‘Ik wil niet bij elke feestdag denken: ben ik er bij de volgende keer nog?’

Twee jaar geleden kreeg Eline Kuiper (38) de diagnose borstkanker. Een heel arsenaal aan behandelingen werd ingezet, en in het voorjaar van 2023 werd ze schoon verklaard. De nabehandeling met bestraling en chemotabletten duurde tot december 2023. Krap tien maanden later was de kanker terug, met uitzaaiingen in lymfen, botten, longen en hartzakje. “En als de kanker terug is, dan weet je eigenlijk al dat de prognose heel slecht is”, vertelt Eline.

Toen de artsen die prognose gaven – “ze hadden het over maanden” – brak ze. “Dan ga je echt kapot. Mijn man Arnoud bleef maar zeggen: ‘Ik kan nog niet alleen, ik kan de meisjes niet alleen.’” Twee dagen lang hebben ze bijna onafgebroken gehuild, in het bos gelopen, het letterlijk uitgeschreeuwd. Hun dochters van vijf en drie waren bij familie. “Die konden we zo niet onder ogen komen, in die wanhoop.” Na twee dagen was het haar man die zei: “Het is klaar. We gaan ervoor, we gaan vechten. We gaan onze gedachten richten op God en op wat Hij zegt.”

Tekst gaat hieronder verder.

Chemo- en immunotherapie

Een maand na de diagnose, begin oktober 2024, begon de eerste ronde chemo- en immunotherapie, om de werking van het afweersysteem te versterken. “Dat ik naast de chemo ook immuno krijg, is al een wonder op zich. Twee jaar geleden bleek het kanker-DNA niet te matchen met de immuno, dus toen kreeg ik die therapie niet. Ook nu dachten ze dat mijn kanker te agressief was. Dan zou ik alleen chemo krijgen en dan was het een kwestie van een paar maanden geweest.”

De eerste kuur is goed aangeslagen. “Alle tumoren zijn afgenomen en in mijn longen is er op de foto’s bijna niets meer te zien.” Het scenario waar de artsen op hoopten, maar niet hadden verwacht. Inmiddels zit ze midden in de tweede kuur. “Ik heb tot maart de combinatie van chemo en immuno. Daarna stopt de chemo en loopt de immuno nog een paar weken door.”

Feestdagen met prognose

De prognose van maanden heeft plaats gemaakt voor een onzekere prognose van misschien wel jaren. “Het is afhankelijk van hoe lang de kanker stabiel blijft, hoe lang ze de groei kunnen onderdrukken”, vertelt Eline. Maar ze hecht niet zoveel waarde aan de prognose. “Ik wil me niet laten leiden door de ziekte. Ik wil niet bij elke feestdag, elke mijlpaal denken: ben ik er bij de volgende ook nog wel?”

Dat is een keuze, het niet toelaten van de negatieve gedachten. In deze decembermaand vindt Eline dat best moeilijk. “Ik kijk uit naar Kerst, naar het vieren van de geboorte van Jezus. Maar ik zie op tegen Oud & Nieuw, dat is zo melancholisch –  het terugkijken naar wat was en proosten op wat komt. Nee, dat sla ik liever over.”

‘Zij hebben hun moeder nodig’

“Soms, als ik moe ben of net een chemo heb gehad, bekruipt het me. De ‘wat als ik niet beter word?’ Het moeten achterlaten van de meisjes, dat is niet te doen. Met mij gaat het wel goed komen, ik geloof dat ik dan bij Jezus in de hemel ben. Maar zij hebben hun moeder nodig, niet alleen nu, maar ook over tien jaar nog, of twintig”, vertelt Eline.

Haar dochters weten dat ze ziek is, dat de borstkanker terug is. Maar dat ze volgens de dokters niet beter kan worden, hebben ze niet verteld. “Ik heb wel gezegd dat de medicijnen deze keer misschien niet werken, dat ik misschien niet beter word. Ze zijn nog zo klein, drie en vijf. Ze leven in het nu, mama moet nu naar het ziekenhuis, mama voelt zich nu niet zo lekker. Ze denken niet in later.”

‘Heb geduld’

Kort na de diagnose kreeg Eline een droom die haar houvast geeft, elke dag. “In die droom vroeg God mij om geduld te hebben.” Dat de kuur aanslaat en haar medisch gezien meer tijd geeft, maakt dat ze ook letterlijk de tijd heeft om geduld te hebben. “Misschien is het wel een proces van jaren. Misschien komt Jezus terug en is er geen ziekte meer. Of er zijn ineens schone scans. Ik weet het niet, ik ben eigenlijk vooral heel benieuwd.”

God dichtbij

Ze was natuurlijk veel liever niet ziek geweest, maar ze is dankbaar dat ze in deze ziekte God zo dichtbij voelt. Ze wil niet alles vergeestelijken en al helemaal niet beweren dat ‘het zo moet zijn’, want dat vindt ze onzinnig. “Twee jaar geleden dacht ik nog: God heeft hier vast een plan mee, Hij gebruikt mijn ziekte. Best een gangbare gedachte onder christenen. Maar God heeft geen plannen in ziekte, nooit. Hij wil me hierin geen les leren. Ik ben een kind van God, welke vader wil dat zijn kinderen ziek zijn? Niet één toch? Laat staan God, die ik zie als een volmaakte Vader”, vertelt Eline.

De afgelopen maanden hebben zowel Eline als Arnoud in ontmoetingen, in kerkdiensten, in dromen en tijdens hun gebed zoveel ‘bovennatuurlijks’ ervaren, dat ze zeker weten dat de Jezus uit de Bijbel, degene die wonderen deed, genas en onderwees, dezelfde Jezus is als degene die zij nu om genezing vragen. “Hij is niet veranderd en wat Hij beloofd heeft, zal Hij doen. Hij is mijn Heelmeester. Wanneer, waarmee, waar en hoe dan? Geen idee, dat zien we wel.”

Haar geloof in God betekent voor Eline niet dat ze nooit bang is. “Het betekent wel dat ik vertrouwen heb. Hij heeft beloofd te genezen, dat staat in de Bijbel. Hoe Hij dat gaat doen, wanneer en waarmee? Dat probeer ik los te laten. Ik leef, elke dag. Ik geloof dat alleen Hij weet hoe en wanneer het leven eindigt.”

Foto: Nansee Photography