Elise en Klaas kregen in één keer vijf adop­tie­kin­de­ren

“Ik ben compleet sprakeloos als onze contactpersoon van het adoptiebureau onverwachts belt. Voorzichtig zoekt hij naar de juiste woorden. Er zijn niet twee, niet drie en zelfs niet vier kinderen. Nee, er zijn víjf kinderen die in Nicaragua wonen en een nieuw gezin nodig hebben. Menselijk en praktisch gezien lijkt dit uitgesloten: vijf broertjes en zusjes uit één gezin tegelijkertijd adopteren. Maar als wij onze adoptieplannen in gebed aan God hebben gegeven, zou Hij ons dan voor onmogelijkheden plaatsen?”

Medische molen

Zo’n tien jaar geleden belandden Elise (37) en Klaas (43) de Lange in de medische molen. Een kindje is enorm welkom, maar een zwangerschap blijft na hormoonbehandelingen vooralsnog uit. Hoewel er medisch gezien verschillende andere opties zijn, kiezen ze er in december 2011 voor te stoppen met de behandelingen en definitief voor adoptie te gaan. Na een intensieve screening door de Raad van Kinderbescherming, centrale autoriteiten en het adoptiebureau, komen ze in de zomer van 2013 op een wachtlijst voor twee kindjes uit Nicaragua. Ze verwachten dat het adoptieproces jaren gaat duren. Maar een paar maanden later, in oktober 2013, volgt dat ene opmerkelijke telefoontje: vijf kinderen in Nicaragua wachten op een nieuw gezin.

Screening

Elise en Klaas moeten dezelfde week nog beslissen. Ze krijgen ook de mogelijkheid aangeboden niet vijf, maar slechts twee of drie kinderen uit het gezin te adopteren. “Hier hoefden we geen seconde over na te denken,” zegt Elise resoluut. “Het was alle vijf de kinderen of niets. Het voelde onmenselijk om ze uit elkaar te halen. Omdat we kozen voor de adoptie van vijf kinderen tegelijk, was onze screening extra streng. Hoewel we officieel nog geen toestemming hadden, waren we ervan overtuigd dat deze adoptie Gods plan was. Dus in geloof hebben we alvast alle voorbereidingen getroffen. We leerden Spaanse woordjes, ik kocht stapels kleding in allerlei verschillende maten en ons huis werd compleet verbouwd om ruimte te maken voor vijf kinderen.”

Tekst loopt door onder foto

Mooie kinderen

Eind januari 2014 komt er groen licht en in februari reizen Elise en Klaas af naar Nicaragua. In een weeshuis ontmoeten ze voor het eerst hun vijf kinderen. Eerst Efraín en Rufino en even later Irma, Ismaël en Rosa. De kinderen zijn dan tussen de 2 en 10 jaar oud. “Ik had nog nooit zulke mooie kinderen gezien,” herinnert Elise zich. “En wat een prachtige namen heeft hun moeder hun gegeven! Met wat Spaanse woordjes probeerden we een eerste gesprek met ze te voeren.”
Het gezin verblijft drieënhalve maand in Nicaragua, zodat ze in het thuisland van de kinderen aan elkaar kunnen wennen. Het is een bijzondere en intensieve periode. Daarna reizen ze samen naar Nederland. Een totaal nieuw leven begint, zowel voor Elise en Klaas als voor de kinderen.

“De eerste jaren waren tropenjaren,” vertelt Elise. “Onze huishouding ging plotsklaps van twee naar zeven personen. Opeens waren Klaas en ik van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat bezig met zorgen.” Terugkijkend noemt Elise het een heftige periode, waarin veel dingen op de automatische piloot gebeurden. “Natuurlijk waren we dankbaar en heel veel dingen gingen goed. Kinderen zijn van nature flexibel en leergierig, het zijn net sponzen. Ze waren vlot thuis in de Nederlandse taal en pasten zich goed aan. Naar de buitenwereld toe leken we al snel het perfecte gezin.” Maar wat de kinderen op school, bij vriendjes of in de kerk niet laten zien, komt juist thuis naar boven. “Thuis voelden ze zich veilig, en dus gingen daar hun ‘rugtasjes’ open, vol verdriet, gemis en heimwee. Ze wisten zich soms geen raad met hun gevoelens.”

