna vier, eigenlijk had je twee jaar geleden al de tweede moeten krijgen’, ‘Leuk joh, maak even een broertje of zusje voor Tim’. Daar word je echt verdrietig van. Je zou willen dat je het even kon maken…”

Als mensen zulke opmerkingen maken, reageren we met: het is niet vanzelfsprekend. Die zin heeft nu een echte betekenis gekregen. Dan zeggen mensen vaak niks meer, dan weten ze dat het waarschijnlijk niet zo makkelijk gaat.”

Begrip

Elise besluit het toch te delen met haar familie, via een berichtje op WhatsApp. “We komen beiden uit een groot gezin met zeven broers en zussen. Om bij iedereen persoonlijk langs te gaan, is een beetje te veel van het goede. Daarbij spelen er voor ons veel emoties, waardoor het niet iets is wat je even op een verjaardag of familiebijeenkomst vertelt. Via WhatsApp is misschien afstandelijk, maar zo konden wij er even rustig over nadenken – en de reacties even goed doorlezen voordat we weer antwoord gaven. Gelukkig kregen we veel begrip. Ook als andere mensen er nu naar doorvragen, delen we ons verhaal in alle eerlijkheid.”

Als ik had geweten dat ons eerste kind ook de laatste zou zijn, had ik meer willen genieten van de zwangerschap

Meer genieten van de eerste

“We krijgen ook weleens de reactie ‘Gelukkig heb je er al één.’ Natuurlijk is dat waar, daar zijn we ook ontzettend dankbaar voor. Maar het gemak waarmee mensen dat zeggen, is pijnlijk. Zelf hebben ze dan vaak drie of vier kinderen, dan kun je dat makkelijk zeggen. Maar voor mij voelt ons gezin nog niet compleet. Toen ik zwanger was van de eerste, ging ik er niet vanuit dat het ook de laatste zou zijn. Als ik het had geweten, had ik nog meer willen genieten van de zwangerschap, het knuffelen de eerste weken, Tims eerste lachje, enzovoorts. Tim is nu bijna vier en ik geniet nu wel extra van al zijn fases – met het gevoel dat het misschien wel de laatste keer is dat ik deze fase meemaak bij m’n kind.”

Nog steeds kans op een tweede kindje

Elise doet van alles om weer zwanger te raken. “De gynaecoloog heeft gezegd: ‘Ik kan je hoe dan ook zwanger krijgen. Er zijn zoveel manieren’. Ik slik nu bijna een jaar hormoon-stimulerende pillen. We houden op zijn advies een app bij die aangeeft wat de vruchtbare dagen zijn. Na een jaar komt er een ander traject: IUI – dat zijn hormooninjecties en bewerkt sperma dat wordt teruggeplaatst in de baarmoeder – of IVF. Maar dan komt je gevoel kijken: hoe ver wil je gaan, welk proces wil je doorlopen? Moeten we niet tevreden zijn met wat we krijgen? De kans om zwanger te worden is niet helemaal weg, maar spontaan zal het waarschijnlijk niet lukken. En dat voelt toch een beetje als falen – het ligt aan mijn lichaam dat het nu niet lukt. Ik weet dat ik dat niet zo hoef te voelen, maar toch spookt het weleens door m’n hoofd.

PCOS medicatie

Het zou natuurlijk geweldig zijn als we wél een tweede kindje zouden krijgen. Als dat zo is, zou ik daarna niet meer met alle moeite trajecten ingaan om nog een keer zwanger te worden. Eerlijk is eerlijk: de pillen doen nogal wat met me. Opvliegers, stemmingswisselingen, hoofdpijn. Ik ben echt niet mezelf. Daarbij legt het druk op ons: oh, is het de vruchtbare periode? Dat moeten we vanavond even… Het doet meer met je dan dat de buitenwereld ziet.”

‘Als God wil dat we nog zwanger raken, dan zal dat gebeuren’ 

“Stel dat het niet gaat lukken…Daar worstelen we de laatste tijd wel mee. Toch geloof ik dat God een plan met ons heeft. We kunnen van alles proberen, maar als Hij niet wil dat we nog een kind krijgen, dan gebeurt dat ook niet. Hij is de Enige die ervoor kan zorgen dat het eitje bevrucht raakt. We geloven dat Hij de middelen heeft gegeven, maar voor ons ligt de grens bij IUI. Dit is natuurlijk voor iedereen anders, en iedereen is daar vrij in. We bidden vaak of God ons wil leiden in deze weg. Hij zal er altijd voor ons zijn.”

“Ik luister vaak Opwekkingslied 789, Lopen Op Het Water. ‘U vraagt me alles los te laten, daar vind ik U, en ik twijfel niet’. We moeten loslaten, zonder overal een vinger in de pap te willen hebben. Niet alleen met dit onderwerp, maar met zoveel dingen in ons leven. Daar vinden we God, we vertrouwen op Hem. Als Hij wil dat we nog zwanger raken, dan zal dat gebeuren.”

*Elise is een pseudoniem

Lees ook: Nanja heeft PCOS: ‘Mijn armen deden pijn van leegte’