Eline en Sander adopteerden drie zusjes uit Hongarije

Het is 2015 als Eline (33) en Sander (41) hun wens om kinderen te adopteren in gang zetten. Hun biologische zoon Noah is dan 4 jaar. “We hebben altijd al het verlangen gehad om een groot gezin te zijn”, vertelt Eline. “Mijn ouders hebben 35 crisisopvang-pleegkinderen gehad. Ik ben daar dus mee opgegroeid. Daarnaast hebben we zelf een tijd deeltijdpleegzorg gedaan. Ik ben opgeleid als maatschappelijk werkster met de specialisatie Relatie en Gezin. Door deze ervaringen kregen we de bijzondere toestemming voor het adopteren van meerdere kinderen tegelijk. Er is een ernstig tekort aan ouders die daarvoor openstaan. Hierdoor worden broertjes en zusjes vaak van elkaar gescheiden. Dat vinden wij hartverscheurend.”

Een match

Na zes jaar van intensieve voorbereidingen en screenings krijgen ze in de zomer van 2021 eindelijk hét telefoontje dat er een match is. Ze mogen “drie prachtige lieve zusjes” uit Hongarije in hun gezin opnemen: Olivia, Kayla en Sadie. “We voelden ons zielsgelukkig, wat waren ze welkom!” Er volgt een aanvullende keuring van de Centrale Autoriteit in Hongarije en Nederland om te controleren of deze kinderen écht geen kans hebben om in eigen land op te groeien. “Daar was inderdaad geen mogelijkheid voor, daarom mochten wij ze adopteren.”

In de periode die volgt, gaan Eline, Sander en Noah naar Hongarije toe om de meisjes op te halen. Er volgde een wenperiode van zes weken. “De eerste week bleven de meisjes nog bij het pleeggezin en gingen wij bij steeds wat langer bij hen op bezoek. Daarna namen de meisjes afscheid en mochten wij dertig dagen voor de meisjes zorgen, in de rol van pleegouders. Er was nauw contact met een begeleidster/ tolk, de voogd en een adoptiemedewerkster. We verbleven in een huurhuis waar we veel samen speelden en kookten. We deden alledaagse gezinsdingen samen: naar de speeltuin en supermarkt. We leerden elkaar goed kennen en de meisjes pikten het Nederlands al snel op.”

Wennen in Nederland

Eenmaal in Nederland houden Eline en Sander de meisjes eerst een lange periode thuis van school zodat ze rustig kunnen wennen, verwerken en hechten. Eline zet haar werk als online ondernemer bewust tijdelijk stil zodat alle aandacht naar de gezinsuitbreiding gaat. “Een van de meisjes kon eerst helemaal niet met poppen spelen. Want als er veel in je eigen hoofd omgaat, is je daarin inleven heel moeilijk. Nu bedenkt ze hele verhalen en heeft ze de grootste lol. Een van de andere kinderen raakte in paniek als ik even naar de wc moest. Nu durft ze steeds meer zelf de wereld te verkennen.”

Zorgen

Eline: “Door de jaren heen zijn er mensen geweest die hun zorgen hebben geuit over onze adoptieplannen. ‘Zou je dat soort probleemkinderen nou wel in huis halen?’, werd er bijvoorbeeld gezegd. Ik maak me eerlijk gezegd weinig zorgen over mijn kinderen. En als ik die neiging wel heb, ga ik naar God toe. Hij heeft een plan met ieder kind. Ik zie er naar uit deze meisjes mogen opgroeien tot sterke vrouwen met hun oog op God gericht. Mochten ze ooit kinderen krijgen, dan hoop ik dat die wél bij hen mogen opgroeien en dat er herstel mag komen in die generaties. Hoe tof zou dat zijn.”

Voordat Eline en Sander de meisjes adopteerden, hebben ze drie miskramen. Ze gelooft niet dat dit ‘Gods plan’ is, maar wel dat Hij dit ten goede gebruikt. “Terwijl ik in het ziekenhuis huilde omdat ik na 15 weken zwangerschap een dochtertje verloor, was aan de andere kant van Europa een moeder hoogzwanger in een gebroken situatie. Kort daarna werd Olivia geboren en in de jaren daarna Kayla en Sadie. Ik denk dat God onze gebroken situaties zag en ons samen heeft gebracht. Ik zie daarin zijn ‘masterplan’ en voel daar zo veel vreugde door.”

Ongelukkig enig kind

“Ook Noah is ontzettend blij met zijn zusjes. Hij was altijd een heel ongelukkig enig kind en zag heel erg uit naar de gezinsuitbreiding. Natuurlijk hebben de kinderen weleens ruzie, maar ze hebben vooral veel lol met elkaar. Noah ontfermt zich over hen als een grote broer en hij is trots op ze. Hij is niet meer alleen en ik zie dat dat hem gelukkig maakt. Mijn hart wordt daar blij van. Ik wil mijn kinderen meegeven om voluit te leven. Stop je talenten niet in de grond maar geef ze aan God. Hij is de wind in je zeilen.”

Eline is veranderd door de komst van de meisjes. “Dat begon al voordat ze kwamen. Ik voelde zo’n bovennatuurlijk vechtlust en passie; ik geloof echt dat God dit in mijn hart heeft geplant. Dagelijks ben ik bezig met persoonlijke ontwikkeling, pedagogiek en psychologie. Vorige week startte ik voor de tweede keer een traject bij een fijne christelijke psycholoog om mezelf verder te ontwikkelen. Als je kinderen adopteert, vind ik het belangrijk dat je mentaal topfit bent.”

Goed voorbereid

Olivia, Kayla en Sadie zijn nu anderhalf jaar in Nederland. Ze gaan naar school en het gaat goed me ze. “Het afgelopen jaar is me meegevallen. Ik ben ook nog nooit ergens zo goed op voorbereid als hierop. Het was zwaar, maar voelde daardoor ook licht. Mijn grootste missie is om de meisjes door hun pijn heen te leiden naar heling. Het was hartverscheurend om te zien hoe ze rouwden om alles wat ze hadden verloren. Sander en ik hebben alles gegeven om in die momenten zo dichtbij mogelijk te zijn. We zijn hier als gezin doorheen gekomen, het heeft onze band heel sterk gemaakt.”

Het adoptieproces is inmiddels helemaal afgerond. Over een paar jaar hoopt het gezin op reis te gaan naar Hongarije. Ze willen dan langs alle belangrijke plekken uit het leven van de meisjes. “We praten heel open over hun adoptie, hun buikmama en hun achtergrond. Dat is onderdeel van wie ze zijn.” Of ze ooit nog meer kinderen willen adopteren? “We willen zoveel mogelijk kinderen een liefdevol thuis geven, maar op dit moment gaat de volle aandacht naar onze vier kinderen. Sander en ik voelen ook dat we een roeping hebben buiten ons gezin. Maar zeg nooit nooit.”

Volg Elines adoptie-avontuur en dagelijks leven op Instagram & TikTok: @eline.vanderwoude.

Tekst: Linda Stelma / Foto's: Zsolt Rokolya