Tranen branden

De kinderen hebben alles achtergelaten in Nicaragua: geluiden, geuren, smaken en gezichten. “Door allerlei trauma’s was de grond hun onder de voeten weggeslagen en moesten ze opnieuw leren hechten. Het deed pijn om de kinderen te zien worstelen. Ik wilde dat leed van ze overnemen. Zo nu en dan voelde ik mijn tranen branden omdat ik me zo machteloos voelde. Gelukkig hadden de kinderen elkaar. Onderling was er veel herkenning ten aanzien van hun gevoelens.”
Inmiddels wonen de kinderen alweer zes jaar bij Elise en Klaas. “Ik kan denk ik wel zeggen dat ze inmiddels hun plekje gevonden hebben. Maar zoals bij alle adoptiekinderen blijft het feit dat ze geadopteerd zijn hun leven lang een rol spelen. Later kunnen er weer nieuwe issues naar boven komen. Ik kan me voorstellen dat mijn dochters bijvoorbeeld vragen krijgen op het moment dat ze zelf moeder worden.”

• Lees ook: Zorg voor een kindje met een verstandelijke beperking

Ruimte

“Vanwege hun adoptieachtergrond hebben onze kinderen het gevoel van veiligheid extra hard nodig,” stelt Elise. De kinderen zijn nu 17 (Irma), 15 (Efraín), 11 (Rufino), 10 (Ismaël) en 9 (Rosa). “In onze opvoeding bieden we de kinderen de ruimte die ze nodig hebben, maar binnen die ruimte hebben we wel duidelijke grenzen afgesproken. Ik denk dat dat zekerheid geeft. Om me heen zie ik kinderen die de hele dag rondhangen, cola drinken, chips eten en urenlang op social media surfen. Kennen zij de liefde van grenzen wel? Op hun weg naar volwassenheid hebben kinderen begeleiding nodig, iemand die naast ze staat om hun de weg te wijzen.”

Zijn jullie strenge ouders?
“Ja, heel streng,” zegt Elise lachend. “Nee hoor, maar ik denk dat we wel consequent en duidelijk zijn. Anders wordt het al snel chaotisch in een gezin met zeven personen. Aan tafel gelden er in huize De Lange bijvoorbeeld duidelijke regels. Iedereen blijft zitten tijdens het eten en loopt niet zomaar van tafel. En iedereen eet zijn of haar bord leeg. Kruiden en fruit halen we bij de toko; dit komt het dichtst in de buurt van de smaak van thuis. Als een kind iets echt niet lust, schep ik minder op. Maar ze moeten wel altijd even opnieuw proeven. Omdat we dit vanaf het begin zo hebben gedaan, weten ze waar ze aan toe zijn en is het altijd gezellig aan tafel. De kinderen genieten nu echt van het eten en er gaan hier kilo’s groente doorheen.”

Welke rol speelt het geloof in jullie opvoeding?
“God speelt niet alleen een rol, Hij is de regisseur van ons leven. Als God dit hele plan met de adoptie van onze kinderen compleet heeft uitgestippeld, hoe kan ik mijn geloof dan een bijrol laten spelen?
Bij alles wat we doen en elke keuze die we maken, is God betrokken. We lezen als gezin uit de Bijbel, beluisteren preken en bidden samen. De kinderen hebben ook allemaal een dankboekje. Voor het slapengaan mogen ze iedere dag opschrijven waarvoor ze dankbaar zijn. Op deze manier leren ze bewuster kijken naar wat God doet in hun leven.”

Denk je dat jullie opvoeding afwijkt van de opvoeding in een ‘gewoon’ gezin?
“Ik denk niet zozeer dat onze opvoeding anders is. Wat ik wel lastig vind nu de oudste kinderen in de puberteit zitten, is dat ze zich gaan afzetten en dat we ze wat meer moeten loslaten. Voor mijn gevoel heb ik mijn kinderen nog maar net! Het hechtingsproces is enorm belangrijk bij adoptiekinderen en dan moet ik hen nu al meer gaan loslaten? Wat is wijsheid? Eigenlijk kom ik in dit soort gevallen iedere keer terug bij een tekst uit Jesaja die ik erg mooi vind: ‘Waar God leidt, voorziet Hij.’ Dit hebben we inmiddels vaak genoeg ervaren in ons leven. Toen we toestemming kregen voor deze adoptie en dit vertelden aan onze omgeving, twijfelden sommigen sterk of we er goed aan deden. Hoe kun je voor vijf onbekende kinderen gaan zorgen? Maar we hoeven het niet alleen te doen.”

Beeld: Ruben Timman
Met dank aan: Zwartgroen Andijk